Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 11

'Het was Draco,' zei ik zo resoluut, dat mijn vrienden me direct geschrokken aankeken. Het deed het me pijn om de blonde jongen van de geplande aanslag op Professor Perkamentus te beschuldigen; al kon ik niet anders. Hij was diezelfde middag op het meidentoilet geweest. Katja en haar vriendin waren die middag ook aanwezig geweest in De Drie Bezemstelen waar ze het mysterieuze pakketje had gekregen. Als zij het aan ons schoolhoofd had moeten geven kon dit slechts één ding betekenen; iemand wilde Professor Perkamentus of ernstig verwonden of om het leven brengen. Degene die het had geprobeerd had echter niet genoeg ervaring en kennis om het goed te doen, maar voelde wel de aandrang om zichzelf te bewijzen.

'Je weet toch dat je hem van iets ernstigs beschuldigd? Dit gaat om echt wel meer dan valsspelen tijdens zwerkbal,' zei Hermelien streng en ik besefte me dat ze gelijk had. Stel hij had het niet gedaan?

'Ik weet het, maar wat ik ook weet is dat Draco hier schuld aan heeft,' zei ik en mijn stem klonk standvastig. Hermelien zuchtte teleurgesteld en schudde haar hoofd.

'Als je dit tegen professor Perkamentus zegt, heeft niet alleen hij wat uit te leggen, maar ook jij,' klonk haar wijze stem wederom, Ron was nog steeds stil. De roodharige jongen had nog niets gezegd, waardoor ik benieuwd was naar zijn mening.

'Wat vind jij hier van Ronald?' vroeg ik en meteen vlogen zijn ogen mijn kant op. 'Wel, ik-,' stotterde hij onhandig waardoor een zucht mijn lippen ontsnapte.

'Ron vind vast hetzelfde als ik, toch Ronald?' vroeg Hermelien en ze keek hem strak aan. Het was een techniek waar ze vaak gebruik van maakte als ze ons onder druk wilde zetten om ons zo te overtuigen van haar gelijk.

Ik was er inmiddels bekend mee, waardoor ik er niet langer vatbaar voor was. Ron, aan de andere kant, bleek iedere keer een zwakke plek te hebben voor Hermelien waardoor hij meestal toegaf aan haar blik.

Ron keek twijfelend van Hermelien naar mij en haalde uiteindelijk zijn schouders op. 'Ik weet het niet, ja Draco lijkt schuldig,' zei hij en ik glimlachte zelfvoldaan naar Hermelien. 'Het gaat wel alleen echt te ver om dit zomaar hardop te zeggen, je weet wel, zonder bewijs,' voegde hij er snel aan toe. Ik kreunde geïrriteerd, waarom moesten mijn vrienden nou altijd tegen mij samenspannen?

'Je weet dat we vragen gaan krijgen?' vroeg Hermelien, maar ik gaf geen antwoord. Het was namelijk geen vraag waar ze een antwoord op verwachtte. 'Juist ja. Wat ze ook gaan vragen, ga niet roekeloos roepen dat het de schuld van Draco was,' waarschuwde Hermelien me.

De woorden van Hermelien interesseerde me eigenlijk niets. Als ik Draco de schuld wilde geven, geheel terecht natuurlijk, dan wilde ik Draco de schuld geven. Daar had zij weinig over te zeggen.

Toch besloot ik het, voor nu, maar zo te laten. Ergens had het blonde meisje wel gelijk gehad; ik had bewijzen nodig voordat ik hem lukraak ging beschuldigen. Aan het einde van de vakantie was ik er bijna van overtuigd geweest dat de blonde jongen zich had bekeerd tot de kant van de Heer Van Het Duister, maar bewijzen daarvoor had ik ook niet gehad.

'Wanneer denk je dat we naar de overhoor kamer moeten?' klonk de vragende stem van Ron zodra we het kasteel inliepen.

'Ik denk straks. We mogen waarschijnlijk ons nog even opfrissen,' beantwoorde Hermelien zijn vraag terwijl haar ogen zorgelijk stonden. 

Een akelig gevoel bekroop me direct bij de gedachte dat we ons uiteindelijk moesten verantwoorden. Ik voelde absoluut niet de hoefde om met Professor Perkamentus, of wie dan ook, te pratten over de recente gebeurtenissen. Zulke gesprekken zorgde er altijd voor dat ik het gevoel kreeg dat ik gecontroleerd werd, of dat ik een verantwoording moest afleggen.

'Ik ga even een stukje wandelen zodat ik kan bedenken wat ik straks ga zeggen,' deelde ik mijn vrienden mee en voor ze konden reageren was ik al weggelopen.