Οι Γείτονες

Chapter_4

Την ίδια μέρα...

Εδώ και ένα τέταρτο περπατάω στο σχολείο προσπαθώντας να βρω τον Τζακ, μα που στο καλό μπορεί να έχει πάει επιτέλους! Έχω ψάξει όλο το σχολείο αλλά δεν τον βρήκα.Φυσικά δεν τολμάω να γυρίσω πίσω στην τραπεζαρία μιας και η Μπέλα θα τρομοκρατηθεί περισσότερο άμα γυρίσω χωρίς αυτόν. Μα που είναι δεν αντέχω άλλο σε λίγο τελειώνει το διάλειμμα και εγώ ακόμα τον ψάχνω.
Βγαίνω από το κτίριο και πηγαίνω στο προαύλιο κοιτάζω τριγύρω,πουθενά.Αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα ,μιας έκτος ότι έχω μόνο δύο λεπτά στην διάθεση μου, αρχίζει και ψιχαλίζει. Κατευθύνομαι στο πίσω μέρος του σχολείου.Πίσω από το σχολείο απλώνεται ένα μικρό δασάκι ,από το οποίο και  ακούω φωνές.Μπαίνω στο μονοπάτι και προχωράω αποφασιστικά στο δασάκι.Όσο προχωράω αρχίζω και βλέπω δύο μυώδες άντρες να μιλάνε. Κρύβομαι πίσω από ένα δέντρο και τους παρακολουθώ ενώ η βροχή δυναμώνει. Γυρνάνε και οι δύο και μιλάνε σε έναν λίγο πιο κοντό τους.Μα δεν ακούω τι λένε και η περιέργεια με σκοτώνει. Όταν βεβαιωθώ ότι δεν κοιτάνε τρέχω στο μπροστινό δέντρο.
"Τι έγινε νομίζουμε ότι επειδή μετακομίσαμε θα γλυτώσουμε τόσο εύκολα!"Φωνάζει πλέον ο ένας και ο άλλος ρίχνει μία μπουνιά στο θύμα της υπόθεσης.Μία κραυγή πόνου ακούγεται από το θύμα.Η φωνή είναι γνώριμη. Ο άλλος τύπος ρίχνει μία μπουνιά στο στομάχι και το θύμα ουρλιάζει.Αρχίζω και ανησυχώ,μήπως να καλέσω την αστυνομία; Μα ποιος είναι; Κοιτάζω λίγο καλύτερα και αντικρίζω τον Τζακ με ματωμένη μύτη.Που έμπλεξε θεέ μου!
"Μόνο αυτό έχεις"Ουρλιάζει και προσπαθεί να ξεφύγει μα δεν τα καταφέρνει.
"Θες να δεις πραγματικά μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε!"Φωνάζει ο άλλος και βγάζει ένα όπλο.Όχι...όχι.Επαναλαμβάνω και δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου.Κάτι πρέπει να κάνω...κάτι πρέπει να κάνω, αλλά τι; Ο Τζακ σωπαίνει και ο ένας γελάει. Πρέπει να καλέσω βοήθεια πριν θρηνήσουμε θύματα. Αρχίζω και κάνω σιγά σιγά βήματα πίσω μέχρι που κουτουλάω σε κάτι σκληρό.Τα μάτια μου γουρλώνουν. Ξαφνικά ένα χέρι καλύπτει το στόμα μου.Έχω παγώσει στην θέση μου και δάκρυα κυλάνε όταν νιώθω ένα μεταλλικό αντικείμενο να ακουμπάει τον κρόταφο μου.
"Σςςς" Ψιθυρίζει  στο αυτί μου ο άγνωστος. Βλέπω το άλλο χέρι και κρατάει ένα όπλο.Θεέ μου σε τι σου έφταιξα!Πλησιάζει τον κορμό που κρυβόμουν και σημαδεύει τον έναν τύπο που σημαδεύει τον Τζακ.Ξαφνικά πατάει την σκανδάλη και ο άντρας σωριάζεται στο χώμα.Ο άλλος ξαφνιάστηκε και έβγαλε το όπλο του γρήγορα,όμως δεν πρόλαβε να κάνει κάτι μιας και ο Τζακ τον πυροβόλησε.Ο δεύτερος τύπος σωριάζεται και αυτός δίπλα στον φίλο του.
Προσπαθώ να ξεφύγω από το κράτημα του ,μα άδικος τρόπος. Πλέον κλαίω και εύχομαι να μην τα είχα δει ποτέ όλα αυτά.Ο τύπος από πίσω μου κινείται προς τον Τζακ ο οποίος μία κοιτάει εμένα και μία τον άγνωστο.
"Που στον διάολο ήσουν τόση ώρα;" Φωνάζει ο Τζακ και ο άγνωστος με πετάει στο έδαφος δίπλα στα πτώματα.Γρήγορα τραβιέμαι και ακουμπάω την πλάτη μου σε ένα δέντρο λαχανιασμένη.
"Μην κουνήσεις από εκεί" Με προειδοποιεί ο άγνωστος σημαδεύοντας με την ίδια στιγμή με το όπλο.
"Τι σκατά σκεφτόσουν Τζακ! Όταν είσαι μόνος σου με δύο και ανίκανος να αμυνθείς δεν προκαλείς!Κόντεψαν να σε σκοτώσουν,είσαι τρελός!" Φωνάζει και σπρώχνει τον Τζακ ο οποίος είναι μούσκεμα.
"Εσύ φταις που άργησες Λούκας! Μας βρήκαν καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό! Όλη η δουλεία που κάναμε θα πάει κατά διαόλου!" Φωνάζει πίσω.
"Μην λες παραπάνω πληροφορίες! Αρκετά ξέρει! Τι θα την κάνουμε αυτή;" Ρωτάει ο Λούκας και δείχνει εμένα.Ο Τζακ γυρνάει και με κοιτάζει και παγώνω. Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του και δεν μου αρέσει.
"Είναι η γειτόνισσα μας θα την έχουμε από κοντά ή μπορούμε απλά αν την καθαρίσουμε." Προτείνει ο Τζακ και τα μάτια μου γουρλώνουν από φόβο και τότε ξεκινάω να κλαίω με λυγμούς. Πρέπει να κάνω κάτι αλλιώς θα βρεθώ δέκα μέτρα κάτω από το χώμα!Αυτοί συνεχίζουν να φωνάζουν μεταξύ τους για πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Αρχίζω να σέρνομαι σιγά σιγά προς την πλευρά από την οποία ήρθα, μέχρι που δεν ξέρω ακριβώς τι κάνω, αλλά σηκώνομαι και τρέχω προς το σχολείο
"Άσ'την θα την κανονίσουμε σύντομα" Ακούω τον Τζακ να λέει στον Λούκας.
Τρέχω έξω από τις καγκελόπορτες του σχολείου ελπίζοντας κάποια στιγμή να ξυπνήσω και όλα αυτά να είναι ένας εφιάλτης. Όμως δεν ξυπνάω! Το μόνο που σκέφτομαι είναι να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ στο σπίτι μου να γλιτώσω. Θέλω να νιώσω ασφαλής ξανά. Τρέχω και πιο γρήγορα και τώρα αρχίζω να κλαίω ξανά.Η βροχή πέφτει καταρρακτωδώς έτσι τα ρούχα και τα μαλλιά μου είναι μούσκεμα. Όταν βλέπω το σπίτι των δίπλα τρέχω πιο γρήγορα. Φτάνω στην πόρτα και ψάχνω τα κλειδιά μου. Όχι! Τα ξέχασα στο σχολείο μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα μου. Γρήγορα αρχίζω και ψάχνω κάτω από μια γλάστρα για το κλειδί της έκτακτης ανάγκης. Ξεκλειδώνω και μπαίνω μέσα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και κλειδώνοντας την πάλι. 

3 ώρες αργότερα

"Ντάρσυ! Που είσαι;" Ακούω την Κέλλυ να φωνάζει από τον κάτω όροφο.Μα πως μπήκε αφού η μαμά μου είναι ακόμα δουλειά. 
"Ντάρσυ το ξέρω ότι είσαι εδώ! Γιατί έφυγες από το σχολείο έτσι; Το ξέρεις ότι έχεις μπλέξει άσχημα;" Την ακούω να προχωράει στον διάδρομο. Γρήγορα σηκώνομαι δεν πρέπει να πάει στο δωμάτιο μου το παράθυρό δεν είναι κλειστό και μπορεί ο άλλος να με παρακολουθεί.Ανοίγω την πόρτα και η Κέλλυ με κοιτάζει σοκαρισμένη.
"Ν-Ντάρσυ; Τι έγινε; Γιατί κλαις;" Ρωτάει και με αγκαλιάζει ενώ μπαίνουμε στο δωμάτιο της μητέρας μου.
"Έ ι ηρέμησε, όταν είσαι έτοιμη μπορείς να μου πεις εντάξει;" Ρωτάει και κουνάω το κεφάλι καταφατικά.
Αυτό έκανα μετά από είκοσι λεπτά σιωπής της όσα έγιναν...

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
#16 Μυστήριο/Τρόμου/Θρίλερ
Ευχαριστώ πολύ για αυτό πραγματικά δεν το περίμενα!♥
Also το κεφάλαιο είναι 915 λέξεις! ΡΕΚΌΡ
Καλά να περνάτε! 
Αυτααα
Σχολίασε και ψηφίστε παρακαλώ★

See ya chicas!★