The choice of my life #One Direction Story#

Part 0.8

Niall POV

Louis was verdrietig en verward thuisgekomen gisteren. Waarom moest dat nu toch weer voorkomen?! Renesmee wou waarschijnlijk niet luisteren, wat volgens mij normaal is als je zoiets ziet zonder te weten dat het Louis nicht was die hij knuffelde. Louis zit in de zetel naar de televisie te kijken. Volgens mij heeft hij geen idee welk programme er bezig is. "Gaat het?" vraag ik. Hij haalt zijn schouders op. "Heb je met haar gepraat gisteren?" probeer ik nog eens. Hij schudt zijn hoofd. "Toen ik daar aankwam huilde ze verschrikkelijk en Gwendolyn vroeg me om even weg te gaan. Toen ik even later terugkwam waren ze weg, in het niets opgelost. Ik zag alleen rook en wat vonken." Mijn ogen worden groot. Was hij een paar secondern eerder geweest zeg hij ze verdwijnen, tijdreizen! "Snap jij daar iets van?" Voor het eerst kijkt hij me aan. Ik schud mijn hoofd. "Euh... Volgens mij was je gewoon moe en verdrietig. Er zal wel een logische verklaring voor zijn." stammel ik. Louis denkt na. "Ik weet het niet... Het was zo vreemd. Je verdwijnt toch niet plotseling." Plotseling niet nee...

Renesmee POV

Ik rende huilend naar boven, gevolgd door Gwendolyn. "Renesmee! Luister nu even!" "Ik wil het niet horen!" roep ik boos. "Als je zou luisteren zou je het wel begrijpen!" Gwen is nu ook boos. "Goed. Vertel!" Ik kruis mijn armen en kijk Gwen kwaad aan. "Oké, dat meisje was Louis nicht. Zij kwam hem helpen je te vergeten." Ik zwijg. "En als ik dat niet geloof maak je me iets anders wijs zeker?!" zeg ik boos. "Het is de waarheid!" roept Gwen die haar armen in de lucht zwaait. "Ga met hem praten! Hij zal je alles klaar en duidelijk uitleggen! Misschien geloof je hem wel!" "Met hem praten? Zodat ik weer gekwets kan worden?" vraag ik serieus. Gwen zucht. "Renesmee, laat het hem tenminste uitleggen. Daarna kan je doen en laten wat je wilt." Ik zucht. "Ik weet niet of ik het wel aankan. Ik hou te veel van hem. En ik kan hem niet vergeten..." bedroefd kijk ik naar de grond. "Reden te meer om met hem te gaan praten." zegt Gwen die een arm om me heen slaat.

// De volgende dag //

Mijn hart slaat tilt. Zenuwachtig en bang wandel ik de oprit van de jongens hun huis op. Voor de deur blijf ik staan. Ik adem diep in. Mijn handen trillen. Ik bel aan. De deur gaat open, het is Niall. "Renesmee?!" Niall vliegt me om de nek. "Wat ben ik blij jou te zien!" roept hij. Ik lach. "Ik had je eerlijk gezegd niet verwacht." zegt hij. "Als Gwen niet zo zou kunnen zagen zou ik hier ook niet gestaan hebben." Niall lacht. "Je komt voor Louis he?" vraagt hij. Ik knik. "Ik... Ik wil naar hem luisteren. Ik denk elke seconde van de dag aan hem. Ik moest gewoon komen." Niall knikt. "Dat is normaal. Dat heet nu eenmaal liefde." lacht hij. Liefde? Dan is liefde wel HEEL ingewikkeld! "Hij is boven. Maar wacht! Ik wil je nog iets zeggen. Toen jullie gisteren vertrokken heeft Louis jullie bijna gezien. Er was enkel nog wat rook en vonken, maar hij houdt voet bij stuk dat hij iets heeft gezien en dat het super vreemd is." Ook dat nog! Louis had me bijna zien tijdreizen! Kan het nog erger of heb ik nu alles gehad?! "Je hebt toch niets verteld?" vraag ik bang. "Nee! Je vroeg om te zwijgen, jij beslist aan wie je je geheim verteld. Dat moet ik niet doen." zegt Niall. Ik ben hem eeuwig dankbaar! Het is al erg genoeg dat Niall het weet. "Kan... Kan ik naar Louis?" vraag ik. Niall laat me binnen. "Je kent de weg nog wel hé? Hij zit in zijn kamer, alweer." zucht hij. Ik knik en ga de trap op. Voor Louis zijn deur blijf ik staan. Voorzichtig klop ik aan. "Ga weg, Niall! En nee, Liam, ik hoef GEEN wortels!" hoor ik Louis roepen. Ik zucht. "Het is Renesmee." Ik hoor voetstappen, het slot die opgedraaid word en de deur gaat voorzichtig open. Even staan we elkaar in stilte aan te staren. "Ik dacht je nooit meer te zien. Toch niet na onze laatste ontmoeting." fluisterd hij. "Je krijgt de kans om het uit te leggen, daarna ben ik weer weg." Ik kijk hem gevoelloos aan, of dat probeer ik toch tenminste. Hij opent de deur zodat ik binnen kan. Ik loop naar het bed en ga zitten. "Zeg alsjeblief de waarheid. Van het eerste woord tot het laatste." Louis knikt. "Toen je niet kwam opdagen, voelde ik me verschrikkelijk." begint hij. "Je liet me staan, en daar kan ik niet mee leven. Alle jongens maakten zich zorgen om me, ik kwam mijn kamer niet meer uit. Ik werd stilaan depressief van verdriet, liefdesverdriet. Liam deed me inzien dat ik slecht bezig was, want ze hadden me nodig. Ik herpakte me, voor de jongens en mijn fans. Ik deed me happy voor, maakte lol,... maar diep vanbinnen, was ik nog steeds gebroken. De jongens hadden het wel door, want we weten alles van elkaar en voelen zo'n dingen aan. Ze vroegen mijn nicht om te komen, want ze is psychiater. Ik had ze al super lang niet gezien, en was dus super blij. Ze heeft met me gepraat en kwam tot de conclusie dat ik in een beginnende depressie zat. Toen ze wegging, gaf ik haar een knuffel en dat zag je." Ik werd stil van zijn hele verhaal. Het greep me. Ik wist niet dat hij zo diep zat... Gwen had gelijk. Hij heeft geen ander. Ik voel me super dom! Ik voel tranen over mijn wangen lopen. "Huil je nu?" vraagt hij stil en komt dichter bij me zitten. Ik haal mijn schouders op. "Ik voel me nu zo dom! Sorry, ik had je moeten geloven." snik ik. Hij lacht en slaat een arm om me heen. "Ik ben blij dat je gekomen bent." Bij Louis voelde ik me gewoon zo... veilig. Als hij iets tegen me zei werd ik helemaal warm. Hij is meer dan een vriend voor mij. Ik kijk op mijn horloge. "Moet je weg?" vraagt hij. "Ik heb nog een uur." Hij lacht geheimzinnig. "Kom. Ik hem een idee." "Een idee?" vraag ik verwonderd. Hij knikt en neemt mijn hand. Hij trekt me mee naar beneden. Voor de woonkamer laat hij mijn hand los en gaat naar Niall en fluisterd iets in zijn oor. Niall knikt. Dan gaat Louis naar Harry en Niall naar Liam en er word weer gefluisterd. Daarna gaat Louis naar Zayn, die ook knikt. "Je hebt ons nog nooit horen zingen, want je kent ons niet. Dus daar komt nu verandering in." zegt Louis vrolijk. Ik lach en ga in de zetel zitten. De jongens komen voor me staan. Meteen word de sfeer vrolijk als de eerst noten spelen.