Gevangen in de weerwolvenwereld

Een uitweg

POV Dunja

'Wat doe je hier' zeg ik zacht. Gabriël zit met een verborgen grijns op de stoel van de koning - binnenkort Rudolfs stoel. Hij blijft even stil naar me kijken, dan begint hij te spreken. 'Je wilt graag naar huis he?' Niet-begrijpend kijk ik hem aan. Naar huis? Natuurlijk wil ik naar huis! Ik knik langzaam en Gabriël spreekt voort. 'Ik weet hoe je hier weg kunt gaan. Hoe dit alles ongedaan gemaakt wordt en dat Rudolf met iemand anders gaat trouwen. Ik heb me zwaar in je vergist - blijk baar ben je de uitverkorene niet' Bij deze woorden voel ik me eigenlijk een beetje beledigd. 'Ik weet het al' zeg ik. 'Wat?' vraagt Gabriël verbaasd. 'Ik weet al hoe ik hier weg kan komen. Dus ik heb je hulp niet nodig' Verbaasd staart hij me aan. Dan zegt hij triomfantelijk, alsof hij denkt dat ik bluf: 'Je weet het al, huh? Wat is het dan? En waarom heb je het nog niet gebruikt?' Zo kinderachtig. Gewoon vragen wat het is. Vroeger deed ik dat bij Kiara, en dan vroeg ik:"Waarom zou ik dat zeggen? Misschien weet jij het wel niet"

Maar nu is het anders. Nu is het niet Kiara die dit spelletje speelt, maar Gabriël. 'De droom' zeg ik zacht, bijna onverstaanbaar. 'Wat?' Gabriël heeft me blijkbaar niet goed verstaan. 'De droom' zeg ik, harder. Als hij nog steeds kijkt alsof ik Chinees spreek, leg ik uit: 'Dezelfde droom die ik had toen ik opeens thuis wakker werd. Die nachtmerrie, over dat monster...' Gabriël snapt het nog steeds niet. Dan herstelt hij zich en zegt: 'Dat is niet mijn manier'

'Wat is het dan wel?' vraag ik. Hij kijkt me aan met dezelfde grijns als toen ik binnenkwam. 'Ik kan dat wel zeggen' zegt hij, 'maar dan moet je ook iets voor mij doen' Oh nee. Dat betekent nooit iets goeds. Ik zucht. 'Wat dan?' Hij staat op en loopt naar me toe. Ik loop naar achteren, tot de muur ervoor zorgt dat ik niet meer verder kan. Hij zet aan elke kan naast mijn hoofd. Hij komt met zijn mond naar mijn oor en fluistert: 'Help mij om weer de koning te worden van de weerwolven'

POV Kiara

Moeizaam werk ik me door het hoge gras. Waarom moet nou net Dunja weg zijn? En waarom moest zij met de zoon van die ene man trouwen? Hoe heette hij ook alweer... Gabriël? 'Ja, hij heet Gabriël. En zijn zoon heet Rudolf' Ik schrik uit mijn gedachten. 'Z... Zei ik dat hardop?' Shak schudt zijn hoofd. 'Er is iets dat ik achterwege heb gelaten toen ik met je ouders praatte. Maar jij lijkt wel iemand die een geheim kan bewaren. Een groot geheim...' Geheim? Wat voor geheim dan? En... Hoe heeft hij mijn gedachten kunnen lezen? Zijn mijn eigen geheimen nu nog wel veilig? 'Het geheim is...' begint Shak. Hij komt met zijn mond naar mijn oor en fluistert: 'Ik ben een vampier. Mijn gave is gedachten lezen. Maar ik zal jouw geheimen niet doorvertellen als je die in je gedachten neemt' Vampier?! Is hij een vampier?! 'Moet ik het bewijzen?' vraagt Shak. Ik knik, aarzelend. Hij opent zijn mond, en als ik zijn hoektanden zie, wordt alles zwart.

Verward word ik wakker. Ik kijk in twee heldere ogen en weet dat het Shak is. 'Gaat het wel?' vraagt hij bezorgd. Tenminste, het klinkt bezorgd. Ik knik, terwijl ik bijna verdrink in zijn mooie heldere ogen.

Wacht. Ho. Stop.

Ik kan toch niet verliefd worden op een... vampier? Ik pak de hand aan die Shak naar me uitreikt. In één beweging trekt hij me omhoog. 'Kom, laten we verdergaan. We zijn er bijna, Kiara.' Ik knik. We moeten inderdaad verdergaan. We hebben een missie.

#########
Hoiii!!!
Sorry dat ik (alweer) zooooolang niet heb geüpdatet! Ik heb niet heel veel inspiratie meer, en school werkt ook niet bepaald mee. Maargoed, hopelijk heb je genoten van dit hoofdstuk❤️