De hele dag moet ik denken aan Imane. Imane. Wat een mooie naam zelfs. Maar na dat ik haar gered heb, heb ik haar niet meer gezien. het begint laat te worden en tijd om naar huis te gaan. Ik pak mijn spullen en loop naar de auto van mijn vader. Als ik in de auto mijn gsm aanzet, zie ik dat ik een gemiste oproep heb van Zain. En daarna één van Nora. Hmm, dit kan niks goeds betekenen. Zo snel als ik kan rijd ik naar huis. Daar vraag ik aan mijn moeder waar Zain en Nora zijn. "Yek, hele dag buiten en je neemt niet eens de tijd om te vragen hoe het met mij gaat", zegt mijn moeder en begint met haar hoofd te schudden (je weet wel, de hoofdschud-manier dat zegt : hay hay, wat je allemaal doet). Ik geef mijn moeder een kus op haar voorhoofd. "Ik hou van je", zeg ik en daarna loop ik eerst naar de badkamer om woedoe te doen.
Na het gebed, zie ik Nora lachen met Zain. "Waarom hebben jullie me gebeld?? Ik meen het, ik was kapot bang dat er iets ergs was gebeurd", zeg ik. "Er is ook iets gebeurd", zegt Nora. Met een wantrouwige blik kijk ik haar aan. "Wat dan?"vraag ik. "Niet zegge, doe normaal", hoor ik Zain zeggen. "NEEE WOULLAH, NU GA JE ZEGGENN!!"zeg ik en Nora maakt zich klaar om het toch te zeggen. Want zo is ze, ze vertelt graag dingen. "Dus het begon zo, Zain kwam terug uit Rabat en ...
Ik zat rustig stomme marokkaanse kookprogramma's te kijken want mama wou niet stoppen met zeggen dat ik het nodig heb. Opeens zag ik Zain. "Is Brahim thuis?"vroeg hij. ik schudde mijn hoofd. "Hij komt pas laat thuis", zei ik. "Pff, ik moet dringend naar winkeltje gaan, maar ik wil niet alleen gaan", hoorde ik Zain zegge. Direct stond ik op. "Zou ik met je meegaan?? Ik meen het, ik verveel me doodd", zei ik. Zain dacht eerst na( wat viel er zelfs over na te denken?) Samen liepen we de straat op. Ik zag Zain naar links en rechts kijken. "Weet je wel welke richting we op gaan?"vroeg ik,want ik volgde hem gewoon en ik wou zeker niet verdwalen. "Ja ja, het is gewoon... hmm", zei hij. Uit het niets dook er een groep marokkaanen op (logisch, want we zijn in marokko) en blijkbaar kenden ze Zain. Ze liepen verder behalve een gast en een meisje. Blijkbaar kende Zain dat meisje niet, maar ik zag heus wel hoe ze naar elkaar keken. Ze schudden elkaars hand en het meisje keek hem zo verliefd aan en ik zat daar met die smile op mijn gezicht van: ohlaaaa Zain is verliefddddd.
Na het verhaal van Nora moet ik lachen. "Dat meen je niet, vind je haar echt leuk? Wie is ze?"vraag ik. "Ach, ik weet niet, heb haar naam niet gevraagd", zegt Zain. "Jammer, Nora wil je aub weg", vraag ik. Nora geeft me een wantrouwige blik, gevolgd door grote ogen. "Heb jij ook iemand ontmoet?? Awilii, jullie worden ook zo snel groot", zegt ze zogezegd ontroerd, want ze hoopt al jaren op een trouwfeest. Ik duw haar ons kamer uit, terwijl ze maar blijft lachen. "Heb jij ook iemand ontmoet?"vraagt Zain. "Ja, soort van heb haar gered, en man... ze was een echte marokkaanse schoonheid", vertel ik. Opeens hoor ik de stem van mijn moeder. "Yallahhh, eteen!!!!"roept ze. "Dat ik je niet vaker dan twee keer naar de koelkast zie komen", zegt mijn moeder tegen me als ze me ziet. "Wyww, rustig", zeg ik. "Maak je geen zorgen, yemma, binnen een paar maanden gaan deze jongens het huis uit", zegt Nora opeens uit de dode hoek. Ik en Zain geven haar de directe blik van: wacht maar, wij vertellen je niks meer. "Ik kan nu al niet wachten", hoor ik mijn moeder zeggen en lachend sla ik een arm om haar heen. "Je komt nooit van me af, yemma, maak je geen zorgen", zeg ik.
