Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 32

De vakantie kwam langzaam, maar zeker dichterbij. We hadden nog een hoop proefwerken en practicums staan voor de komende weken, maar daar hield ik me niet mee bezig. Ik hield me bezig met het bal.

Professor Slakhoorn wilde eerst het feestje houden voor een select groepje van de slimste kinderen, maar ik vond dat onzin en pleitte voor een bal voor iedereen. Professor Slakhoorn wilde eerst niet toegeven, maar na een paar preken afkomstig uit mijn mond bedacht hij zich toch. Ergens was ik er trots op dat ik zoveel invloed op de man begon te krijgen. Het betekende tenslotte dat het plan van Professor Perkamentus werkte en dat de andere professor mij begon te vertrouwen.

Het feest zou nu alleen zijn voor de laatste, zesde en de vijfde jaars. Het was dan wellicht niet helemaal wat ik wilde bereiken het moment dat ik hem vroeg om het feest voor de hele school te organiseren, maar het was al een hele vooruitgang.

Natuurlijk moest iedereen een date meenemen. Dat was nog een eis van professor Slakhoorn; een date was verplicht. Hij had iets gemompeld over hoe in zijn tijd de feesten beter, prachtiger en exclusiever waren geweest.

Het was natuurlijk niet erg moeilijk om te bedenken met wie ik die avond zou gaan; Draco Malfidus, mijn vriendje. 

Nu ik officieel een date had waar ik ook daadwerkelijk om gaf, was een mooi pak haast een must. Iets wat ik moest hebben.

Ron wilde dit jaar ook een goed pak hebben, zodat hij -anders dan de vorige keer- wel een indruk kon maken op zijn date. Dit jaar ging die eer naar Belinda Broom.

Hermelien zou met een jongen gaan die ik enigszins vreemd vond. Persoonlijk kende ik hem niet, de laatste en eerste keer dat ik hem had gezien was bij de zwerkbal selectie. Helaas -voor hem- wist hij geen plekje te bemachtigen in het team. Volgens mij was zijn naam Magnus Stoker, maar helemaal zeker wist ik het niet.

Omdat we alle drie nieuwe kleding nodig hadden voor het feest vertrokken we eerder dan normaal naar Zweinsveld. We zouden eerst een jurk gaan kopen voor Hermelien- vooral omdat Ron en ik er in het begin het meeste zin in hadden en dan niet de hele tijd zouden zeuren omdat we wegwilde - en daarna zouden we pakken gaan kopen voor Ron en mij.

Het winkeltje waar we met Hermelien heen gingen was niet erg groot. Sterker nog, er stonden nog geen vijftien rekken met jurken. De kamer kon niet groter zijn dan acht bij acht meter.

'Weet je zeker dat dit het goede winkeltje is?' vroeg Ron, die duidelijk geen zin had om hier met Hermelien mee naar toe te gaan. 'Ja,' zei het meisje met de donker blonde krullen en ze knikte om haar woorden te versterken. Ron slikte en ik zag aan hem dat hij weg wilde, maar hij mocht dat niet doen van mij; iets wat ik hem in een voorafgaand gesprek had gezegd. Hij en Hermelien waren beide mijn vrienden, ik had geen zin in ruzie en al helemaal niet tussen mijn beste vrienden. Dan zou ik de middelste worden, de persoon die beide partijen wilde hebben. Ik zou moeten kiezen tussen mijn vrienden en dat kon ik echt niet. Dus besloot ik dat ik dat niet hoefde en had ik Ron opgedragen aardig te zijn. Net zoals Hermelien.

'Kom,' zei mijn vriendin en ze trok ons aan onze armen mee. 'Ik wil de allermooiste hebben,' klonk haar strenge stem. 'Maar hij moet niet lijken op die uit het vierde jaar. Dit jaar wil ik een blauwe.'

'Natuurlijk,' zeiden ik en Ron in koor. We besloten maar door wat rekken te kijken; af en toe riep Hermelien ons erbij om een jurk te laten zien. Ik moet het kleine, benauwde winkeltje nageven dat ze toch wel leuke jurken verkochten. Na meer dan anderhalf uur had het Griffel meisje een keuze gemaakt en konden we weg. Het was een lichtblauwe jurk geworden die tot na haar knieën viel. Hij had een strak lijfje met lange, kanten mouwtjes. Verder had de jurk een onderrok van tule.

Ze moest wel veel in die Magnus hebben gezien om zo'n mooie jurk voor hem aan te trekken.

Na de jurken jacht vertrokken we naar een pakken winkel, waar Ron direct verliefd werd op een veel te dure outfit. Ik beloofde hem om mee te betalen; niet alleen omdat ik toch zoveel geld had, maar vooral omdat ik hem daarmee wilde bedanken voor zijn begrip. Hij had me tenslotte geaccepteerd.

Achteraf was ik erachter gekomen dat Hermelien van te voren naar hem toe was gegaan. Ze had niet verraadde dat ik  zou vertellen over mijn kersverse relatie met Draco, maar wel dat ik hem iets belangrijks moest gaan vertellen. Ze had er kennelijk streng bij gezegd dat hij mij moest accepteren omdat ik niet veranderd was; ik was alleen eindelijk eerlijk.

Dus vandaar Ron's reactie. Ik vond het niet erg dat mijn vriendin al naar hem toe was gegaan. Op deze manier had ik tenminste mijn beste vriend nog bij me.

'Belin en ik hebben de kleur oranje uitgekozen,' vertelde de roodharige jongen zodra hij bij de stropdassen keek. 'Ze vond dat dat bij mijn haren paste en daarom bij mij. Ze wilde graag bij me passen; daarom zou ze een oranje jurk aandoen. Zodat iedereen ziet dat we samen horen.'

'Geloof me Ron,' klonk de geïrriteerde stem van het Griffel meisje terwijl ze haar ogen rolde. 'De hele school weet het al. Jullie maken er geen geheim van.'

Hermelien had langzaam geaccepteerd dat Ron en Belinda een stel waren en dat dit voorlopig nog zo  bleef. Deze acceptatie betekende echter niet dat ik haar hart niet zag breken iedere keer dat ze hen twee samen zagen.

De jongste zoon van de Wemels haalde onverschillig zijn schouders op en griste een stropdas van het rek. 'Ik ben klaar, nu Harry nog.'

'Welke kleur doen jullie?' vroeg het meisje met de donker blonde haren nieuwsgierig terwijl ze haar ogen liet glijden over het rek stropdassen.

'Welke kleur?' vroeg ik. 'Ik wist niet dat dat moest.'

'Hoe kun je dat nou vergeten?' vroeg ze met grote ogen. 'Hoe moeten mensen dan zien dat jullie samen naar het bal gaan?'

'Nou ik heb het openlijk openbaar gemaakt, de halve school was er bij en de anderen helft heeft het ongetwijfeld van vrienden van vrienden gehoord. Iedereen weet het al,' zei ik. 'Maar je hebt gelijk,' plakte ik er vlug achteraan toen ik haar boze blik zag. 'Ik pak wel een groene, misschien doet hij dan een rode. Dan passen we alsnog bij elkaar.'

'Dat is wel een leuk idee,' hoorde ik een vrouw zeggen. Een medewerkster van de winkel kwam naar ons toegelopen. Haar hoge hakken tikte tegen de betegeling van de vloer. Ze stak haar hand uit en keek me afwachtend aan. Ik zuchtte zachtjes, en schudde haar hand. 'Harry Potter,' stelde ik mezelf voor. 'Dat had ik allang door,' zei ze. 'Mijn naam is Rosemarie.'

'Aangenaam,' zei ik terwijl ik snel mijn hand uit haar greep los wrikte.

'Ik neem aan dat u in Griffoendor zit en uw vriendin in Zwadderich?' vroeg Rosemarie. 'Dan zou het wel leuk zijn om de hoofdkleur van elkaars huis aan te doen.'

'Niet helemaal,' zei ik op haar eerste zin. Ik had namelijk helemaal geen vriendin. 'U zit toch in Griffoendor?' vroeg de vrouw. De vragende toon in haar stem was niet te ontkennen. 'Dat klopt,' antwoordde ik waarna ik met mijn ogen rolde. 'Mijn vriendin zit niet in Zwadderich, maar mijn vriend.'

'Oh,' zei Rosemarie en ik zag dat ze er even van schrok. 'Ik zal u wel even laten zien waar ze pakken hebben in uw maat.'

Ook ik zocht een pak uit en rekende die vlug af samen met die van Ron. De vrouw zei niets meer tegen me, waardoor de pakken werden afgerekend door een andere vrouw.

Zodra we de winkel eindelijk uitliepen sloeg Hermelien een arm om ons beide heen. 'Laten we er een bal van maken om nooit meer te vergeten.'