Die gil! Die klinkt bekent! 'Julia!!' Ik schreeuw haar naam uit waardoor het beest een stap achteruit zet. Hij kijkt me verbaast aan. Ik moet lachen om het gekke gezicht dat hij trekt. Dan hersteld het beest zich weer en hij komt luid grommend op me af. Ik zie een grote bos met krullend bruin haar achter het beest. Ik grijns als ik Julia zie. Ze heeft het mes vast dat ik aan haar had gegeven. Net voordat het beest zijn bek in mijn arm wil zetten, duwt Julia het mes diep in zijn hals. Hij valt jankend op de grond. Julia steekt het beest nogmaals en hij is dood. Ik zucht opgelucht. Dan kijk ik Julia aan. Haar ogen staan kil. Ik zie geen emotie maar toch, ik voel dat er iets is. 'Julia..' 'Nee laat me!' Ze kijkt me bang maar boos aan. 'Wat heb ik gedaan?!' Ik vraag het met een iets wat te harde stem waardoor ze me verschrikt aankijkt. 'Niks!' 'Dat is nou juist!' Ze kijkt met een rood hoofd naar de grond. Ik zie dat er een traan over haar wang loopt en ik wil opstaan. Helaas besef ik net wat ge laat dat ik mijn rug heb bezeerd dus ik krijg weer een pijnlijke steek door mijn rug. Ik zie dat Julia naar me kijkt. 'Gaat het?!' vraagt ze bezorgt. 'Ja..' Zeg ik met een trilling in mijn stem. 'Het gaat helemaal niet, oen!' Ze loopt naar me toe en knielt naast me neer. 'Waar heb je pijn?' Ik wil mijn rug aanwijzen maar dat gaat niet. 'Aan mijn rug' ze knikt en ze wil me op mijn buik draaien. Ik stribbel tegen maar helaas lukt dat niet zo goed. Ik lig nu op mijn buik terwijl ik voel hoe Julia mijn vest klungelig openmaakt. Ik grinnik zachtjes. 'Wat nou!' 'Ik kan je hier ook gewoon laten liggen hoor!' Ik kijk haar verschrikt aan maar ik zie een lieve glimlach rond haar mond. 'Doe je niet' zeg ik vol zelfvertrouwen. 'Klopt' ik bloos. Mijn vet is uit ik zie dat Julia's gezicht verstrakt. 'Is het ernstig?' Vraag ik, in de weet dat ik het antwoord al weet. 'Eh nee hoor, het komt goed!' ze klinkt niet heel overtuigend. 'Jij kan ook slecht liegen zeg.' Ze kijkt me aan en bloost. 'Hoe weet jij dat nou weer!' Ik ken je langer dan vandaag hoor!' 'Ja inderdaad, 2 dagen!' ze zegt het op een manier waardoor ik moet lachen. Helaas stop ik daar bijna meteen me want ik krijg een pijnlijke steek door mijn rug. Haar gezicht gaat van vrolijk naar bezorgt. 'Wat zie je?' Vraag ik. 'Ehm..' 'Zeg maar, ik kan er wel tegen, ik kan ook tegen jou!' Ik krijg een stomp tegen mijn arm. Wel hoor ik haar stiekem lachen. 'Je ziet niet heel goed wat er is, maar je borstwervel lijkt best gezwollen.' Ze drukt op een wervelstukje en ik schreeuw het uit van de pijn. 'Jep, dat ziet er niet goed uit!' 'En het voelt ook niet goed!' zeg ik kreunden. 'Nee dat begrijp ik.' Wat moet je er aan doen?' Vraag ik. 'Ik denk dat we het moeten verbinden maar ik heb hier geen verband..' 'Nee dat snap ik!' ik moet lachen maar alweer doet het te veel pijn. Ik draai mijn hoofd een kwartslag zodat ik Julia's gezicht kan zien. 'Hoe komt het dat je zo goed weet wat je allemaal moet doen met mijn rug? Het lijkt alsof ik iets heel raars vraag want ze wordt heel rood. 'Wat?' Ik snap er niets van. Ze kijkt me aan en zegt iets wat ik dus niet had verwacht: 'beloof je dat als ik je ga vertellen wat ik zo ga vertellen, dat je niet keihard wegrent en me nooit meer aankijkt?' Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ik zou jou nooit niet meer kunnen aankijken!' ze bloost en ze begint te vertellen.
