Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 38

'Harry, hou daar nou eens mee op,' hoorde ik Ron snauwen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Al de hele dag had ik een pesthumeur -wat verklaard kon worden door de recente gebeurtenissen- en was ik niet om uit te houden.

We zaten in de trein, op weg naar het station in Londen waar de familie Wemel ons zou oppikken zodat we aan onze welverdiende vakantie konden beginnen. De vakantiesfeer was echter ver weg van waar wij zaten; er heerste juist een akelige stilte die zo nu en dan werd opgevuld door het getik van mijn voet tegen de wand van de trein. Dit had mijn beste vriend zodanig geïrriteerd dat hij uiteindelijk had besloten om er iets van te zeggen.

'Sorry,' verontschuldigde ik mezelf met een zucht. 'Ik wil jullie niet irriteren.'

Weeral voelde ik de tranen in mijn ogen opwellen, ditmaal deed ik geen moeite om het te verbergen. Mijn vrienden waren overal van op de hoogte, ik had geen geheimen meer voor hem. Ze stonden ze geheel aan mijn kant, vandaar dat de roodharige jongen al de hele ochtend scheldend en vloekend had doorgebracht. Hij haatte Draco al, maar nu ging deze haat gepaard met een passende afschuw.

'Je irriteert ons ook niet,' hoorde ik het zusje van Ron zeggen. Ze was bij ons in de coupé gekropen en had direct haar armen om me heen geslagen. 'We willen allemaal dat je gewoon gelukkig bent.'

'Ik was gelukkig,' snauwde ik; het voelde alsof de losse stukjes waaruit mijn hart bestond afbrokkelde. 'Tot hij besloot om Patty Park of te lebberen, midden op de dansvloer.'

'Laten we het niet over die klootzak hebben,' stelde Hermelien voor met een voorzichtige glimlach. 'We kunnen het beter over leuke dingen hebben; zoals de kalkoen die we deze vakantie gaan eten of de gezellige kerstsfeer bij de Wemels.'

Ik wist dat het donkerblonde meisje het geheel goed bedoelde, maar ik kon het niet opbrengen om te glimlachen naar haar. Laat staan om mee te doen met de kerstonzin. Natuurlijk waardeerde ik het dat ze er voor me was. Eigenlijk zou ze naar haar ouders gaan, maar omdat mijn hart was gebroken had ze besloten om de eerste paar dagen van de vakantie bij de Wemels door te brengen. Mijn beste vriendin wilde er voor me zijn en dat waardeerde ik meer dan wat dan ook.

Mijn hart was misschien wel vertrapt, maar dit nam niet weg dat mijn vrienden er wel voor me waren.

'Ja,' zei Ron. 'Laten we over kip praten.'

'Ik denk niet dat Harry echt behoefte heeft aan jullie kip praat,' merkte Ginny op. 'Ik denk dat hij er meer aan heeft als we Malfidus eens even laten zien wat de gevolgen zijn van het breken van zijn hart.'

Het roodharige meisje was al opgestaan en had vijandig haar vuisten laten zien -als teken dat ze de blonde jongen het liefste een fikse trap wilde geven-, maar dit idee stond me nog minder aan dan het praten over de gezellige kerst die we tegenmoet gingen. De Zwadderaar had mij wellicht pijn gedaan, dit betekende echter niet dat ik hetzelfde bij hem wilde doen.

'Ga alsjeblieft zitten,' zei ik tegen haar. 'Jullie mogen hem geen pijn doen. Dat verdient hij niet.'

'Dus jij verdient het wel om zoveel pijn te hebben, door die eikel?' vroeg het Wemel meisje en dit keer klonk haar stem vijandelijker dan daarvoor. 'Dus hij mag jou wel pijn doen? Maar jij hem niet, zit het zo?'

Ik piepte zachtjes het antwoord, maar het was niet te verstaan. Puur en alleen omdat wat Ginny zei klopte. Hij mocht mij wel pijn doen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem te pijnigen. Dat kon ik gewoon niet, zo was ik niet.

'Sorry, wat zei je?' vroeg het jongste lid van de Wemel familie. 'Dat ik gelijk heb?'

Ik schudde mijn hoofd meerdere malen en hees mezelf recht overeind. 'Jullie mogen hem geen pijn doen, ik wil niet dat hij pijn heeft.'

'Meen je die?' begon Ron zich met het gesprek te bemoeien. Ik kon niet anders dan knikken, terwijl mijn ogen staarde naar de lege plek naast mij. Hier had de blonde Zwadderaar moeten zitten. Ik had zijn aanwezigheid moeten voelen, zijn woorden hadden mijn gehoorgang moeten vullen. Hij had hier gewoon moeten zijn.

Maar hij was er niet en dat beseffen deed pijn. Hij had ervoor gekozen om bij Patty te gaan zitten. Hij had me op een pijnlijke wijze duidelijk gemaakt dat hij haar over mij verkoos. Zijn keuze stak als een mes recht door mijn rug.

'Harry?' vroeg Hermelien. Meteen keek ik op, waar mijn ogen die van haar ontmoette. 'Wil je een knuffel?'

Nu pas had ik door dat mijn wangen nat waren geworden door de tranen die ik niet langer niet kon inhouden. Tranen die gisterennacht ook over mijn wangen hadden gerold. Hagrid had me meteen binnengehaald, waar hij geduldig had gewacht tot ik klaar was om hem te vertellen wat er was gebeurd. Uiteraard met een grote mok stomende thee en een hele hoop koekjes. Uiteindelijk had ik stotterend uit weten te brengen wat er was gebeurd.

Hagrid had meteen besloten dat ik met geen mogelijkheid terug naar het kasteel mocht; tenzij ik wilde dat Draco tegen me zou praten. Aangezien dat wel het laatste was waar ik behoefte aan had gehad op dat moment had ik maar besloten dat ik bij Hagrid op de bank zou slapen voor een nachtje.

Ik knikte en voelde niet lang daarna de armen van het Griffel meisje om mijn taille. Haar warmte tegen mijn huid aan zorgde ervoor dat voor heel even het nare gevoel uit mijn lichaam werd gedreven, maar al snel was het terug en begon ik nog harder te huilen.

Mijn tranen inhouden had toch geen nut. Ik kon het wel proberen, maar in principe was dat alleen maar uitstel. Er kwam namelijk een moment waarop ik het toch niet meer in zou kunnen houden en zou breken. Het was alleen maar de vraag wanneer.

Nu was één van die momenten. Het feit dat erover werd gepraat, de leegte en het gemis werd me teveel.

'Het komt allemaal wel goed,' probeerde Hermelien me gerust te stellen. Ze sloeg er echter er niet in. Niemand zou daarin slagen, niemand behalve de Malfidus jongen. 'Hij komt er nog wel achter wat voor een klootzak hij is en dan komt hij op zijn handen en voeten naar je terug gekropen. Ik weet het zeker.'

Haar woorden drongen tot me door en direct probeerde ik ze te geloven, maar daar slaagde ik niet in. Natuurlijk hoopte ik dat Draco zijn spijt aan me zou laten zien. Ik was echter niet achterlijk en wist hoe trots hij was. Zijn ego was nog groter dan de oppervlakte van Rusland.

Malfidus zou nooit uit zichzelf naar mij toekomen.

'Bedankt,' fluisterde ik terwijl ik mijn ogen opende. 'Jullie ook bedankt,' bedankte ik de twee Wemels voor me. 'Zonder jullie zou ik niet weten wat te doen.'

'Daar zijn wij toch voor,' reageerde Ginny. 'Schuif eens op, Hermelien. Het is nu mijn tijd om Harry te knuffelen.'

Het donkerblonde meisje liet me onmiddellijk los, veegde zorgzaam een traan weg en kroop weer naast Ron op de bank. Niet veel later voelde ik hoe Ginny plaats nam op mijn schoot en haar armen om mijn nek wikkelde. Ik deed hetzelfde bij haar, alleen wikkelde ik mijn armen om haar middel. Voor een moment heerste er een stilte in de coupé, die af en toe werd doorbroken door het geluid van een snik die mijn mond verliet.

Ik opende mijn ogen weer en keek recht in de ijzige ogen van Draco die achter het glas van de deur stond en in stilte toekeek hoe ik Ginny vasthield.