Gevangen in de weerwolvenwereld

Beetje bij beetje

POV Dunja

Ik zit in een donkere kamer. Niet in het ziekenhuis, gewoon een donkere kamer. Er zijn geen meubels, ramen, of deuren. Helemaal niks. Ik zit met opgetrokken knieën in de hoek van de kamer, mezelf afvragend hoe ik hier terecht ben gekomen. Dan herinner ik me iets.

Ik open mijn ogen. Naast mij zit een gedaante, of in elk geval iets dat op een mens lijkt. Hij staart me grijnzend aan. Ik weet niet wat hij in mijn kamer doet, maar hij komt, net als die andere mensen, me heel bekend voor. Plots vervaagt hij, en verschijnt in de andere hoek van de kamer. Zou het een geest zijn? Hij ziet er in elk geval een beetje doorzichtig uit. En bleek. Heel bleek. 'Wie... Wie ben jij?' weet ik uit mijn stembanden te persen. De jongen zwijgt voor een paar seconden, maar antwoordt dan: 'Ik heet Luk. Ik ben hier om je van je geheugenverlies te helpen. Kom, pak mijn hand en ik wijs je de weg.' Mijn lichaam beweegt zich haast automatisch uit bed naar hem toe, terwijl ik het nog niet helemaal vertrouw. Aarzelend pak ik zijn hand vast, die ik verrassend genoeg echt kan voelen. Dan voel ik me opeens heel duizelig en wordt alles zwart.

Die jongen heette dus Luk. Luk de vampier.

Wacht, wat?

Luk de VAMPIER?!

Hoe kom ik daarbij?

Komt mijn geheugen misschien wat terug..?

Oke, rustig blijven nu. Ik sluit gewoon mijn ogen, tel tot drie, en als ik ze open lig ik gewoon weer in het ziekenhuis. Een... Twee... Drie. Ik open mijn ogen.
Nee, nog steeds zit ik in de donkere kamer. Ik sta op. Ik loop een paar keer heen en weer. Plots staat hij er weer. Ik deins achteruit. Van schrik hoor, niet omdat ik bang voor hem ben.

'Je hoeft niet van mij weg te lopen, Dunja' zegt hij dan. 'Herken je me?' Langzaam knik ik. Want ja, ik herken hem. Alsof hij mijn broer is. 'Dat is goed. Ik heb volgens mij wel iets wat de rest van je geheugen kan terughalen' zegt hij. Hij doet iets met zijn handen. Dan verschijnt er opeens een vaag beeld van een jongen. Dan zie ik het opeens. Het is één van de jongens die in mijn kamer waren. Zijn helderblauwe ogen, die bezorgd om zich heen kijken. Dan buigt hij krampachtig voorover, wat daarna gebeurt, gaat heel snel. Overal op zijn lichaam komt haar, hij krijgt spitsoren, hij scheurt uit zijn kleren, en dan is hij er niet meer, maar een wolf. Wacht. Een weerwolf?

Dan valt hij op zijn knieën en verbergt zijn gezicht in zijn handen. Alsof hij huilt.

Dan vervaagt het beeld, en maakt het plaats voor een andere. Het is een andere jongen, met diepe, zwarte ogen. Hij is heel bleek, haast wit. Dan doet hij iets wat me doet schrikken. Hij opent zijn mond, en er steken twee hele lange hoektanden uit. Oké, dit is dan ook een vampier, maar niet de vampier/geest die met mij in deze kamer staat. Plots herken ik hem. Helemaal. Hij heet Shak, en de andere heet Rudolf. Shak is een vampier, waar ik... Verliefd op ben. En Rudolf is een weerwolf. Met hem ben ik...

Getrouwd?!

##########
Hoii,
Dus....
Weer een hoofdstuk.

Blijkbaar ga ik toch wat verder dan twee hoofdstukken... ;P