Gevangen in de weerwolvenwereld

Terug naar het verleden

POV Dunja

Ik word wakker en kijk in twee bekende heldere ogen. Alleen is het geen mensengezicht. Nee, het is een echte wolf! Dunja? Ben je wakker? Klinkt een stem in mijn hoofd. Hoe moet ik nu antwoorden? Moeizaam sta ik op. Dan merk ik dat ik op vier benen sta in plaats van twee. Dan herinner ik het weer. Oh ja, ik was een weerwolf. Ik kijk om me heen. Ik zit in een soort grot waar ik nog niet eerder ben geweest. Dit is de plek waar de roedel heen gaat als we zijn... Nou ja, getransformeerd. Klinkt die stem weer. Aha, dus dit is een soort tweede thuis? Ja, zo kun je het wel noemen ja. Kunnen we echt niet meer gewoon praten? 'Oh ja dat kan wel,' zegt de zwarte wolf met heldere ogen, die dus Rudolf is, 'maar dat klinkt zo tegennatuurlijk. Maar jij mag wel praten als je dat liever hebt. Maar je kunt al telepathie toepassen, merk ik' Rudolf grinnikt. Haha, heel grappig. 'Hoe lang blijven we zo?' vraag ik. Tot de maan onder is. Je hebt de helft van de tijd geslapen, net zo lang tot we je hier hadden gekregen, luilak. Wie was dat? Kijk achter je. Er staat een grijze wolf, die blijkbaar al best oud is, chagrijnig naar me te staren. Oh, en jij bent..? Harold. Maar maak je geen zorgen om mij, hoor. Volgende volle maan ben ik er niet meer, dus je zal geen last meer van me hebben. Oke, als jij dat zegt... denkt.

Dan loop de oude wolf weg en zijn we weer alleen. Kom mee, Dunja. Rudolf wenkt me. We moeten gaan jagen. Oh god moeten we echt gaan jagen? Ja. Maar als je het niet wilt dan vag ik wel wat voor je. Dan hoef je alleen maar mee te gaan. Goed, goed. Ik ga wel mee. Ik ben niet bang om een beetje te gaan jagen op onschuldige wezens. Ik bedoel, in de natuur gebeurt dat dagelijks, toch? Het stelt gewoon niet veel voor... Gewoon... Een beetje jagen...

(...)

De wolventijd is eindelijk voorbij. Ik ben uiteindelijk gaan slapen en toen ik wakker werd was ik weer... Dunja. Nu zit ik op mijn hemelbed. Ik heb een raar gevoel in mijn buik. En ik ben misselijk... Rudolf heeft me al een aspirientje gegeven en zei dat het vast komt door mijn eerste transformatie. Nu voel ik het opeens naar boven komen en ren naar de badkamer. Meteen is Rudolf er ook. 'Gaat het wel, Dunja?' vraagt hij. Ja hoor, iemand zit voor de wc over te geven en dan denk je dat het wel gaat? Ik schud mijn hoofd en dan komt er nog meer uit. Dit kan nog wel even duren...

Ik lig op mijn bed samen met Rudolf. Het misselijke gevoel is verdwenen, ik heb alleen een bitter smaakje in mijn mond. Ik moet nu steeds aan thuis denken. Aan mijn ouders, mijn vrienden, aan Kiara... Plots voel ik iets dat ik al een tijdje niet heb gevoeld: heimwee. Ik verlang ernaar om mijn ouders in mijn armen te sluiten, lekker veel lol te hebben met Kiara, ik verlang zelfs naar de ruzies die we wel eens hadden. 'Wat is er, Dunja?' vraagt Rudolf, die blijkbaar door heeft dat er iets is. 'Niks, alleen... Ik wil... Ik verlang zo naar huis' 'Maar.. Je bent thuis' zegt Rudolf, niet-begrijpend wat ik bedoel. 'Nee, ik bedoel mijn thuis. Waar ik vandaan kom. Je weet wel, mijn ouders...' Rudolf lijkt het te begrijpen. 'Maar je kunt niet naar huis. Niemand mag erachter komen dat je... Nou ja, een weerwolf bent. 'Maar ik kan toch weer normaal worden? Ik moet gewoon ervoor zorgen dat ik zo'n droom heb, en dan...' 'Nee' onderbreekt Rudolf me. 'Nee? Wat bedoel je "nee"?' 'Ik wil niet dat je terug gaat. Ik ben gelukkig met je, Dunja. Ik wil je niet kwijtraken' Niet-begrijpend kijk ik hem aan. Hij heeft nog nooit zo tegen me gesproken. 'Ik wil niet dat je weggaat, Dunja' dan blijft het stil. Ik weet niet wat im tegen hem wil zeggen. Rudolf staat op en loopt naar de deur. Als hij weg is, ga ik rechtop zitten. Allemaal herinneringen aan vroeger komen in mij op. Zelfs de droom waarin ik Shak ontmoette. Er glijdt iets vochtigs op mijn wang. Is dat een traan?

#######

Heeyyy
Sorry dat ik de grootste deel van Dunja's wolventijd heb overgeslagen. En sorry dat dit hoofdstuk weer zo kort is. Ik hoop in elk geval dat jullie dit hoofdstuk leuk vonden <3