Unexpectedly, you came to me

Chapter 20: Dad's Plan

Christine's POV

Napahawak ako ng mahigpit sa aking uniporme. Marahan kong pinulot ang mga kalat. I sniffled.
Alam kong pinagmamasdan ako mula sa malayo ni Ms. Estacio ngunit hindi parin ako tumigil sa pag iyak. Sigurado ako, pinagtatawanan na nya ako ngayon. It's not like she's a judgemental person, pero sa kondisyon ko ngayon, maski ako natatawa sa sarili ko.

Why I am being like this? Why I am too soft, too weak to handle this kind of things?

Bago pa man ako tuluyang matumba sa kinatatayuan ko, naramdaman kong may humawak sa aking braso upang hindi ako mawalan ng balanse. I looked up and I found Matthew standing infront of me. I heard him cursed repeatedly but I was too pre-occupied to mind that.

"Tara na." aniya habang patuloy parin akong inaalalayan hanggang sa makarating kami sa hallway.

"Christine!? What happened?!" natatarantang bungad na tanong sa akin ni Almira ng matagpuan nya ako. Nasa likod nya sina Sam at Aubrey na mukhang nag-aalala din sa kalagayan ko.

I avoided my gaze on them. Hindi pa ako handang ipaliwanag at idetalye sa kanila ang nangyari dahil hanggang ngayon ay ramdam ko parin ang panginginig ng buo kong katawan. I feel devastated.

Their voices was began to echoed in my mind. Napayuko ako sa hindi malamang dahilan at tumitig sa sahig upang iwasan ang mapanuri nilang mga tingin.
Ayoko sa lahat ay kinaaawaaan ako. I hate that. It makes me believe that I am worthless.

"Si Aubrey nalang ang magda-drive ng sasakyan mo. Sakin ka nalang sumabay. I already texted Tita....don't worry, hindi ko naman sinabi sakanya ang totoo. Ang buong akala nya ay masakit lang ang pakiramdam mo" Sam uttered.

Tumango nalamang ako bilang pagsang-ayon. Wala ni isa sa kanila ang naglakas loob na kausapin ako matapos iyon. I feel thankful. Ayoko pang mag open up sakanila sa pagkakataong ito. I prefer want to be alone.

"Mga pakitang tao talaga ang mga estudyante dito. Nakakainis! Humanda talaga sila bukas sa akin! Irereport ko to sa Head ng School! Hindi ako makakapayag na trinato ka nila----"

I cutted her off by holding her hand tight. Alam kong nakuha nya iyon. Ayoko ng palakihin pa ang isyung ito. Tama na iyong nasaktan ako.. tama na iyong natuto ako..Ayoko ng mandamay pa ng iba..

Ang ikinababahala ko pa ay malaki din ang tyansa na makarating ito kina Mama.  Ayokong maging pabigat kaya naman umakto ako na ayos lang ang lahat ng makarating ako sa bahay.

/🎵Playing Welcome to my Life by Simple Plan🎶/

"M-Mom!D-Dad!" I yelled. I forced to sound normal but I failed when my voice cracked.

Para akong bata na inaway ng kalaro habang yakap yakap ko sila. Hindi ko na napigilan ang pagdaloy ng mga luha sa aking mata na kanina ko pa pinipigilan. I swallowed when they looked at me with a worried face.

"Anak, anong nangyari?" Mom asked.

Sinakop ko ng aking mga kamay ang aking mukha. Sa hindi malamang dahilan, napaluhod ako at napahagulgol. I can't.... I can't take this anymore. Siguro naman pwede akong maging mahina kahit ngayon lang? I've been convincing myself all this time not to be weak. I tried harder to wear a mask everytime I feel hurt, everytime I feel lost..and I'm so sick of this situation..

"Christine, what happened?Tell me!!" sigaw ni Mama habang pilit akong pinapatingala upang harapin sya.

"Mom... A-am I a b-bad person?"  I asked directly. I've never been so desperate in my whole life. But that question has been lingering in my mind ever since I got here.