Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 41

Het was vroeg in de ochtend toen ik werd gewekt door een iets wat te vrolijke mevrouw Wemel. Ze schoof de gordijnen open en riep luid door de kamer dat het kerstontbijt klaar was. Ze deelde ons ook mee dat de cadeautjes onder de boom lagen.

Hoewel ik nog steeds niet in de stemming was, wist ik mezelf er toch van te overtuigen op te staan. Al was het alleen maar omdat ik nu ook Ronald uit zijn bed mocht trekken.

'Ron,' zeurde ik zodra Mevrouw Wemel de kamer uit was gelopen. 'Je moet opstaan, anders is er dadelijk geen eten meer,' probeerde ik hem te chanteren, maar zodra mijn roodharige vriend wilde uitslapen, was hem omkopen met voedsel ook geen mogelijkheid meer. 'Zal ik dan je pannenkoek op eten? Of je eieren?'

Ron verroerde zich niet. Een zucht rolde over mijn lippen bij het zien van de slapende jongen, die onder de dekens was verstopt. Je kon nog net zijn hoofd en zijn rode haar onderscheiden, daardoor kon ik ook het straaltje kwijl wat uit zijn mond liep zien.

Ik griste een trui en broek uit mijn koffer en deelde hem mee dat ik even naar de badkamer ging, maar zoals ik al had verwacht gaf Ron geen kik. Het zou me echter ook niets verbazen als hij me niet eens had gehoord.

Met trage passen liep ik de kamer uit, op weg naar de badkamer. Nog voor ik de deur kon openen werd hij al geopend, door niemand minder dan Ginny. Direct ontstond er een glimlach rondom haar lippen bij het zien van me. Ik had geen trui aangehad vannacht en aan de reactie van Ginny te zien vond ze dat niet heel storend.

'Mooie trui,' complimenteerde ze me met een knipoog. Ik wilde nog was zeggen, maar om eerlijk te zijn wist ik niet was. Dus keek ik haar maar aan, voor een paar seconden dan.

Het voelde ontzettend ongemakkelijk om -halfnaakt- voor het zusje van mijn beste vriend te staan. Al leek zij nergens last van te hebben. Haar glimlach was zo groot, dat het gewoon onpasselijk was.

'Zie ik je zo?' vroeg het roodharige meisje, terwijl ze haar haren samen bond in een staartje.

'Ja,' stotterde ik, en direct voelde ik de neiging om mezelf voor mijn kop te slaan voor het gestotter. Wat moest zij nou wel niet denken?

'Gezellig,' zei ze, voor ze langs me afglipte en de gang weer op ging. Ik ging ervanuit dat ze weg was, aangezien ik geen enkele rede kon bedenken waarom ze nog op de gang zou staan. 'Mocht Ron niet op willen staan,' begon ze, waardoor ik wist dat ze er nog stond. 'Zeg dan dat Hermelien terug is gekomen, vertel me later maar hoe hij reageerde.'

Ik had me niet omgedraaid, maar doordat ik grijnsde wist ik zeker dat het roodharige meisje tevreden was. Dit was namelijk altijd al haar doel geweest: mij opvrolijken. De afgelopen dagen was ze daar goed in geslaagd.

Ik was na een paar minuten de badkamer weer uit, waardoor ik mijn weg naar de kamer van Ron weer kon afleggen. De Wemel jongen lag nog steeds in zijn bed, tot mijn grote ergernis.

'Zeg Ron,' begon ik voorzichtig. 'Wist je dat Hermelien hier is?'

Mijn woorden hadden direct het gewenste effect. Ron sprong uit zijn bed en keek me met opengesperde ogen aan. 'Wat?' vroeg hij. 'Is ze echt hier?' vroeg hij weeral terwijl hij een trui uit zijn kast viste. Ik kon mijn lach met moeite inhouden bij het zien en horen van zijn reactie. 'Waarom is ze hier?' vroeg hij verbaasd.

De Wemel jongen stond inmiddels al voor de spiegel, zijn haar te doen. De klok had het negende uur nog niet geslagen en toch deed Ron zijn haar; dit zou ik maar één keer in mijn leven meemaken.

'Ze is hier niet echt,' verraadde ik. 'Ik wilde je gewoon uit je bed krijgen en het is gelukt.'

Met een ruk draaide Ron zich om en aan zijn ogen te zien was hij niet content met mijn grapje. 'Je hebt drie seconden voor ik je achterna kom.'