Siyah Melek

6.Bölüm: Gerçekler -Part 1-

~~İki gün sonra~~

İki gündür gözüme gram uyku girmiyordu. Bunu boks maçıma mı yoksa geçen geceki olanlara mı bağlasam bilemiyordum. Geçen gece Burağın benim için kavga etmesi içimde eskilerden kalan bişeyleri harekete geçirmişti. Sevilme hissi. Korunma hissi. Sanki dünyada onun için en değerli şeymişim gibi söylediği sözler. Kafamı feci şekilde karıştırmıştı. Bide şu boks maçı vardı tabi. Yarına hazırlanmak için Ayça ve Mert bugün bana izin verdiler. Tabikide kabul etmedim. Ama beni kovmakla tehdit ettiler ve zorla eve getirdiler. Bu maçı kiminle yapacağımı biliyorlardı. Tabiki onlarda benim sayemde birkaç kişiyi tanıyorlardı. Hatta Mert'in benden fazla tanıdığı bile olabilirdi. Dövüşeceğim adamı duyduklarında ilk tepkileri 15 dakika boyunca gülmek oldu. Kahkahalarla güldüler. Sanki şaka yapmışım gibi. Gerçi şaka gibiydi ama. Sonrada beni vaz geçirmeye çalıştılar. Vazgeçiremediler. Kimsenin ardımdan korkak diye anmasını istemem ve bu yüzden bu maça çıkıcam. Ve sanırım sonu iyi bitmeyecek.

Şu an ise sabah erkenden kalkarak eski bir arkadaşımın spor salonunda çalışıyorum. Yarım saat sonra Ayçalarla evimde buluşucaz. Koşu bandından inip yanımdaki havluya terimi sildim. Üzerimde sporcu taytıyla yarım atlet vardı. Kollarımıda sildim. Gözüm yarım saattir bana bakan adama takıldı. Koşu bandında koşarak bana bakıyordu. Tanımıyordum. Son kez korkutucu bakışlarımla adama bakıp giyinme odalarına ilerledim. Bayanlar için olan odaya girdim. Benden başka kimse yoktu. Eşyalarımı alıp bir kabine girdim. Üzerimi değişip kabinden çıktım. Çıkardıklarımı spor çantama koyup odadan çıktım. Girişte duran kıza aylık ücretimi verdim. Para üstü beklerken yanımda hareketlilik oldu. Baktığımda o adam vardı. Beni izleyen. Başıma bela mı aldım acaba. Ona bakmadan paramı alıp çıkışa ilerledim.
"Hey Bayan" Bana mı seslendi o. Arkama baktığımda o adamı elinde üye kartımla bana bakarken gördüm. Hemen ilerleyip almak için uzandım. Ama elini geri çekti. Kaşlarım çatıldı. Yüzüne bakıp ne yapdığını anlamaya çalıştım. Sırıtıyordu.
"Kartınızı unutmuşsunuz."
"Görüyorum"dedim sert bir sesle. Bu yaptığıma dahada sırıttı.
"Buyrun."diyerek elime kartı uzattı. Hızlıca kartı alarak ona bakmadan arkama döndüm. Bir iki adım atmıştım ki sesiyle duraksadım.
"Görüşmek üzere Melek Hanım." İsmimi karttan okumuş olmalıydı. Cevap bile vermeden salondan çıktım. Motoruna binip eve sürmeye başladım. Kırmızı ışıkta durdum. Adamı  fazla takmamaya karar verdim. Spor  saatlerimide değiştirdimmi tamamdır. Yeşil ışık yanınca devam ettim.

Telefonum titremeye başladı. Kenara çekerek arayana baktım. Mertti.
"Alo Melek?"
"Ne var Mert?"
"Biraz kibar ol kızım ya arkadaşınım ben senin."
"Maalesef. Ee ne var neden aradın."
"Haa şey eve biz sendeyiz. Paspasın ordaki anahtarla girdik. Gelirken abur cubur alır mısın diyecektim." Sona doğru sesi kısılmıştı. Sinirleneceğimi biliyordu.
"Ne. Ben o anahtarı ordan almıştım. Nasıl girdiniz. Ayrıca evime izinsiz girilmesinden hoşlanmıyorum. "
"Ee şey o anahtarı oraya ben koymuş olabilirim. Biliyorum evine girilmesinden hoşlanmıyorsun ama biraz erken gelmişiz içeri girelim dedik. Hem biz senin arkada...."
"Neyimsiniz arkadaşım mı? Yoksa sürekli bu kız iyi hissetsin, iyi olsun diye peşinden koştuğunuz acınası bir kızmıyım. Siz bana sadece  acıyorsunuz dimi. Ben sadece acınası bir kızım." Telefonu sinirle kaldırıma fırlattım. 3. Dereceli sinir krizi  geçirmiştim. Sadece kendimden geçiyormuş gibi saydırıyordum. Düşünmeden ,sonunu hesap etmeden, insanları kırıp kırmadığıma bakmadan. Ve sanırım onları kırmıştım. Son günlerde fazla sinirlenir olmuştum ki bu sinir krizi hiçbirşeydi. Allahtan 1. Dereceli değildi. 2. Derecede birşeylere zarar verirdim. Bişeyleri kırardım. Sonu bayılmayla biterdi. 1. Derecede ise kendime ve çevredekiler zarar verirdim. Sadece bir kere geçirmiştim ve sonunda Mert'in kolunu camla çizmiştim. Daha fazla düşünmeden Telefonumu alarak yoluma devam ettim. Kurallarımın ve kararlarımın bozulmasından nefret ederdim.