The choice of my life #One Direction Story#

Part 1.7

Wat vooraf gebeurde

Louis POV

"Maar wat is dat dan met die keuze en mij?" vraag ik verward. "Als ze langer dan 12 uur in en andere tijd is kan ze niet meer terug naar haar eigen tijd. Ze kwam elke dag naar dit jaar voor jou, maar haar ouders zijn erachter gekomen en hadden haar verboden nog te komen. Ze kwam stiekem, en had een keuze gemaakt. Ze koos ervoor om langer dan 12 uur hier te blijven. Ze kan dan nooit meer terug en blijft hier voor de rest van haar leven. Ze koos voor de liefde. Ze koos voor jou." Ik sla mijn  hand voor mijn mond. "En ik heb het uitgemaakt." Ik spring recht. "Enig idee waar ze zou kunnen zijn?" vraag ik. "Ze verschijnt en verdwijnt telkens in het steegje." zegt Niall. Ik draai me om en sprint naar het steegje. Hopelijk ben ik niet te laat. Als ze weg is zie ik haar nooit meer...

Nieuw deel

Louis POV

Ik kom aan in het steegje. Ik roep "Renesmee!" maar op datzelfde moment drukt ze op haar horloge en verdwijnt. Ik zak door mijn knieën. Dit was het dan. Ik zie haar nooit meer...

Renesmee POV

Ik land terug in mijn eigen tijd. Was dat Louis? Hij kwam rennend op me af en riep mijn naam. Ik huil nog steeds. Ik twijfel of ik terug moet gaan. Misschien laat hij het me toch uitleggen... Ik stel mijn horloge opnieuw in en draai eraan. Ik land geluidloos naast hem. Hij zit op de grond met zijn hoofd tussen zijn handen. Huilt hij? Ik blijf hem aankijken. "Huil je nu?" vraag ik stil. Hij kijkt geschrokken op. En ja, er lopen tranen over zijn wangen. Het is eigenlijk wel schattig op te zien. Ik ga naast hem zitten. "Toch niet om mij?" vraag ik. Hij zucht. "Sorry." fluisterd hij. Ik kijk hem niet aan. "Het is... te ingewikkeld." Hij knikt. "Niall heeft me alles verteld. Je had het me moeten zeggen. Ik ging het dan tenminste begrepen hebben." Ik voel me zo... leeg. Ik weet niets meer en kan niet nadenken over alles. "Ik had moeten luisteren, ik weet het. Ik wil ook voor eeuwig bij jou zijn, Renesmee." Ik kijk hem aan. Het warme gevoel is er weer, maar het voelt... anders. "Ik... ik weet het niet, Louis..." "Ik heb je inderdaad gekwets, en ik had beloofd om het nooit te doen, maar dat gebeurt echt geen 2e keer! Ik heb mijn les geleerd. Ik hou van je." Ik voelde de tranen weer lopen, maar ertussen verschijnt toch een lach. Nu voelt het wel weer compleet. "Ik hou ook van jou." lach ik. Hij neemt me vast. "Ik dacht toch dat de liefde ietsiepietsie makkelijker was." lacht hij. Even is het stil. "Is je keuze nog steeds hetzelfde?" vraagt hij. Ik twijfel geen moment. "Ja. Ik wil voor altijd bij jou zijn, Louis." Hij kijkt me bedenkend aan. "Het is en blijft je familie." Ik ga rechtstaan en kijk hem doordringend aan. "Ik heb voor je gevochten. Ik mocht je niet meer zien en mocht niet van je houden. Dat hebben mijn ouders me verboden. Ik kan nu niet teruggaan en doen alsof er niet is gebeurd, want door hun gedrag was ik je bijna kwijt. Wat zij zeggen of denken boeit me niet langer. Ik heb gekozen en twijfel er helemaal niet aan. Ooit, in een ander leven, kom ik ze heus nog wel eens tegen. Maar in dit leven heb ik gekozen bij wie ik wil zijn en die keuze zal ons leven veel makkelijker maken." Louis lacht en staat ook recht. "Ik wil ook dat je voor altijd bij mij bent. Ik hou van je." "Ik ook van jou." En ik verdrink in een lange zoen...

Dit is dan toch het einde. Mijn vorig idee heb ik helemaal geschrapt omdat ik het niets vond. Dit is dus het echte einde. Hopelijk toch een beetje mooi. Ik weet het, kort, maar hopelijk toch het lezen waart. Aan iedereen bedankt om mijn verhaal te lezen en hopelijk lezen jullie mijn andere ook, die zijn naar mijn mening wel iets beter. Aan alle mensen die ideeën hebben bedacht en me geholpen hebben, ook super bedankt!

:D

xxx