Gevangen in de weerwolvenwereld

Een cadeautje

POV Dunja

Ik lig op mijn bed. Luk ligt naast me. Het is een paar dagen geleden dat hij zich voor het eerst liet zien en nu kijken we naar de sterren. Het is mooi helder vannacht, dus de hemel is prachtig. 'Zal ik ooit thuiskomen denk je?' vraag ik aan Luk. 'Ik weet het niet. Je mag in elk geval je ouders weer zien. En wie weet, misschien heeft hij dan een héél groot hart en laat hij je gaan, nadat hij je verandering ongedaan heeft gemaakt' 'Kan dat dan?' Nu ben ik nieuwsgierig. 'Jazeker' zegt Luk. 'Het was de vorige keer toch ook gebeurd toen je bij ons was? Toen werd je wakker in je kamer alsof alles een droom was geweest. Misschien, als je hetzelfde doet als dat moment, word je weer wakker in je eigen kamer' Ik denk na. Het moment dat ik wakker werd had ik een nachtmerrie. Over een monster waar ik mee aan het vechten was ofzo en daarna huilend bij datzelfde monster, dood. Maar wat deed ik daarvoor dat ik die droom zou krijgen? Van al dat denken krijg ik hoofdpijn, en opeens merk ik hoe moe ik ben. 'Luk' zeg ik. 'Ja?' 'Ik ben moe' 'Oké, ik zal weggaan. Slaap lekker, Dunja'

...

Ik schrik wakker. Ik had zojuist weer een nachtmerrie gehad, die bijzonder erg op de vorige leek. Ik kijk de kamer rond, hopend wat omtrekken te herkennen van mijn eigen kamer. Nee. Ik lig nog steeds in mijn hemelbed, in dezelfde kamer, in het kasteel. Plotseling voel ik dat er iemand naast me ligt. Het is Rudolf. Hij kijkt bezorgd. 'Ik hoorde je roepen. Ik kwam kijken of alles oké was' zegt hij. 'Het gaat goed, het was maar een nachtmerrie' lieg ik, met een trillende stem. Die nachtmerrie bezorgt me met vervelende gedachten over de toekomst. Wat als Rudolf het misschien wel door mij gedode monster was waar ik lag te huilen? Ik wil niet dat Rudolf dat overkomt. Hij verdient dat niet.

Rudolf merkt blijkbaar dat ik toch wel bang ben, want hij trekt me in een knuffel. En dan voel ik de tranen over mijn wangen kruipen. 'Stil maar, het komt goed' zegt hij troostend. Ik knuffel hem terug, dat heb ik echt even nodig.

Die ochtend...

Ik word wakker van het ochtendlicht. Ik kijk op het klokje die Rudolf me gegeven heeft. Elf uur. Ik rek me uit. Rudolf was weer naar zijn kamer gegaan. Kort daarna was ik weer gaan slapen. De nachtmerrie was niet teruggekomen. Al had ik dat wel gehoopt, mijn leven is nu zo'n puinhoop geworden. Er wordt op de deur geklopt.

'Dunja? Kan ik even binnenkomen?' klinkt de stem van Rudolf in de gang. Ik knik. Maar dan besef ik dat hij dat niet kan zien, dus zeg ik:'Ja. Kom maar binnen' De deur wordt opengedaan en Rudolf komt binnen. 'Binnenkort is de kroning' zegt hij. 'Ik vind het vervelend voor je, maar je moet mee.' Oké... Dit had ik kunnen zien aankomen... Waarom vind ik het eigenlijk zo erg? Het is nu eenmaal zo en ik moet dankbaar zijn dat Rudolf gewoon een schat is en niet iemand die zo verwaand is dat ie mij maar opzij legt. Figuurlijk dan he.

'Oh, en ik had nog iets voor je' zegt Rudolf opeens. Hij loopt naar me toe en reikt een klein doosje aan. Een cadeautje? Voor mij? Zomaar? Zoiets heeft nog nooit iemand gedaan. Ik pak het doosje aan. Als ik het open krijg ik een glimlach op mijn gezicht die er niet vanaf te krijgen is.

Het is een prachtige gouden ketting. Met als bedeltje een hart, met Dunja erop.

#######

Heeyy mensen,
Eindelijk weer een hoofdstuk online, yes! Ik hoop dat jullie het leuk vonden, en een vote zou leuk zijn:)

Ik doe enorm mijn best om zo veel mogelijk aan mijn boek te werken, zodat jullie weer verder kunnen lezen;)