Gevangen in de weerwolvenwereld

Terug naar het huisje

Samen met Luk ren ik door het bos. Luk weet de weg, dus ik volg hem. Langzaamaan begin ik wat dingen te herkennen. En uiteindelijk zie ik een glimp van het huisje. Er gaat een steek van paniek door me heen, maar ik houd me in. We komen steeds dichterbij, en ik zie dat het huisje nog meer vervallen is dan het was. Er zijn ruiten ingeslagen, en een deel is ingestort. Ook ziet het eruit alsof er brand is geweest. Meteen maak ik me zorgen om Shak. Luk ziet het en gaat met zijn hand over mijn rug heen. Ik krijg rillingen. Zijn hand is koud zeg. Ondertussen zijn we gestopt met rennen en lopen we rustig door naar het huisje, waar ik hijgend neerkom. Luk komt naast me zitten. Na een tijdje zeg ik: 'Luk? Waarom besta je wel maar was de vorige keer een droom?'

'Dat weet ik ook niet, Dunja. En ik weet ook niet hoe het komt dat je geen vampier meer bent. Maar dat heb je met uitverkoren mensen. Dan gebeuren en vaker vreemde dingen' Dat kon best een waar zijn. Na een paar minuten stonden we op, en liepen het huisje binnen. Alles was verwoest. Ik herkende het huisje van toen niet meer. We liepen de gang door, naar het trappetje met daarboven de twee deuren.

Er is een deur rechts van me, links van me, en eentje voor me. Ik besluit om de deur voor me te nemen. Maar als ik mijn hand naar de deurklink reik, zegt een stem: 'Dat zou ik niet doen als ik jou was.' geschrokken haal ik mijn hand terug. Als het een paar seconden stil is reik ik mijn hand er weer naartoe. Als ik de deurklink omdraai, de deur open, naar binnen stap en de deur achter me op een kiertje laat, zegt dezelfde stem als net: 'Nu is het te laat, meisje.' De deur wordt dichtgeslagen en opeens staat er een jongen voor me, met een gemene grijns.

Ik merk dat ik duizelig word. Was dat een flashback? Ik grijp naar de trapleuning -als je dat nog een trapleuning kon noemen- en wacht tot de duizeligheid wegtrekt. De duizeligheid trekt echter niet weg, er komt zoveel terug van mijn droom, wat blijkbaar geen droom was, dat het alleen maar erger wordt. 'Dunja? Gaat het wel?' Luks stem klinkt heel ver weg. 'Dunja?'

...

'Dunja? Oh gelukkig, je bent er weer!' Verward open ik mijn ogen. Ik kijk in de hemelsblauwe ogen van Luk. Ze kijken bezorgd. 'Wat is... Was ik flauwgevallen?' Bazel ik. Luk knikt. Hij helpt me overeind en ondersteunt mijn schouder. 'Ik had allemaal flashbacks' zeg ik vermoeid. 'Dat begrijp ik, maar we moeten nu ons focussen op het vinden van Shak.' En Luk had gelijk. Ik moest me niet richten op wat er toen gebeurd was. Dag was toen. Nu is nu. Ik geef aan dat ik zelf wel weer kan lopen en Luk haalt zijn arm weg. Plots sta ik stil. Mijn ogen gericht op de muur. 'L...L...L...' Stotter ik. Luk kijkt mij vragend aan. Met een trillende arm wijs ik naar de muur. Luk kijkt en schrikt ook. Daar was... Een klauwenspoor. En een brief...

###########
TAMTAMTAMMMMMMMM

HOI IEDEREEN!!!
Wauw, het is me eindelijk gelukt! Er is weer een nieuw hoofdstuk online! Hopelijk vonden jullie het weer leuk. Verder heb ik mijn eerste voldoende gehaald voor wiskunde!! Ooh wat ben ik blij. (Denk asjeblieft niet dat ik biet mijn best doe voor school, rekenen en wiskunde zijn gewoon niet bepaald mijn beste vakken)

Bye guyyzz you are amazing❤️