The choice of my life #One Direction Story#

Part 0.6

Renesmee POV

Mijn handen zweten en bibberen. Ik ben zenuwachtig. Ik zucht diep en ga de trap af. "Waar ga je heen?" vraagt mam. "Reizen." zeg ik met een fake-glimlach. "Dat is al weer een paar dagen geleden. Ik dacht dat je ziek was. Veel plezier." lacht mam. Inderdaad, een paar dagen geleden. Als ik buiten ben draai ik aan mijn horloge. Alles vervaagd en even later sta ik terug in het steegje. Het steegje in 2013. Ik zie zwarte plekken voor mijn ogen. Ik sluit even mijn ogen en open ze dan terug. Ik zie alles terug volledig. Maar ik schrik. Voor me staat Niall. Hij kijkt me met open mond aan.

Niall POV

Ik was even boodschappen gaan doen. Nu Louis terug wortels eet, en zijn achterstand ruim inhaalt, moet ik terug wat bijkopen. Ik neem een andere weg om even te wandelen. Ik stop voor het steegje. Hier heeft Louis veel over verteld. Zijn eerste ontmoeting met Renesemee. Maar dat is alweer dagen geleden. Ik wil doorlopen maar plots is er een fel licht. Even moet ik een andere kant opkijken. Als ik terug kijk, verschijnt er een mensengedaante. Ik knipper met mijn ogen en als ik terug scherp kan zien, schrik ik. Het is Renesmee! Ik sta haar met open mond aan te staren, en zei staart terug met een bange blik. Ze verscheen net voor mijn gezicht uit het niets! Ben ik aan het dromen? We staan elkaar een tijdlang aan te gapen zonder iets te zeggen. "Renesmee?" vraag ik voor de duidelijkheid. "Wa... wat deed je net? Je... je kwam uit het niets..." Ik kon niets verder zeggen. Ik stond nog steeds verstelt van wat ik net heb gezien. Renesmee gaat op de grond tegen de muur gaan zitten en verbergt haar hoofd tussen haar handen. Ik stap naar haar toe en ga naast haar zitten. "Ga je het nog vertellen?" vraag ik haar. Ze kijkt op. "Ik zal niet anders kunnen zeker?" Ze haalt diep adem. "Nou, ik kan dus tijdreizen. Ik leef in jaar 1602. Ik kan tijdreizen door deze horloge." Ze toont me hem. Het lijkt sprekend op mijn horloge, alleen kan de mijne me niet naar een andere tijd zenden. "Deze horloge wordt al generaties op generaties doorgegeven. En nu heb ik hem. Ik kan kiezen naar welke tijd ik ga. Maar als ik langer dan 12 uur na elkaar niet in mijn eigen tijd ben, zit ik in die tijd vast en geraak ik nooit meer terug." Ze zweeg. Ik zat nog steeds met open mond haar aan te staren. Ik wist niet wat zeggen. "Weet... weet Louis hiervan?" vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd. "Waarom liet je hem staan?" Ze keek me aan met tranen in mijn ogen. "Tijdreisliefde is niet echt handig. En het is voor ons allebei veiliger als ik niet meer terug zou komen." Ik begreep het niet. "Waarom ben je hier nu dan?" Ze zucht. "Ik moet hem zien. Ik mis hem." Wanneer heb ik dit nog eens gehoord. "Louis was kapot van verdriet toen je niet kwam opdagen." "Echt?" ze kijkt me aan. Haar ogen blinken. Ik knik. "Nog een beetje en hij zat in een depressie. Maar nu heeft hij zich herpakt. Omdat treuren toch niets oplost." We zwegen even. "Hij haat me nu zeker?" ze kijkt me triest aan. "Dat niet, maar hij praat liever niet over je. Hij mist je nog steeds." Ze keek strak voor zich uit. "Tijdreizen hé? Ik zou het ook graag kunnen." zeg ik. Ze kijkt me aan. "Ja. Het is wel leuk. Maar als je in een situatie als deze terechtkomt... wil je het liever niet kunnen." Ik dacht na. "Dus het is veiliger als je helemaal niet meer naar hier zou komen?" Ze knikt. "Dan loop ik minder kans dat ik de tijd vergeet en kan ik niet nog meer verliefd op Louis worden." "Nog meer? Volgens mij kan dat niet meteen." Ze lacht. Ik zag dat ze zat na te denken. "Waar denk je aan?" vraag ik. "Ik heb Louis veel verdriet aangedaan, niet?" Ik knik. "Ik had niet moeten komen." Ze staat recht. Ik volg haar voorbeeld. "Jawel! Hij is terug gelukkig, maar je ziet dat het fake is. Je ziet dat er iets ontbreekt. Jij ontbreekt." Ik kijk haar aan. Ze probeert te lachen en me te geloven. Ze schudt haar hoofd. "Hij heeft me niet nodig." "Je zei net dat je hem mist en van hem houdt! Bij hem is het net hetzelfde! Wees nu niet koppig en ga gewoon naar hem toe. Jullie zullen er allebei beter van worden." Ik kijk haar doordringend aan. "Hij is nu gelukkig. Als ik hem nu zie en straks ben ik opnieuw weg en kom misschien weer niet meer terug, zal hij weer gebroken zijn. Ik weet niet of ik het wel kan, of dat het wel veilig is, dat ik hier ben. Ik wil hem niet nog een keer kwetsen." Ze huilde nu. De tranen liepen traag over haar wangen. "Ik begrijp het. Maar kom alsjeblief terug. Jullie passen zo goed bij elkaar! En nu lopen jullie hier fake-gelukkig rond! En daar kan ik dus niet tegen!" Nu lachen we allebei. "Morgen zelfde uur zelfde plaats?" vraagt ze aan me. "Wil je dat ik kom?" Ik was verbaasd. "Ik wil gewoon weten hoe Louis het verder stelt. Zijn leven moet niet omgegooid en verpest worden door mij." Ik knik. "Ik zal er zijn." "Ik ook." ze kijkt me nog een laatste keer aan en draait aan haar horloge. Fel licht, en weg is ze. Ik sta versteld. Droom ik nu werkelijk of is dit allemaal echt? Ze is bang voor haar eigen liefde, voor de liefde die ze voor Louis voelt. Ze is bang voor de liefde die ze krijgt, de liefde van Louis. Wat ingewikkeld allemaal! 

Renesmee POV

Ik had nooit gedacht dat ik iemand zou aantreffen vandaag. En al zeker Niall niet! Ik heb voor de eerste keer in mijn hele leven mij geheim aan iemand vertelt, aan Niall. Ik ga niets thuis zeggen dat ik het verteld heb, ze zouden het niet begrijpen en vooral boos zijn. Tegen Gwendolyn zeg ik wel dat ik Louis niet hem gevonden en dat ik gewoon wat heb rondgelopen. Over Niall geen woord. Ik zie nog steeds zijn gezicht voor me toen hij me zag verschijnen uit het niets. Zijn ogen groot en mond wijdt open. Als ik er aan denk begin ik te lachen. Louis mist me. Louis ging kapot van verdriet. Liefde is inderdaad ingewikkeld. Ik weet niet wat ik moet doen. Zoals Niall zegt naar hem toe gaan? Of toch beter veilig spelen en morgen niet opdagen? Ik zucht. Morgen ga ik wel gaan. Ik wil Niall niet het gevoel geven dat ik nooit op afspraken kom en alleen maar harten kan breken. Want Louis zijn hart heb ik al gebroken. Misschien liegt Niall wel en mist Louis me totaal niet. Wil hij mij gewoon gelukkig zien. Weer een heleboel vragen. Mijn verdriet is nog steeds niet weg. Ik heb Louis niet gezien. En ik mis hem nog steeds. Het twijfelende gevoel is er weer. Ik wil doodgraag naar Louis toe, maar het knagende gevoel is er ook nog steeds. Of Louis me echt wel mist en me graag ziet. Ik zal het misschien te weten komen als ik morgen terug naar Niall ga. Volgens mij is de keuze dus gemaakt, morgen ga ik opnieuw naar het jaar 2013.

Klein deeltje, maar hopelijk toch mooi! 

Reacties en votes, please!

Doedels!

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxjs