Unexpectedly, you came to me

Chapter 8: The past

Christine's POV

It was already 3:00pm when I finally came to our meeting place. Inilibot ko ang paningin ko ngunit wala akong makita ni isang tao man lang. It was empty yet silent. Isinandal ko na lamang ang aking ulo sa upuan. Maybe, he left. I just sigh of that thought.

Bago pa ako makabalik sa bahay, narinig kong may kumakatok sa bintana ng aking sasakyan. And then, I saw Harry infront of my car. Hindi pa sya umalis! I felt relieved.

Binuksan ko ang aking bintana at bumungad sa akin ang malapit nyang mukha. Halatang nasisilawan sya dahil dumadampi sa kanya ang sinag ng araw.

"I've been waiting for you. Akala ko hindi kana darating" he claimed.

Nanatili na lamang akong tahimik dahil hindi ko alam kung paano ako magpapaliwanag. Besides, kailangan ko pa bang magpaliwanag?

Nang makababa na ako nagsimula na syang maglakad papuntang mall. I just followed him. Unang tapak ko palang, naramdaman ko nang may kakaiba. It's like someone's watching us. Hindi ko alam kung ako lang ba ang nakakapansin dahil wala namang sinasabi si Harry. He even act normal. Maybe, I'm just hallucinating.

Harry suddenly stopped from walking. He faced me with serious expression. I suddenly became curious. May dumi na ako sa mukha?

"Where do you want to go?" he suddenly asked.

"Starbucks?" I answered uncertainty.

He just nodded and started to lead the way.  Akala ko kung ano!

~
Nang makarating namin ang pupuntahan, nagpresinta sya na sya nalamang ang mag-oorder at ako ang maghahanap ng upuan. I agree, then started to searched for the available seats.

I found one at the back. Dito, makikita mo ang mga dumadaan. Mas okay na dito.

Harry took 5 minutes before coming back. He ordered 2 Greentea Cream Shakes and 2 Cinnamon Cheesecake.
He offered them to me and I just nodded to response.

Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. I need to asked him immediately.

"What they need from me? Bakit ako ang ginugulo nila? Anong sinasabi nilang weakness?" tuloy tuloy kong tanong.

Sumimsim muna sya ng kaunti bago tuluyang ibaling ang tingin sa akin. Hindi ko alam pero noong tinignan nya ako ng diretso sa mata para akong naestatwa.

"I'm sorry. I didn't mean to involve you here. Hindi ko naman akalain na hahanapin ka nila para lang makaganti sa akin"  paliwanag nya.

Hindi ko parin maintindihan. Parang may kulang sa kwento nya. At desperada akong malaman kung ano man 'yon.

"Hindi ko maintindihan"  I said honestly.

Mukhang nakuha nya naman iyon kaya nagsimula syang magkwento.

Flashback:

Harry's POV

It was already midnight on that day. I'm walking around the streets. Tanging tunog lang ng aking paglalakad ang maririnig ko. Ang kakarampot na ilaw galing sa lampara lamang ang naging tulong ko sa pagtahak sa malubak at maputik na daan.