Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015
"The Duff ή The Miller's;" ρωτάει ο Τριπ κουνώντας τις ταινιοθήκες μπροστά από τα μάτια μου.
"Δ-δεν ξέρω, μα σου είπα Τριπ δεν έχω όρεξη για ταινία" παραπονιέμαι για χιλιοστή φορά.
"Ντάρσυ δεν πάει άλλο! Είσαι έτσι όλη την εβδομάδα, η μαμά σου ανησυχεί" λέει ο Τριπ.
"Το ξέρω...όπως ξέρεις και εσύ γιατί είμαι έτσι όλη την εβδομάδα" μουρμουρίζω.
Τα ξέρει όλα.Μετά από το τραγικό βράδυ στο σχολείο είχε καταλάβει ότι κάτι συνέβαινε και δεν με άφηνε σε ησυχία, έτσι του μίλησα για ότι έχει συμβεί από την αρχή της χρονιάς. Στην αρχή φρίκαρε, δεν μίλησε, μετά μου είπε να πάμε στην αστυνομία αλλά αφού ηρέμησε τον έπεισα να μην μιλήσει σε κανέναν για αυτό. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να τον εμπιστευτώ μιας και τον ξέρω σχεδόν ένα μήνα, αλλά τώρα είναι αργά για να τα σκέφτομαι αυτά.
Όλη την εβδομάδα το σχολείο παρέμεινε κλειστό,περικυκλωμένο από την κίτρινη αστυνομική ταινία. Ένα χάος επικρατεί στην πόλη, ο κόσμος δεν βγαίνει πολύ και όλοι διαμαρτύρονται στην αστυνομία ότι δεν κάνουν καλά την δουλεία τους.
Όπως είπα επικρατεί ένα χάος.
Flashback
"Τελείωσε Τζακ, φύγανε" μουρμουρίζω και προσπαθώ να τον σηκώσω αλλά είναι αδύνατον. Έτσι τον αφήνω ξαπλωμένο πάνω στο πάτωμα και παίζω με τα μαλλιά του. Χτύπησε δυνατά στην γωνία του γραφείου,αλλά δεν φταίω εγώ έτσι; Δεν με άφηνε να ανοίξω την γεννήτρια. Άμα δεν το είχα κάνει θα μας είχαν πιάσει.
Οι σειρήνες τις αστυνομίας ακούγονται έξω από το σχολείο,αλλά νιώθω αδύναμη να σηκωθώ να βγω έξω. Κάποιος θα έρθει και θα μας βρει εδώ πάνω.
"Δεσποινίς είστε καλά;" ρωτάει ένας αστυνομικός και εγώ απλά νεύω. Πόση ώρα είναι εδώ αυτός; Το βλέμμα του πέφτει στον Τζακ.
"Ένα φορείο και δύο κουβέρτες στον δεύτερο όροφο, γραφείο επιστάτη" λέει στον ασύρματο.
"Βοηθήστε με να τον σηκώσουμε" λέει και εγώ απλά κοιτάω τον Τζακ.
"Δεσποινίς!" λέει πιο δυνατά ο αστυνομικός ενώ κουνάει τα χέρια του μπροστά από τα μάτια μου.
Βήματα ακούγονται από τον διάδρομο, σε λίγο ο Τζακ είναι ξαπλωμένος στο φορείο και εγώ με μία κουβέρτα και περπατάμε προς την έξοδο του σχολείου.
"Είναι καλά;" ρωτάει ο αστυνομικός από πριν έναν γιατρό.
"Δεν είναι κάτι είναι από το σοκ" απαντάει ο άλλος ενώ ανοίγει την πόρτα του σχολείου.
Στο προαύλιο του σχολείου επικρατεί χαμός. Γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους, ασθενοφόρα είναι διασκορπιμένα παντού ενώ οι γιατροί τρέχουν σαν τρελοί και αστυνομικοί να προσπαθούν να ηρεμήσουν τον κόσμο.
"Ντάρσυ;" ακούω την μαμά μου να κλαψουρίζει. Τρέχει κοντά μου και με αγκαλιάζει ενώ ξεσπάει σε λυγμούς. Εγώ κάθομαι και κοιτάω τον κόσμο,είναι τόσο αναστατωμένος.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να προκαλέσουν τόσο πανικό για μας, τόσοι πολύτιμοι τους είμαστε; Άμα δεν σταματήσουν πότε;
Ο Τζακ; Που είναι ο Τζακ;
'End of flashback'
"Ντάρσυ;" λέει ο Τριπ και με ξυπνάει από τον λήθαργο.
"Πάλι εκείνη την μέρα σκεφτόσουν;" ρωτάει και νεύω.
"Έλα εδώ ρε χαζή" λέει και με αγκαλιάζει. Ο Τριπ είναι η καλύτερη παρέα που μπορεί να είχα τέτοια στιγμή. Αλλά το κινητό του βρήκε εκείνη την στιγμή να χτυπήσει.
"Συγνώμη" μουρμουρίζει και απομακρύνεται από κοντά μου. Παίρνει το κινητό του και πηγαίνει στην κουζίνα.
"Δεν πειράζει"λέω και πιάνω τα μαλλιά μου σε ένα κότσο.
Την Δευτέρα το σχολείο ανοίγει ξανά, αλλά εγώ δεν θέλω να πάω ξανά εκεί μέσα.
Δεν νομίζω να θέλει και κανένας.
"Λυπάμαι αλλά πρέπει να χαλάσω το μικρό μας πάρτι,αλλά ο άλλος σερβιτόρος αρρώστησε και πρέπει να πάω εγώ" λέει και με αγκαλιάζει.
"Δεν πειράζει,έτσι και αλλιώς δεν ήμουν και η καλύτερη παρέα σήμερα" λέω και γελάει.
"Μια χαρά ήσουν" λέει και πηγαίνει προς την πόρτα.
"Τα λέμε" λέω και αυτός ανοίγει την πόρτα.
"Γεια" λέει στον Τζακ που μόλις ετοιμαζόταν να χτυπήσει το κουδούνι.
"Γεια" λέει και αυτός μπερδεμένος.
"Τα λέμε" λέει ο Τριπ και μου κλείνει το μάτι.
"Πέρνα" λέω στον Τζακ.
Κλείνω την πόρτα και αμέσως τον αγκαλιάζω. (πολλές αγκαλιές πέφτουν σήμερα :")
"Συγνώμη" κλαψουρίζω και εκείνος χαμογελάω.
Μένουμε για αρκετή ώρα έτσι και μέχρι που το προτείνω να κάτσουμε στον καναπέ.
"Λυπάμαι για το κεφάλι σου" λέω. Έχει ένα μεγάλο επίδεσμο τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι του, θα πόνεσε πολύ αυτό.
"Δεν πειράζει, μου άξιζε λίγο.Αλλά είναι εντάξει πέντε ράμματα σιγά" λέει και τον κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.
"Δεν ήρθα να σε βρω νωρίτερα,γιατί με κρατήσανε στο νοσοκομείο όλη την εβδομάδα σχεδόν για εξετάσεις" λέει και νιώθω άσχημα που δεν βρήκα το θάρρος να τον επισκεφτώ.
"Δεν πειράζει" λέω και χαμογελάω.
"Τίποτα νέο; Εννοώ σταμάτησαν να σε ενοχλούν;" ρωτάει αμήχανα.
"Όχι αλλά δεν θέλω να μιλήσω για αυτό τώρα" μουρμουρίζω και κατεβάζω το κεφάλι μου.
"Δεν πειράζει" λέει και μου χαμογελάει.
"Κάτι θα βρούμε" μουρμουρίζει και ενώνει τα χείλη μας.
Στην αρχή μένω ακίνητη, δεν το περίμενα. Πίστευα ότι θα μου κράταγε κακία,αλλά μάλλον συμβαίνει το αντίθετο.
Περνάω τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του και εκείνος με ανεβάζει στα πόδια του κρατώντας με πιο σφικτά.
"Μου έλειψες" μουρμουρίζει και κατευθύνεται στον λαιμό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.
Και μένα.
¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤°¤
Hey Everybody☆
Ωραίο κεφάλαιο;; Ε Ε;❤
Όπως βλέπετε η βραδιά στο σχολείο τους άφησε όλους broken...
Τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν...
ΑΛΛΆ επειδή είχα πει ότι θα ανέβαζα εχθές και δεν το έκανα (περίεργο -_-)
έβαλα Τζάρσυ moment!❤❤ Πάρτε και ένα stiches μαζί❤ :")
Επίσης πιστεύεται ότι είναι άτομο εμπιστοσύνης ο Τριπ;
Αα και θέλω να κλείσουν τα σχολεία! Δεν την παλεύω στο λύκειο!
Αυτάα...
Επόμενο: Παρασκευή-Σάββατο❤
Σχολιάστε και ψηφίστε παρακαλώ!
◆See ya chicas◆
DU LIEST GERADE
Οι Γείτονες
Mystery / ThrillerΌλοι έχουμε γείτονες. Καλούς,κακούς,σπαστικούς,γελοίους , φιλόξενους. Όμως οι δικοί μου γείτονες άνηκαν σε μία κατηγορία που δεν μπορούσα να φανταστώ. -_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_- |Η Ντάρσυ Στέφανη Άντερσον είναι ένα συνηθισμένο δεκ...
