Not all Slytherins are bad ~ Drarry

hoofdstuk 39

Direct vloog ik overeind, een actie met als gevolg dat Ginny zonder genade op de grond belande. Draco was inmiddels verdwenen en ik wist dat dit mijn kans was.

Al mijn goede voornemens waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Draco was naar mij toe gekomen; dat mijn onthaal niet degene was waarop hij gehoopt had was niet mijn schuld.

De jongen met de ijzige ogen die mijn hart had gebroken had de eerste stap gezet. Ik kon mezelf wijs maken dat dit voldoende was.

Ik moest hem achterna, hoe gek dat ook was. Een verse lading adrenaline was door mijn aderen gekropen op het moment dat ik hem daar had zien staan. Misschien besefte ik me op het moment dat zijn ogen de mijne vonden pas dat ik hem echt niet kwijt wilde, dat ik hem kon vergeven. We konden best opnieuw konden beginnen, zonder om te kijken.

Maar dat zou allemaal niet kunnen als ik hem nu liet gaan.

'Harry?' vroeg Ginny -die inmiddels zichzelf al overeind had gehesen- met een trillende stem. Maar ik negeerde haar en stormde de coupé uit, de woorden die mijn vrienden me na riepen negerende. Het kon me allemaal niets schelen, ik wilde naar Draco. Ik moest naar hem toe.

Aan het einde van de gang zag ik zijn verschijning nog, maar doordat hij net door het deurtje was gegaan kon ik hem niet langer zien. Mijn voeten namen een sprint, waardoor ik binnen een paar seconden bij het deurtje stond waar de liefde van mijn leven net door was verdwenen. Weeral zag ik Draco lopen, dit keer was hij echter niet ver van me verwijdert.

Ik besloot nog één laatste sprintje te trekken en hem bij zijn schouder te grijpen. Ik voelde zijn lichaam verstarren, terwijl de adrenaline nog steeds in mijn aderen zat. Deze keer moest hij echter plaats maken voor iets anders; angst.

Wat als hij me helemaal niet meer wilde?

Wat als hij echt met Patty had gekus om mij op die manier duidelijk te maken dat hij me echt niet meer wilde? Wat als hij van me walgde?

Erg veel kans om die vragen zelf te beantwoorden had ik echter niet, want voor ik het wist stond ik oog in oog met de jongen die mijn hart had gestolen, hem toen had gebroken maar hem op het moment dat hij me in mijn ogen keek weeral stal. Ik kon er niets aan doen, Draco Malfidus was mijn allergrootste zwakte.

Dat zou hij altijd blijven.

'Draco?' vroeg ik met een trillende stem en zonder dat ik er iets aan kon doen welde de tranen al op in mijn ogen. De blonde jongen leek het echter niets te doen, het enige wat hij kon doen was me zonder enige emotie aankijken. Alsof ik zomaar een vreemdeling was die zonder zijn toestemming tegen hem sprak.

Was ik dat ook voor hem geworden? Een vreemdeling, die niets meer waard was dan een klein, schraal knikje op de gang of een klein glimlachje bij het passeren? Was ik dat geworden voor hem?

Mijn hart brak bij die gedachte. Waar was de lieve jongen gebleven die twee romantische dates voor mij had geregeld? Waar was de jongen gebleven die mij zijn liefde had verklaard?

'Potter,' siste Draco; het feit dat hij mijn achternaam in plaats van mijn voornaam zei was beangstigend. Het liet dan ook meteen mijn moed in mijn schoenen zakken. Inmiddels was het niemand ontgaan dat ik en Draco in het openbaar voor het eerst elkaar spraken sinds het ongeval.

Blijkbaar interesseerde iedereen zich in ons liefdesleven, want zag ik verschillende hoofden uit de coupés komen, die nieuwsgierig keken naar ons schouwspel.

Ik wendde me weer op Draco en probeerde de starende blikken te negeren. Dit lukte me redelijk, aangezien mijn geest alleen nog maar aan de Malfidus jongen kon denken zodra ik voor hem stond. Nog steeds had ik zijn arm vast, iets waar hij zichtbaar last van had.