'Vier dagen geleden werd ik door mijn opa gedropt in dit bos. Ik ben niet door de zelfde man als jij hier naar toe geleid, ik heb ook geen tas. Dat was een smoesje om je hier in dit bos te houden. Ik kreeg een papiertje in mijn hand gedrukt en verder wist ik niet wat ik moest doen. Ik bekeek het briefje en er stond op: zoek een jongen genaamd Kai, hij weet niets meer. Hou hem hier in dit bos en laat hem niet ontsnappen. Toen ben ik rond gaan lopen in het bos en na 2 dagen kwam ik je gelukkig tegen.' Ze kijkt me met bange ogen aan. Ik merk dat mijn mond open is gevallen. Wat heeft ze hier nou net allemaal vertelt?! Ik besef niet dat dit leuke meisje me zo heeft bedrogen. Ik dacht dat ze anders was dan andere meisjes. (Ik heb geen idee hoe andere meisjes zijn...) ik kijk haar weer aan en ik zie dat ze naar de grond kijkt. Er loopt en traan over haar wang. Ik wil iets zeggen maar ik weet niet hoe ik op dit nieuw moet reageren. Hoe?... Ik snap het gewoon niet. Ik hoor haar stem weer: 'ik wilde je echt niet kwetsen, op het briefje stond dat ik je met een man mee moet laten gaan. Ik heb dat niet gedaan!' Ik kijk haar vol ongeloof en haat aan. Ik dacht dat ik dit meisje mocht, ze heeft me dingen vertelt die ik nooit zou begrijpen. Waarom heeft ze dit gedaan?! 'Waarom?' Krijg ik er met moeite uit. 'Ik weet het niet..' 'Je weet het niet?! Je hebt me dagen gevolgd en me geholpen met mijn... Problemen! En nu hoor ik dit idiote verhaal!' Ik schreeuw het uit. Ik verbaas mezelf over hoe ik dit schreeuw. Ze kijkt me ongelofelijk bang aan. Ergens krijg ik medelijden maar ik weet niet waarom. Ze heeft me net iets verschrikkelijks vertelt! Ik kijk boos naar haar. Ze ziet mijn blik. 'Kai... Het spijt me zo!' 'Waarom heb je dit gedaan?!' 'Ik.. Ik weet het niet.' 'Waarom weet je niet waarom je dit idiote gebeuren hebt gedaan?!' 'Ik wilde het in het begin wel doen, maar ik heb je leren kennen Kai! Ik wil je nu helpen.' 'Je wilt me nu helpen?!' zeg ik spottend. 'Ja... Ik weer ook niet waarom ik dit moesten doen. Ik weet niet wat er met je is gebeurd maar ik wil je echt graag helpen om je antwoorden te vinden!' 'En hoe weet ik dat dit een plannetje is en dat je me zo toch nog naar een enge man leidt die me van alles en nog wat aan gaat doen?!' 'Je weet het zeker omdat je me kan vertrouwen.' Ze kijkt me aan en probeert te glimlachen. Meestal bloos ik als ze zo lief lacht, maar nu kan ik nergens meer om lachen als het met Julia te maken heeft. Ik kijk boos weg en ik merk dat Julia gewoon naar me blijft staren. 'Wat?!' vraag ik onverschillig. 'Waarom doe je zo raar?!' 'WAAROM DOE IK ZO RAAR?, je hebt me net verteld wat je eigenlijk hier doet! Moet ik je nu meteen vergeven?' Ik zie dat ze banger wordt. Ik moet medelijden krijgen maar het voelt goed om haar de baas te zijn. 'Kai...' 'Nee, houd nu kaar even je mond!' Ze knikt. Ik denk in stilte aan wat Julia net allemaal heeft verteld. Ik kan het maar niet geloven dat zo'n lief meisje me dit aan kan doen. Ik kijk weer naar Julia. Ze staart triest voor zich uit. 'Julia, ik wil gewoon weten waarom je dit hebt gedaan.' Ze kijkt me aan: 'ik wist niet wat me bezielde Kai, ik kende je niet en ik wist niet hoe je was. Nu ik weet wie je bent zou ik het echt niet meer doen! Nooit meer Kai!' Ik kijk haar in haar ogen aan. Haar mooie blauwe ogen. Ze meent het. Ik zie het gewoon. 'Ik geloof je, Julia.' Ze kijkt me aan en we blozen weer. Heeft iemand geteld hoevaak we nu hebben gebloosd?! Dan voel ik iets wat me gewoon te blij maakt.
