Terwijl Zain met Imane praat, zie ik aan zijn gezicht dat ze hem iets verteld heeft. Ik loop naar hun toe en ik ben niet eens een meter bij hun of Zain stormt op me af om me een vuist in mijn gezicht te geven. Ik deins achteruit als ik zie dat ik een bloedneus heb. "Waar was dat voor nodig??"vraag ik en probeer iets aan mijn bloedneus te doen. "Waar dat voor nodig was?? Voor dit", zegt hij en geeft me een stomp in mijn maag. Ik krimp in elkaar en kan haast geen lucht binnen krijgen. "Waarom?"vraag ik met tranen in mijn ogen van de spijt. Met veel moeite kom ik overeind. Ik merk de tranen in de ogen van Zain en besef dat ik hem hard gekwetst heb. " Ik had het druk en jij zag mooi je kans", zegt Zain zacht. "JIJ HEBT FUCKING MET MIJN VRIENDIN GEROTZOOID!!"roept Zain. "Ik kan het uitleggen", probeer ik zacht. Zain lacht sarcastisch. "Je kan het uitleggen... mooi, hij kan het uitleggen dus alles is weer in orde", hoor ik hem zeggen. Als ik naar Imane kijk, zie ik dat ze niet weet wat ze moet doen. "Broer...", begin ik en Zain kijkt me direct scherp aan. "Broer??"vraagt hij. "EEN BROER STAAT ALTIJD VOOR JE KLAAR, BEGRIJPT DAT JE HET SOMS MOEILIJK HEBT, PLAAGT JE EN LACHT MET JE.... maar een broer breekt je hart niet", zegt Zain. Hij ademt diep in en kijkt me recht in mijn ogen terwijl hij zijn hoofd schudt. "Nee... jij bent mijn broer niet."
Die woorden leken het einde van mijn leven te zijn. Waar een hart is, is er een wil. En ik had nooit zo verlangd naar een meisje dan ik deed voor Imane. Maar het deed er niet toe. Door mijn weg te bewandelen met Imane, brak ik Zains hart. Het hart dat me altijd had gedragen toen ik in moeilijkheden zat, het hart dat me nooit zou verraden... het hart van een goeie jongen. Het hart... dat door mij op de grond viel en in duizenden stukjes brak. Sinds die dag, zag ik hem niet meer. Hij pakte zijn spullen, zei niet eens gedag en vertrok als een geest ons huis voorgoed uit. Imane had ik ook niet gesproken sindsdien, want zij wou het contact met mij terug oppikken en begreep niet dat mijn hart ook langzaam was gebroken. Zonder Zain was niks, hij was mijn broer. Hij zou altijd mijn broer blijven. Rahaf sprak ik regelmatig en ik voelde me schuldig dat ik haar had gebruikt. Ze is het ook nooit te weten gekomen. Maar mijn hart bloeide weer open en ik besefte dat ondanks de moeilijke tijden, Rahaf er wel altijd voor me klaar stond. Dus ik gaf het een kans, ik gaf haar een kans ook al moest dit gebeuren zonder mijn broer, Zain. En nu was het zo ver. Ik en Rahaf hebben beiden bevestigd dat we willen trouwen. Maar ondanks alles , hoe gelukkig ik me ook voelde, er zou altijd een plek in mijn hart blijven voor Zain. Zoals ik tegen hem zei de dag dat we elkaar ontmoetten.
"Waarom ben je hier?"vroeg hij me. Ik haalde lachend mijn schouders op en veegde mijn zweet af aan mijn t-shirt. "Gewoon, omdat jij mijn broer bent."
