BELALI TAYFA

24|KATİL

Bölüm 24

Bölüm Adı: KATİL

Bölüm Şarkısı: Eypio&Burak King - Günah Benim sjsjsj

*Okumaya başlamadan önce size hikayede de adı geçen Sena aşkımın hikayelerini öneriyorum :D kullanıcı adı SenaaDilek

İyi okumalar

&&&

BORA'DAN

Kapının delicesine yumruklanmasıyla oturduğum koltuktan kalkıp hızlıca kapıya ilerledim. Ata, akşam yemeğinde hazır mantı yapacaktı ama yoğurt almayı unuttuğum için kızların evine gitmişti. Kapıyı kıracak kadar ne yaşamıştı bu mal merak ediyordum.

Kapıyı hızlıca açtığımda çatılan kaşlarım gevşedi ve yerini şaşkınlığa bıraktı. Karşımda sinirli bir Özge'yi görmek tahmin edeceğim en son şey bile değildi.

Daha ağzımı bile açamadan beni o küçük elleriyle güçlü bir şekilde geriye itti ve içeriye girdi. Sinirden kıpkırmızı kesilmişti. Kapıya döndüğümde Ata da benim kadar şaşırmış gözüküyordu. Öznur ve Sena hemen Ata'nın yanındaydılar ve onlarda endişeliydiler.

Özge'yi bu kadar sinirlendiren şey neydi merak ediyorum.

"Sen-" dediğinde gözlerimi Ata'dan çekip Özge'ye diktim. Sağ elini havaya kaldırmış ve sinirli bir şekilde işaret parmağını sallıyordu.

"Sen nasıl olur da bu evde kalırsın ha! Burası Eylül'e ait... Senin gibi bir piçi burada rahat bırakacağımı mı düşündün. Ulan hiç mi utanmıyorsun hiç mi vicdanın sızlamıyor. Geçmişte bize yaptıklarını ne çabuk unuttun. Hadi kendimi geçtim kızları da geçtim ya Eylül! Senin o piç baban yüzünden kızın annesi öldü lan. Senin o piçliklerin yüzünden bizden utanır oldu."

Sinirle söylediği sözler kalbime çok pis dokunmuştu. Ne zaman unuttum ki yaptıklarımı. Haklıydı dibine kadar hem de. Çok piçlik yapmıştım ama "Pişmanım." dedim. Sessizce. Pişmandım.

Gözlerimi ondan ayırmadan "Sen hiç hayatında hata yapmadın mı?!"  diye sordum. Benim sesimde artık yükselmişti. Dayanamıyordum bana sürekli geçmişi, hatalarımı hatırlamatlarına dayanamıyordum.

Özge sinirle gözlerini sıktı. "Ben, hiçbir zaman bir insanın ölümüne sebep olmadım." dedi.

Durdum. Bu cümlenin altında 'Sen bir katilsin'  yazıyordu resmen.

Ben bir katildim.

Diyecek şey bulamamıştım. Bu söze ne diyebilirdim ki. İnkar edemezdim. Biliyordum ki Eylül'ün annesinin ölümünde benim de parmağım vardı.

Özge sustuğumu görünce daha da delirdi.

"Bu evde kalmayacaksın. Bu ev Eylül'e ait. Bu ev bize ait." arkasında ki kızları işaret ederek söylediğinde kızlara baktım. Onlarda sinirliydiler. Geçmiş hepimizin yüzünde belirmişti.

Özge adımlarını salona yönlendirdi. Koltuğun üzerinde bulunan hırkamı bana fırlattı.

"Sana sadece yarım saat veriyorum Bora Cengiz. Bu evden siktir olup gitmen için sadece yarım saat..." ellerini sinirle saçlarından geçirdi. Dibime kadar girdi.

"Eğer bunu yapmazsam içimde kalacak." dedi ve ben daha ne olduğunu anlamadan sağ yanağımda bir sızı hissettim.

Başım sola doğru yatarken yanağımda ki sızından çok kalbimin sızısı ağır basmıştı.