Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 26

'Ron, blijven ademen, dan komt het goed,' gaf ik mijn vriend advies. We liepen op de gang richting het kantoor van Professor Slakhoorn.

'Jij hebt makkelijk praten; jij hoeft jezelf niet te bewijzen,' bracht de roodharige jongen tegen mijn woorden in.

'Jij anders ook niet,' probeerde ik mijn vriend moed in te praten. 'De man heeft je zwerkbal zien spelen; hij weet hoe goed je bent.'

'Denk je?' vroeg Ron en ik kon de hoop in zijn stem horen.

'Nee,' antwoordde ik en ik zag hoe de hoop uit zijn gezicht trok. 'Ik weet het zeker.'

Mijn beste vriend kon het niet laten om te grinniken waardoor ik wist dat hij nu meer vertrouwen had in het etentje. Ik gunde de Wemel jongen het om zich voor een keer speciaal te voelen.

Al snel stonden we voor de deur waar ik kort naar Ron knikte. De roodharige jongen begreep mijn hint, vulde zijn longen met frisse lucht en moed en klopte op de deur.

Ik ging nog een laatste keer met mijn handen door mijn haar, waarna de deur werd open gerukt. Professor Slakhoorn stond in de deuropening met een gigantische glimlach rondom zijn lippen.

'Meneer Potter, wat fijn dat u bent gekomen!' kirde de man waarna hij me naar binnen trok. Ik kuchte een keer om hem te laten weten dat ik niet alleen was.

'Meneer Wezel, wat fijn dat u op tijd bent gekomen!' zei hij net zo opgewekt, alleen verdween de glimlach direct van Ron's gezicht bij het horen van zijn woorden.

'Wemel, Meneer,' verbeterde ik hem. Professor Slakhoorn keek me niet begrijpend aan; vast levende in het waan idee dat Ron Wezel heette met zijn achternaam. 'Zijn naam is Ron Wemel, niet Ron Wezel.'

Dat dit niet de perfecte binnenkomer was besefte ik mij maar al te goed, maar niemand, zelfs professor Slakhoorn niet, had het recht om Ron verkeerd te noemen.

'Natuurlijk, wat dom van me. Mijn excuses, meneer Wemel,' corrigeerde de professor zich waarna hij een stap opzij zette zodat de jongste zoon van de Wemels naar binnen kon komen.

Direct besefte ik dat Ron gelijk had gehad; ik kwam inderdaad op de eerste plaats bij Professor Slakhoorn, en alleen het onthaal had dat al duidelijk gemaakt.

Ik zag vanuit mijn ooghoek Ginny staan, haar ogen zochten de mijne, maar ik keek haar niet aan. Ergens was ik bang voor wat mijn ogen in de hare zouden aantreffen.

'De rest is er al, zo te zien,' merkte ik op; er waren vier andere mensen, maar als je daar mij en Ron bij op telde kreeg je het getal zes. 'Het spijt me dat we laat zijn,' verontschuldigde ik mezelf; hoewel het compleet Ron's schuld was dat we zo laat waren (zijn haar had niet goed gezeten, geen enkele kleding was geschikt en daarna begon hij zelfs nog over zijn gezichtshaar, die hij niet had, te twijfelen) besloot ik de schuld op me te nemen.

'Ik wist niet zeker welke kleding geschikt was, voor dit etentje,' loog ik met een verontschuldigende glimlach.

Professor Slakhoorn glimlachte enkel vriendelijk naar me en sloeg me vriendschappelijk op mijn schouder. Zijn aanraking zorgde ervoor dat ik inwendig ineen kroop; iets wat ik aan de buitenkant niet toonde. 'U heeft de perfecte keuze gemaakt, Meneer Potter,' complimenteerde de kalende man me en een misselijk makend gevoel ontstond in mijn maag.

Moest hij me nou echt de hemel in prijzen waar iedereen bij was?

'Laten we gaan eten!' riep Professor Slakhoorn opgewekt en hij klapte kort in zijn handen. 'Ik heb de plekken al ingedeeld, natuurlijk geheel in het thema van de verdraagzaamheid tussen beide huizen,' zei hij op een toon die zelfs nog trotser en opgewekter klonk.