Zıt Kutuplar

4.Bölüm

Multi Gökçe Berkanın nişanlısı sonlara doğru anlarsınız:)

Gözlerimin içine bakması çok garibime gitmişti.Normalde konuşurken bile doğru düzgün yüzüme bakmayan Eymen şimdi tam gözlerimin içine bakıyordu.

Kemerimi taktıktan sonra sanki az önce gözlerimin tam içine bakmamış gibi arabayı çalıştırdı ve sürmeye başladı. İlginç!

"Sizin ev neredeydi?" Ona suratında bi tane daha burun çıkmış gibi baktım.

"Cidden unuttun mu?"
"Evet hadi tarif et artık da işe geç kalmayalım" onu onaylayıp evi tarif ettim.

Eve gelince arabadan çıkmadan önce teşekkür ettim.Arabadan çıktığımda Eymen hâlâ gitmemişti.Bana dik dik bakınca bende ona dik dik baktım.En sonunda dayanamayıp ön koltuğun kapısını açtım ve kafamı içeri uzattım.

"Eymen niye hâlâ gitmiyosun?"
"İşe gitmiycekmisin?"
"Evet de.."

"Hadi akşama kadar seni bekleyemem"
"Tamam" diyip kafamı tam dışarı çıkarıyodum ki kafamı çarptım.

Yaa ben neden bu kadar rezil biriyim!?

"Çok sakar olduğunu söylemiş miydim?"
"Yok canım ne sakarı? Ben sakar falan değilim sadece bu tavan çok alçak"
"Tabi" diyip sırıttı.

Bende gözlerimi devirip kafamı arabanın içinden çıkardım ve eve girdim.

"Anne ben geldim!"
"Ay hoşgeldin nasıl ağırladılar seni ?".

"Anne şaka mısın ya? Neden beni uyandırmadan gittin?"

"Çok güzel uyuyodun ondan"
"Evde koltukta uyuya kalsam bin kere dürtüklersin kalk yatağına yat diye"

"Aman sen işe gitmiycekmisin?"
"Gidiyorum şimdi senin yüzünden Eymeni beklettim lafa tutma beni"

"Ne Eymen mi getirdi seni!?" Nerden söyledim yaa?

"Evet anne kapıda" diyerek yukarı çıktım.Biraz da Eymenle uğraşsın annem.Ay çok zekiyim!

Üzerime iş T-shirtü mü altıma kot pantolonumu giyip hemen aşağı indim.

Dışarı çıktığımda annem arabanın camından kafasını çıkarmış ve Eymenle konuşuyodu.

Bende gözümü devirip arabaya bindim. Ama annem hala Eymenle konuşuyodu.

"Anne biz işe geç kalcaz artık sonra konuşursunuz. Hatta Eymeni altın gününe çağır..."

"Ha ha. Görüyo musun Eymen? Ne kadar şakacı"

Eymen bana dönüp piç smile atıp anneme döndü.

"Evet evet. Çok şakacıdır"

"Neyse çocuklar ben sizi tutmayayım. Hadi size hayırlı işler"

Annem gidince Eymen arabayı çalıştırdı. Yine anlaşılan sessiz bi yolculuk başlıyodu.

Ne kadar da heyecan verici!

Mağazaya vardığımızda Eymen arabayı park etti. Arabadan inip mağazaya girdik.

Yani mağazaya doğru ilerledik kötü bi mânâ yok. Bana güvenebilirsiniz.

"Hemen işinin başına! "

Diyip Eymen gözden kayboldu.

Emredersiniz!

Raflara doğru gidip dağılmış kıyafetleri aldım ve katlamaya başladım.

Bi insan bunları düzeltip de koyar!