Unexpectedly, you came to me

Chapter 5: Classmate

CHRISTINE'S POV

It's another morning to be thankful for. I feel relieved when I already gained strength to get up.

Ng makatayo ng tuluyan, linigpit ko ang aking pinaghigaan at nagsimulang mag exercise. After that, I went to the bathroom to take a bath, ofcourse and I've start to fix myself. I only have 1 hour before my first subject. Mabagal kasi akong kumilos kaya naman, hindi parin sapat sa akin ang isang oras.

When I get satisfied on my looks, I headed downstairs and went to the dining area. As usual, Manang Rosie was preparing breakfast. Sa amoy palang, busog na ako.

"Manang, do you have any idea kung kailan uuwi sina Mama at Papa?" I asked desperately.

"Pasensya na, Christine. Ang sabi nila baka daw 1 week silang mawawala." she claimed.

"Oh. Okay. I get it. " I smiled.

It's okay. I'm getting used to it anyway. But,really. I miss them, so bad. Hindi na kami nagkakaroon ng bonding moments. I miss the old days, where everything seems to be perfect.

Binilisan ko na lamang ang pagkain at nang matapos ay nagtungo na ako sa garahe. Sam texted me and she said, she's too excited to see me. I just chuckled then start to drive my car.

~
Ng makarating ako ay para akong naninibago. Parang pakiramdam ko, ito ang unang pagtapak ko dito sa Hudston University.

I just sigh and start to walk slowly. Pinagmasdan ko ang paligid habang naglalakad. Everytime seems normal exceot by the defeaning silence. Bakit ang tahimik? Parang walang tao.
Usually, kapag ganitong mga oras na dinig na dinig ko na ang mga halakhakan ng mga estudyante sa gitna ng hallway. Pero sa pagkakataong ito, walang mga estudyante nakalabas.

I checked the time on my wrist watch. Well, hindi pa naman ako late at hindi rin naman ako masyadong maaga Kumbaga, sakto lang ang pagdating ko. What's the matter? May program ba? Sa pagkakaalam ko, wala naman.

I just ignored that then started to walk faster. Umiling iling nalang ako ng makitang pati gymnasium ay walang tao. So, wala nga talagang program.

Pumunta nalang ako sa room namen, at maski doon ay walang tao. What?! Hindi naman Holiday ngayon ah. I am the only one who's clueless?

I noticed that there's sticky note in my chair. Kinuha ko iyon at binasa.

"Proceed to the greenfield"

What?Bakit naman ako pupunta sa greenfield? Ang init init. Pero, wala namang masama kung susubukan ko diba?Besides, wala naman akong kasama dito.

I followed what I read. Pumunta ako ng mabilisan sa greenfield. Malayo layo kasi iyon dito sa main building. Sa kabilang building pa iyon kaya hindi din ako madalas tumambay doon.

When I'm finally there, there's no one else in the place. What? Is this serious? Pinagtritripan lang ata nila ako e!

Bago pa ako sumabog dito dahil sa sobrang galit, lalakad na sana ako palayo ng marinig ang malakas na sigawan.

"WELCOME BACK, CHRISTINE!"

My mouthed shaped O. I was... speechless. I didn't know how to respond. I didn't even know what to say!This is unexpected! Hindi ko akalain na isusurpresa nila ako dahil isang araw lang naman ako nawala!

The whole campus was here. Greeting me and saying" welcome back". Para akong na coma for five years kung makapag-react sila, but it makes my heart melt.