Gevangen in de weerwolvenwereld

Verliefd?

POV Dunja

Hoe kon hij dat nu doen! Hij wist toch dat ik het niet leuk vond om zomaar met hem te trouwen. Ja hij is heel aardig, dus dan denk je: Wat houdt je nu nog tegen? Dat is ook zo, maar het blijft gedwongen. Mijn gezicht heb ik in mijn kussen gedrukt. Ik hou de tranen niet tegen. Er wordt op de deur geklopt. Zo rustig mogelijk zeg ik: 'Laat me met rust, wie je ook bent' Degene aan de deur kon helaas toch horen dat ik aan het huilen ben, want hij deed de deur toch open. Ik laat mijn hoofd in mijn kussen zitten. Het is toch Rudolf. Gabriël had vast tegen mij geschreeuwd. Ik voel hem naast me op het bed komen zitten. Teder aait hij me over mijn hoofd. 'Sorry dat ik je optilde' zegt hij. Ik zucht door mijn kussen heen. 'Vannacht, nadat we naar Shak waren geweest, had mijn vader me een hele boze preek gegeven. Hij zei dat je nooit van me zou houden als ik je naar Shak zou begeleiden. Hij zei dat als ik hem nog één keer niet zou gehoorzamen..' Ik hoor hem slikken. 'Dat hij Shak én jou iets aan zou doen' ik kijk naar hem toe. Hij zit met zijn rug naar me toe op het bed. 'W... Wat dan?' vraag ik. 'Hij zou dan... Nee laat maar' zegt Rudolf. 'Ik kan het niet uitspreken' als ik naar de zijkant van zijn gezicht kijk, zie ik dat er een traan over zijn wang kruipt. Ik ga wat beter zitten en veeg hem weg. 'Het spijt mij dat ik zomaar ben weggegaan' zeg ik. Dan weet ik iets waarmee ik hem misschien zou opvrolijken. 'Dat was erg onbeleefd' zeg ik op een deftige toon, zoals mijn oudtante dat altijd doet. 'Het spijt me, uwe Hoogheid' ik maak een verlepte buiging op mijn knieën op het bed waardoor Rudolf toch wel een beetje moet lachen.

'Ik ben echt niet boos op je, Rudolf' zeg ik oprecht 'Ik vond het dapper van je om me te helpen daar in de kerkers. En dankje dat ik Shak weer even mocht zien' bij het uitspreken van zijn naam springen de tranen weer naar boven. Nu is het Rudolf die de tranen wegveegt. Ik glimlach naar hem. Hij glimlacht naar mij. En opeens, voel ik warmte van binnen.

POV Rudolf

Ik had Dunja niet op mogen tillen. Ik wist dat ze er nog steeds moeite mee had, maar vader keek me zo dwingend aan dat ik, voor ik het doorhad, haar alsnog optilde. Nu ik het haar heb uitgelegd ben ik blij dat ze weer naar me lacht. Dan ziet ze er zo schattig uit... Ik glimlach terug naar haar, gewoon, omdat ik het niet kan laten. En ik voel iets, wat ik nog nooit eerder heb gevoeld. Is dat... Liefde?

Hoi,
Even tussendoor: Dit was een klein POVtje van Rudolf :) Nu komt Dunja weer:

POV Dunja

We zitten in de leeshoek. Blijkbaar houdt Rudolf van lezen. En stiekem heb ik ook een geheime liefde voor lezen. Vooral fictieve, historische romans vind ik leuk. Nu heb ik een Romeo & Julia, maar dan in een andere versie dan degene die ik thuis heb. Thuis... Wat mis ik mijn ouders en mijn zus toch. Zouden ze aan me denken? Hebben ze, net als toen ik bij Shak was, de politie en alles ingeschakeld? Sta ik nu weer in het tv-programma Vermist? Rudolf merkt blijkbaar dat ik zit te denken, want hij zegt: 'Wat is er? Waar denk je aan?' 'Oh niets...' zeg ik, maar Rudolf blijft doordringend kijken. Ik zucht en zeg: 'Ik mis mijn familie gewoon oké. En mijn vrienden, die mis ik ook heel erg. Ik had niet eens afscheid kunnen nemen...' Een traan kruipt over mijn wang. Jemig, wat ben ik emotioneel de laatste dagen zeg. Ik voel een arm over mijn rug heen. 'Waarom vertel ik dit eigenlijk' zeg ik om van onderwerp te veranderen. 'Het heeft toch geen zin, ik kan toch niet meer terug...' ik sta op en loop weg van het bed.

'Het spijt me voor je Dunja' zegt Rudolf. 'Ik kan er ook niets aan doen. Het is te riskant voor jou, je familie en voor Shak. Ik knik. 'Ik begrijp het. Ik wou alleen dat ik kon vertellen dat ik niet onveilig ben. Of in elk geval dat ik nog leef' ik ga weer naast Rudolf zitten. Ik laat me achterover vallen. 'Dunja, in moet je nog even iets vertellen' zegt Rudolf. Ik kijk hem afwachtend aan. 'De bruiloft.... Het zal niet vandaag plaatsvinden. Het is verschoven naar morgen. Dus Shak blijft nog even hier' Ehh, waar kwam dat ineens vandaan? 'En... Is dat goed nieuws of slecht nieuws?' vraag ik maar. 'Ik weet het ook niet. Eigenlijk allebei' Rudolf gaat ook liggen. Ik draai me naar hem toe. 'Weet jij hoe het nu met Shak is?' Rudolf schudt zijn hoofd. Hij kijkt mij aan. Ik kijk in zijn ogen. Ze zijn donker, maar net niet zwart. Zijn gezicht komt steeds dichterbij. Ik voel mijn hoofd ook naar voren gaan en opeens... voel ik zijn lippen de mijne teder kussen. Ik weet niet waarom, maar ik kus hem terug. Mijn armen slaan om zijn nek heen, terwijl we nog steeds doorkussen. Wacht. Stop. Dit is verkeerd. Ik maak me los uit onze kus, terwijl mijn lichaam protesteert. 'Sorry' zegt Rudolf. 'Nee, je hoeft geen excuses aan te bieden zeg ik. Ik ga rechtop zitten. 'Zullen we dit moment gewoon vergeten' zeg ik met een pijnlijk gezicht. Ik zie dat Rudolf teleurgesteld is. 'Maar dat wil ik niet' zegt hij. Stiekem voel ik me nu gevleid, maar ik kan het niet maken tegenover Shak. Ik zucht weer. 'Rudolf' zeg ik zacht. 'Ja Dunja?' 'Wil je me even alleen laten. Ik wil wat tijd voor mezelf' 'Oké. Tot straks dan, Dunja...' zegt Rudolf en loopt weg.

########
Hallo!!
Ik heb nu eigenlijk niet veel te vertellen behalve dat ik nog steeds veel inspiratie heb!! Ik ga meteen verder met het volgende hoofdstuk :)

PS: Sorry als je denkt dat dit hoofdstuk dezelfde titel heeft als een vorig hoofdstuk. Dat hoofdstuk heb ik een andere naam gegeven omdat deze meer bij dit hoofdstuk past ;)