Ik stap de auto uit en strek me uit. "IK HAAT ONDERWEG NAAR MAROKKO, gelukkig zijn we aangekomen", zeg ik en met een goed gevoel pak ik mijn koffer en loop ons groot huis in. Zain volgt mijn voorbeeld, terwijl mijn zus aan hem smeekt om ook haar koffer te pakken. "Doe zelf", hoor ik Zain zeggen en ik moet stiekem lachen. "AUBBBBBBBBBBB"smeekt mijn zusje en ze zet zelfs puppyogen, man zij is goed. "Fijn, ik pak je koffers wel", zegt Zain die zich overgeeft. Dat is de reden waarom Nora dat nooit aan mij vraagt, zij weet dat ik dat sowieso nooit ga doen. Met wahed worp gooi ik mijn koffer op mijn bed. "Ik wil die koffer straks uitgepakt zien en je kleren in de kast", zegt mijn moeder die opeens naast me is verschenen. Ik maak een sprongetje van schrik en mijn moeder geeft me de blik van: denk-nu-niet-dat-je-je-kleren-zomaar-daarin-kunt-laten. Zuchtend pak ik weer mijn koffer op en begin ik aan het werk.
"Waar gaan we morgen naartoe?"vraag ik terwijl ik mijn telefoon weer aanzet. Ondertussen zit Nora onze kleren te plooien (jaa, we hebben een deal kunnen maken, mwhahahh~ duivels lach). "Geen idee, morgen moet ik langs mijn oom in Rabat", zegt Zain. Ik geef hem de wahed look van: broer, is niet wat te ver? Maar Zain negeert mijn blik. "Ik denk dat ik naar het strand ga", zeg ik. "Ah ja, ging je daar niet werken?"vraagt Zain. Ik knik. "Elk jaar weer hetzelfde, maar ik word betaald voor gewoon te zitten, niemand verdrinkt daar", vertel ik. Zain knikt. "Alzz, broer, morgen vertrek ik vroeg dus ik ga wat slapen", zegt hij en loopt naar het andere bed. Mijn blik gaat naar Nora. "Wat kijk je, woeshoem?"vraagt ze. "Ik hou gewoon van je, heb ik je dat al gezegd?"vraag ik. Ze geeft me een wantrouwige blik. "Dit is de laatste deal die ik met je maak, niet denken dat ik doe aan vrijwilligerswerk", zegt ze. Omdat Zain aan het slapen is, Nora denkt dat ik wat van haar wil en ik me verveel, loop ik naar de koelkast. Van schrik zit ik een stap naar achteren. Mijn vader die naast me is komen staan, kijkt me vragend aan. "Waarom ben je geschrokken?"vraagt hij. "Baba... horror, een koelkast.. zonder eten!"zeg ik. Mijn vader moet lachen en klopt op mijn rug. "Normale mensen hebben slimme zonen, Maschallah, ik heb jou", zegt mijn vader en met die woorden verlaat hij de keuken. Lachend loop ik naar mijn kamer, waar ik Nora niet meer zie en Zain rustig aan het slapen is. Ook ik besluit om te slapen, heb morgen wel de auto van Baba nodig, want anders kan ik niet naar het strand. Ik zou wel te voet kunnen gaan, maar ik heb gehoord van wilde honden in Marokko. Geen risico's nemen, a sahbe.
