Gevangen in de weerwolvenwereld

De droom

POV Dunja

Alles is zwart. Net als in mijn vorige speciale droom. Ook hoor ik weer stemmen. Dit keer vooral van Rudolf en Shak. 'Ik hou van je, Dunja' 'Kom bij me terug' 'Ik mis je' ik krijg een soort piep in mijn oren. Ik sluit mijn ogen. Nu hoor ik de stem van Gabriël. 'Je kunt nooit ontsnappen' 'Ik zal je krijgen' 'Je zult niet zo makkelijk van me af zijn, Dunja' 'Ik zal je vinden...'

Nu is er weer een monster. Hij lijkt op het monster van mijn vorige droom, maar dan jonger. Ik lig tegen hem aan, terwijl hij me voorleest uit een boek, hoewel ik niet hoor wat hij zegt. Dan vervaagt het monster, en verandert het in een man. Ik herken het gezicht van Shak. Maar tot mijn schrik zie ik dat hij twee hoofden heeft. Het tweede hoofd heeft het gezicht van Rudolf. 'Ik hou van je, Dunja' zeggen beide hoofden in koor. 'Je kiest toch wel voor mij?' Bang sta ik op en loop achteruit. Dan val ik, alsof ik van een afgrond val. Een paar seconden val ik. Dan val ik op iets hards en vervaagt mijn beeld.

Ik dwing mezelf mijn ogen te openen. Ik heb zojuist weer een droom gehad, die me naar huis gestuurd zou moeten hebben. Ik probeer mijn zicht te verscherpen, maar het lukt niet. Het is te donker. Langzaam laat ik mijn oogleden weer zakker en val ik in een droomloze slaap.

Ik word wakker als het licht is. Nu herken ik dat ik in mijn eigen bed lig, in mijn eigen kamer. Ik ben thuis, maar dan nu echt. Plots voel ik misselijkheid opkomen en ren naar de wc. Dit was mij de vorige keer niet gebeurd. Vreemd, zal ik ziek zijn? Als ik klaar ben, sta ik weer op. Ik kijk in twee bezorgde ogen van mijn moeder. 'Meisje, gaat het wel?' vraagt ze. 'Ja, het gaat wel, mam' Plots realiseer ik me hoeveel ik haar gemist heb. Ik loop naar haar toe en knuffel haar. Een beetje overvallen knuffelt mijn moeder me terug. 'Jeetje, waar heb ik dit aan te danken?' vraagt ze. 'Ik ben gewoon blij je te zien, mam' antwoord ik.

Ik loop naar beneden, en zie Kiara op de bank tv te kijken. 'Dunja, je bent er weer!' roept ze uit als ze mij ziet. 'Huh?' breng ik uit als ze me knuffelt. 'Weet je het niet meer? Je bent superlang weggeweest in je-weet-wel-waar' 'Kun jij je dat dan herinneren?' vraag ik. 'Ja... Hoezo?' 'De vorige keer was het alsof ik nooit was weggeweest' 'Vreemd' Kiara krijgt rimpels op haar voorhoofd, wat betekent dat ze aan het nadenken is.

Twee maanden later

Kiara sms't.
Kiara: Heb weer dat maandelijkse meidenprobleempje -,-

Dunja: Oh wat vervelend XD

Kiara: Wanneer was jouw laatste keer eigenlijk?

Dunja: Ehh, geen idee?

Kiara: Ooit gedacht dat je over tijd bent?

Dunja: Hmmm, misschien heb je wel gelijk. Wil je vanmiddag meegaan naar de winkel please?

Kiara: Tuurlijk. Als er iets is, kun je dat met mij bespreken. Tot vanmiddag!

Dunja: Tot vanmiddag.

Ik slik. Wat als Kiara gelijk heeft, en ik echt over tijd ben?

Eindelijk is het middag. Kiara en ik zijn net thuis van de winkel. Het pakkettje houd ik stevig in mijn hand. Meteen ren ik naar boven, richting de badkamer.

Nu nog vijf minuten wachten....

#########

Heyyyy,

Eindelijk, hierna nog een epiloog en dan is het verhaal klaar! Heel erg bedankt dat je de tijd hebt genomen dit boek te lezen, ik hoop dat je het verhaal leuk vond.