Als ik de volgende ochtend wakker word, heb ik direct spijt van gisteren. Misschien had ik Zain niet zo moeten aanvallen. Nu voel ik me vreselijk schuldig. Hij kon er ook niks aan doen dat Nora hem vroeg om haar op te halen. Hij probeert gewoon iedereen een beetje te helpen. Pff, moeilijk. Uit het niets krijg ik hoofdpijn en loop ik om wat pijnstillers te pakken. Als ik me omdraai om de keuken uit te lopen, zie ik Zain. Hij heeft een tas om zijn schouder. "Ga je weg?"vraag ik ongeintereseerd. Het is moeilijk om alles van gisteren gewoon zo te vergeten. "Ja, ik ga terug naar huis", hoor ik hem zeggen en ik weet hoe vreselijk hij die woorden vind: terug naar huis. Volgens hem heeft hij nooit een deftige thuis gehad. "Groeten aan je moeder", zeg ik droog en loop langs hem heen terug naar mijn kamer. In de woonkamer hoor ik hoe Zain de deur achter zichh dichtgooit.
Nadat ik wat heb ontbeten maak ik me klaar voor werk. "Waar is Zain?"vraagt Nora die de keuken binnekomt. "Weg." "Hoezo weg?? Heb je hem weggejaagd? En alleen om die hoer van een vriendin?"vraagt Nora. Ik zet mijn kopje in de gootsteen. "Dat zeg je nooit meer!"waarschuw ik haar en loop dan naar de badkamer.
Vermoeid stap ik het bedrijf binnen. Ik kijk nu al uit naar de middag, heb zo'n zin in een broodje. "Brahim", hoor ik iemand achter me zeggen en zie dat het Rahaf is. Nu niet, nu niet... "Rahaf, leuk je te zien", zeg ik, maar ik meen geen enkel woord. Vandaag is mijn dag waarschijnlijk niet. "Mijn broer vroeg zich af of je vanavond met hem naar de voetbal wou kijken", zegt ze. Meent ze dit? Even denk ik na. Ik was al van plan om te kijken met Zain, maar ik denk niet dat hij terug komt. "Lijkt me leuk", zeg ik. "Geef je me straks je adres?" Rahaf knikt en samen lopen we het kantoor in.
Als ik klaar ben met werken, moet ik Nora nog laten weten dat ik vanavond niet thuis kom. Het is al laat en de voetbal begint zo.
Ik: Nora, ben ff ergens anders voetbal gaan kijken, ik kom laat thuis!
Meteen krijg ik een bericht terug.
Nora: ma en pa blijven langer in Marokko, nog twee maanden. Ma had gebeld.
Ik: waarom opeens nog twee maanden?
Nora: tante gaat trouwen! Ik weet, echt spijtig, wou ook naar haar trouwfeest.
Ik steek mijn telefoon weg en merk dat Rahaf al weg is. Snel zet ik mijn gps aan in de auto en toets het adres in. Daar rijd ik rechtdoor naar het huis van Rahaf. Het zijn lieve mensen, haar vader en haar broer verwelkomen me hartelijk en Rahaf en haar zus komen wat te eten brengen. Even kijk ik naar Rahaf waarop ze verlegen wegkijkt. Misschien zou ik hier gewend aan kunnen raken, alleen jammer dat mijn hart alleen gaat naar Imane. Alleen haar.
