Gevangen in de weerwolvenwereld

De transformatie

POV Dunja

Er komt nog een beeld. Het is een vrouw, die een beetje op mij lijkt. Ze heeft haar arm om een man zijn schouders heen. Hij is vast haar vriend of haar man. Wacht eens...

Dat is mijn moeder.

Ik herken haar! Ik herken haar nu echt! Dan komt alles opeens weer terug. Al mijn geheugen komt terug. Ik herinner me het vervallen huisje waar Shak mij beet, de tunnel waar Luk werd...

Ik kijk hem aan. Hij is dood, toch? Hoe kan het dan dat ik hem nu kan zien? 'Omdat hij een taak had. Hij moest jou helpen met je geheugen' klinkt een bekende stem achter mij. Ik draai me om. Tot mijn grote vreugde zie ik dat het Shak is. Ik ren naar hem toe en knuffel hem. Stevig. Alsof ik hem nooit meer los wil laten. 'Ik ben zo blij dat jij er bent' fluister ik.

Als ik hem los laat, staan we opeens in een witte kamer. Met een wit bed en een hartslagmeter en andere spullen voor het ziekenhuis. Dit is mijn ziekenhuiskamer! Dan zie ik in een hoekje een figuur staan. 'Kiara...' fluister ik. Ik loop op een snel pasje naar haar toe en knuffel haar nu ook. 'Ik weet alles weer' zeg ik blij. Kiara zegt niets, ze knuffelt me alleen maar. Dan voel ik dat mijn schouder nat wordt. Ik kijk Kiara aan en zie dat ze tranen in haar ogen heeft. 'Gaat het wel?' vraag ik. 'Ja, het gaat wel. Ik heb net alleen de schrik van mijn leven gehad' we lachen. 'Ik ben echt blij dat je alles weer weet' zegt Kiara.

Er wordt geklopt. De dokter komt binnen. Ik zie Luk vervagen en verdwijnen.

(...)

Wat er daarna gebeurd is, ging heel snel, maar nu ben ik dus ontslagen uit het ziekenhuis. 'Kom met me mee, naar huis' zegt Kiara. 'Nee, je moet terugkomen naar de weerwolvengrot' zegt Rudolf. 'Je hoeft niet mee te gaan' fluistert een stem. 'Ik weet hoe je terug kunt gaan' het is Luk die het tegen me zegt. 'Kom met me mee' zeggen Kiara, Rudolf en Luk nu door elkaar. Ze worden zo luid, dat ik gil tot ze stoppen. Shak, die de hele tijd nog niks heeft gezegd, doet nu een stap naar voren. 'Je mag het zelf weten, Dunja' zegt hij. 'Maar ik zou met Rudolf meegaan' hij komt dichterbij en fluistert: 'Vanavond is het volle maan' Dat is waar ook! Volle maan! Ik moet wel met Rudolf mee, wie weet wat ik mijn familie aan zou kunnen doen! En dat ik als weerwolf terug de tijd in ga, lijkt me niet zo'n heel goed idee. 'Je hebt gelijk' zeg ik.

'Ik ga met Rudolf mee. Ik zal het nog wel uitleggen, Kiara' zeg ik. 'Maar... Zie ik je ooit nog wel terug?' vraagt Kiara dan. 'Natuurlijk' zeg ik en ik geef haar een knuffel. 'Ik zal pap en mam vertellen dat je in goede handen bent' Kiara hint naar Rudolf. 'Ik zal nu dan maar gaan' zegt ze dan. 'Doei, kleintje' ze trekt me nogmaals in een knuffel. 'Ik zal je missen' fluistert ze. 'Ik jou ook'

Met Shak wilde ik even apart praten. We zitten met z'n tweeën op de bank. Eerst zeggen we een tijdje niets. Ik ben de eerste die iets zegt. 'Hoe moet het dan met jou?' vraag ik. 'Hij kijkt me aan en lacht. Zo'n lieve lach. Ik merk nu pas dat er tranen in mijn ogen zitten die eruit moeten. Shak heeft nog niets gezegd. Hij trekt me alleen in een knuffel. 'Ik ga je heel erg missen, Shak' fluister ik. 'Het komt wel goed' zegt Shak. 'Ik beloof het'

'En hoe zit het met jou, Luk?' vraag ik, als we weer bij hen aankomen. 'Ik blijf altijd bij je. Als je me nodig hebt, hoef je mijn naam alleen al te fluisteren en je zult mij zien.' Ik glimlach naar hem. Dan neem ik nog één keer afscheid van Shak, en loop samen met Rudolf weg van het ziekenhuis.

Samen liggen we op mijn grote bed. Ik met mijn hoofd op de borst van Rudolf. 'Rudolf' zeg ik zacht. 'Ja?' 'Ik ben moe' zeg ik. 'Mag ik alsjeblieft nog even slapen?' 'Nee, Dunja. Dat kan niet. Je moet wakker zijn voor je eerste transformatie' zegt Rudolf. Ik zucht. Dan is het weer een tijdje stil. Langzaam vallen mijn ogen dicht, hoezeer ik ze ook open probeer te houden, uiteindelijk vallen ze toch dicht.

'Dunja? Dunja, wakker worden!' een stem doet me mijn ogen open doen. Het is Rudolf. Dan realiseer ik me dat ik toch in slaap ben gevallen. 'Ik ben toch in slaap gevallen he' constateer ik. Rudolf knikt. 'Het spijt me, Rudolf' zeg ik. Rudolf knikt alleen maar. 'Ben je... Ben je nou boos?' vraag ik. Rudolf kijkt me aan. Hij knikt, heel erg serieus. Bijna overdreven, waardoor ik weet dat hij het niet meent. grinnikend duik ik naar hem toe. Lachend pakt hij me bij mijn middel. Met één hand houdt hij mijn hoofd vast. Langzaam brengt hij mijn gezicht dichter bij zijn gezicht. Ik kijk hem diep in zijn ogen, waar je zo in kunt verdrinken. Dan voel ik zijn lippen zacht op de mijne belanden. Samen belanden we in een kus, zo intens, dat ik er stiekem van geniet. Dan voel ik twee handen mijn shirt pakken. 'Wat doe je' vraag ik door de kus heen. 'Ik wil je, Dunja' zegt Rudolf. En hij blijft aan mijn shirt zitten. Na even nadenken weet ik wat hij bedoelt. Ik trek mezelf terug. Rudolf kijkt me teleurgesteld aan. 'Wat wil je?' vraag ik hem uitdagend. 'Oh, volgens mij weet je wel wat ik wil' Ik zie lust in zijn ogen. Het heeft iets aantrekkelijks. Het doet mij ontzettend naar hem verlangen. Hij trekt mij weer naar zich toe en kust me opnieuw, deze keer laat ik het maar gebeuren.

Het is twaalf uur. De volle maan kan elk moment opkomen. Ik ben toch stiekem wel zenuwachtig. Ik bedoel, het is mijn eerste volle maan, de eerste keer dat ik zal transformeren. We moeten verzamelen op het binnenplein. Op het altaar staan wij, Rudolf en ik. Met z'n allen kijken we naar de horizon waar de maan op zal komen. Zodra het eerste streepje er al is, grijp ik de hand van Rudolf vast. En ik knijp erin. 'Rustig maar. Je voelt er bijna niets van' fluistert hij mij toe.

De helft van de maan is er al. Ik adem één keer diep in, en uit. Dan, na nog een minuut of twee, zie je het helemaal. 'Nu moet je proberen erbij te blijven' zegt Rudolf. Hij laat mijn hand los en doet een stap achteruit. Bang kijk ik hem aan, als ik voel dat mijn lichaam omhoog zweeft. 'Rudolf' fluister ik. Ik zweef nu vlak boven de grond. Ik voel rare dingen met mijn lichaam gebeuren. Mijn oren verdwijnen, en er komen twee witte spitsoren voor in de plaats. Ik voel mijn armen, benen en tenen kleiner worden en mijn voeten worden groter. De bouw van mijn armen, vingers en handen ondergaat hetzelfde proces. Ik voel mij heel duizelig worden. Wakker blijven, Dunja. Wacht, dat is niet mijn stem die dat denkt. Het is Rudolf! Maar, hoe komt hij in mijn hoofd? Als wolf kun je communiceren met anderen zonder te praten. Ik kijk naar beneden. Ik zie geen Rudolf. Ik zie geen volk. Alleen wolven. Dan beland ik plots weer terug op de grond.

Maar de duizeligheid is er nog steeds. Langzaam voel ik mij wankelen op mijn poten, waarna ik op mijn zij op de grond val. Alles is opeens zwart.

#####
Heeyy
Ik heb weer wat inspiratie gelregen van de wattpad-goden!

...

Oke, dat was niet grappig. Maar ik heb wel weer inspiratie! Dit hoofdstuk heeft gewoon meer woorden dan FREAKING 12OO!!! Ik hoop dat ik deze inspiratie houd tot het einde van dit boek, ik heb namelijk al ideeën voor het einde ;)