Οι Γείτονες

Chapter_24

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015


"Καλημέρα" μουρμουρίζω στην μαμά μου καθώς μπαίνω στην κουζίνα.
"Καλημέρα, όλα καλά;" ρωτάει και σωριάζομαι στο τραπέζι. 
"Ναι μια χαρά" λέω μα δεν φαίνεται να με πιστεύει. 
"Από το Σάββατο είσαι έτσι. Έγινε κάτι που πρέπει να ξέρω;" ρωτάει και κάθεται απέναντι μου.
"Όχι" λέω και κλείνω τα μάτια μου, μισώ το πρωινό ξύπνημα!
"Σίγουρα; Μήπως είσαι έγκυος; Έχεις καθυστέρηση; Να πάμε σε γιατρό;" ρωτάει γρήγορα.
"Μαμά όχι!"
"Τι είναι ναρκωτικά;" 
"Μαμά όχι πάλι αυτή την συζήτηση έλεος είναι και πρωί!" παραπονιέμαι και ευτυχώς σταματάει. Ευχαριστώ θεέ μου! Κοιτάει την κούπα της , το ξέρω δεν θα κρατηθεί θα συνεχίσει.
"Μήπως-"
"ΌΧΙ!"φωνάζω. Μα πως καταφέρνει κάθε φορά και το γυρνάει σε αυτό έλεος!
"Καλά καλά" λέει και μετά επικρατεί ησυχία.
"Να ξέρεις ότι και να είναι μπορείς να μου μιλήσεις έτσι;" λέει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.
Δεν έχω κάτι απλά δεν έχω όρεξη. Ψέμα! Άλλο είναι που με τυραννάει. 
"Μαμά τι θα έκανες άμα έβγαινες με κάποιον έκανε κίνηση και τότε συνειδητοποιούσες ότι σου αρέσει κάποιος άλλος;" ρωτάω γρήγορα και βλέπω την ανακούφιση της μαμάς μου στο πρόσωπο της.
"Θα πήγαινα και θα του το έλεγα" λέει απλά. Το λέει τόσο χαλαρά όμως δεν ισχύει.
"Ναι αν όμως ο άλλος δεν ενδιαφέρεται;"
"Τότε προσπαθείς να προχωρήσεις. Άμα το βλέπεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μην επιμένεις πολύ,αλλά μην το αφήσεις εύκολα" λέει και μου χαμογελάει στο τέλος.
"Ευχαριστώ" λέω και σηκώνομαι και την φιλάω στο μάγουλο. Μαζεύω την τσάντα μου και ξεκινάω για το σχολείο.


Δυστυχώς σήμερα δεν είχα την Κέλλυ μαζί μου οπότε η διαδρομή για το σχολείο ήταν άκρως βαρετή.Όμως τα κατάφερα έφτασα! Ανοίγω τις πόρτες της κεντρικής εισόδου και μέσα επικρατεί ένας χαμός όπως συνήθως. Με γρήγορα βήματα πηγαίνω στο ντουλαπάκι μου μιας και δεν έχω πολύ χρόνο. Το ξεκλειδώνω και παίρνω το τετράδιο της ιστορίας. Τέλεια ξέχασα να κάνω την εργασία για τον Λουδοβίκο, ποιος ακούει τον ΚΑΠΗ! Κλείνω το ντουλάπι μου και κατευθύνομαι στην τάξη μου.
 Στην είσοδο συναντάω τον Τζακ, δεν με κοιτάει δεν τον κοιτάω, απλά αδιαφορούμε.Αυτό είναι το καλύτερο προς το παρόν.Κάθομαι στην θέση μου και περιμένω τον ΚΑΠΗ να κάνει την είσοδο του και να αρχίσει την ανάκριση για να δει ποιος έκανε την εργασία και ποιος όχι. Τέλεια! Μέσα σε λίγα λεπτά η αίθουσα γεμίζει, το κουδούνι χτυπάει, το μάθημα αρχίζει σε όλες τις αίθουσες εκτός από την δικιά μας. 
Όλοι απολαμβάνουν τα πέντε λεπτά καθυστέρησης του ΚΑΠΗ παίζοντας με το κινητό ή μιλώντας μεταξύ τους. Έτσι έβγαλα και εγώ έβγαλα το κινητό μου και άρχισα να παίζω. Σε λίγο λογικά θα μπει ο ΚΑΠΗ και θα μας πει ότι είναι γέρος ή ότι άργησε επειδή δεν βρήκε την μασέλα του το πρωί. Όμως αντί για τον ΚΑΠΗ μέσα στην τάξη μπαίνει ο διευθυντής και από πίσω του ένας αστυνομικός. Όλοι σταματάμε ότι κάνουμε και κοιτάζουμε ξαφνιασμένοι τον διευθυντή με τον αστυνομικό. 
"Καλημέρα παιδιά θέλω την προσοχή σας για λίγα λεπτά μετά είστε ελεύθεροι να βγείτε για αυτή την ώρα" λέει ο διευθυντής με αυστηρό τόνο.
"Καλημέρα σας" παίρνει τον λόγο ο αστυνομικός από δίπλα του.
"Είμαι εδώ για την έρευνα της εξαφάνισης του κ. Άντριαν Γουίλιαμς. Ο καθηγητής σας έχει να δώσει σημεία ζωής από την Παρασκευή μετά το σχολείο. Οποιαδήποτε πληροφορία θα μας ήταν χρήσιμη" λέει ο αστυνομικός και όλη η τάξη έχει μείνει να κοιτάει σοκαρισμένη. Ο ΚΑΠΗ εξαφανίστηκε; Μα πως ένας παππούλης είναι! 
Όλοι η αίθουσα έχει παγώσει κανείς δεν μιλάει, όλοι έχουν μείνει σοκαρισμένοι. 
"Προφανώς κανείς δεν έχει ιδέα" λέει ο διευθυντής μας.
"Είστε ελεύθεροι" συμπληρώνει και όλοι αρχίζουν να μαζεύουν τα πράγματα τους. 
Βγαίνω από την τάξη τελευταία, αλλά ο Τζακ μένει μέσα. Κάθομαι πίσω από την πόρτα και τον βλέπω να πλησιάζει τον αστυνομικό.
"Τι ξέρετε;" ρωτάει.
"Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να σας πω τίποτα νεαρέ μου.Εμένα το μόνο που μου ζητήθηκε ήταν να έρθω εδώ και να μιλήσω με τους μαθητές του" λέει.
"Δεν με νοιάζει! Πως έγινε;" ρωτάει πιο επιθετικά αυτή την φορά.
"Τζόνσον σε παρακαλώ πέρασε έξω" επεμβαίνει ο διευθυντής.
"Όχι θέλω να μάθω! Κινδυνεύει;" ρωτάει και πλησιάζει τον αστυνομικό.
"Τζόνσον είπα έξω!" φωνάζει ο διευθυντής πλέον.
 Ο Τζακ ρίχνει μία δολοφονική ματιά στον αστυνομικό και βγαίνει έξω με φόρα, με βλέπει αλλά δεν λέει κάτι. Αρχίζω και τον ακολουθώ, γιατί θέλει τόσο να μάθει; 
"Τζακ περίμενε" φωνάζω και αυτός αυξάνει το βήμα του. 
"Τζακ" τρέχω και τον πιάνω από το μπράτσο του. Γυρνάει απότομα και με σπρώχνει με δύναμη στο τοίχο. Ένα μικρό ουρλιαχτό βγαίνει από το στόμα μου από την σύγκρουση.
"Τι θες γαμώ;" ρωτάει νευριασμένος. 
"Τι έχεις;" ρωτάω μα απάντηση δεν παίρνω.
Με κοιτάει για λίγο και ύστερα αρχίζει και περπατάει μακριά μου.

¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤

Hey everybody!☆
ΜΠΟΥ! Είμαι σίγουρη πως αυτό δεν το περιμένατε❤
ΜΟΥΑΧΑΧ! 
!Ερώτηση!
Πόσα κεφάλαια θέλετε να έχει η ιστορία;
Επόμενο: Δευτέρα-Τρίτη ❤  
Αυτάααα! 

Σχολίασε και ψηφίστε★  παρακαλώ! :*

◆See ya chicas◆