Gevangen in de weerwolvenwereld

Dunja

POV Rudolf

Ik begrijp het niet. Heb ik iets verkeerds gezegd? Of... Wist Kiara nog niet dat weerwolven bestonden? Had Shak dat dan niet verteld? Misschien omdat hij wist dat Kiara dit zou doen... Oh nee, nu is ze misschien bang. Oké, Rudolf, niet zoveel piekeren. Het gaat nu om Dunja. Dunja ligt nog steeds in haar bed. Zou ze me horen als ik tegen haar praat? Ik wisselbank stoel en ga naast het bed zitten.

'Dunja.... Dunja, hoor je me?' fluister ik zacht. En dan begin ik haar een heel verhaal te vertellen. Over mijn jeugd, over Gabriël, mijn moeder die ik heel jong was verloren... 'Ik weet dat je me hoort, Dunja. Je móét wakker worden. Asjeblieft' ik pak haar hand vast. Ze mag niet blijven slapen terwijl het volle maan is. Dat mág gewoon niet. Even later hoor ik dat iemand in de deuropening staat. Ik kijk op. Het is Shak. 'Hey' zegt hij. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk. 'Kiara rende net bijna het ziekenhuis uit. Ik heb haar nog kunnen kalmeren... Sorry dat ik haar niks over jullie verteld heb. Ik was bang dat ze... Nou ja, zó zou reageren' 'Het is al goed. Ik had ook niet zomaar tegen een mens mijn identiteit moeten vertellen' zeg ik. Shak grinnikt. Plots kijkt hij naar Dunja. 'Wat is er?' vraag ik, als ik zie dat hij een beetje bedenkelijk zit te kijken.

'Ik hoor haar' zegt Shak.

POV Dunja (virtueel)

Ik sta in een lege kamer. Witte muren, wit plafond, witte vloer, alsof ik gewoon in een wit heelal sta. Plots hoor ik een stem. 'Overmorgen is het volle maan' hoor ik. Het klinkt zó bekend... Wie is die stem? Ik kan er mijn vinger niet onder leggen. Ondertussen gaat een andere stem verder. 'Ja... En wat is daarmee dan?' Ook al zo bekend! De eerste stem speelt weer. 'Als ze moet transformeren terwijl ze diep in slaap is, en als het haar eerste keer is, zal de kans groot zijn dat... Dat...' Dat... Wat? Wat gebeurt er dan? En... Transformeren? 'Transformeren in wat?' 'Weet je dat niet dan?' 'Weet ik wat niet..?' 'Wij zijn allemaal weerwolven. Toen ik met Dunja moest trouwen, werd zij er ook een. En overmorgen is haar eerste volle maan' is hij met mij getrouwd? Maar waarom herinner ik me dat niet meer? Dan hoor ik de vrouwelijke stem gillen en voetstappen die heel snel wegsterven. De mannelijke stem roept: 'Wacht!' Maar hij krijgt geen antwoord. En toen was het weer stil. Een hele tijd stil. Ik loop rond in de kamer. En ik denk. Het enige wat ik hier kan doen is denken. Hoe kan het dat ik die stemmen herken, maar niet weet van wíé deze zijn? En waarom kan ik niet praten? Hoe hard ik het ook probeer, er komt geen woord uit mijn mond. Denken dus. Plots hoor ik wéér een andere stem. 'Hey' zegt hij. 'Kiara rende net bijna het ziekenhuis uit. Ik heb haar nog kunnen kalmeren...' Kiara heette dat meisje dus. Kiara... Waarom kan ik nog steeds niet bedenken wie ze is? Ik weet haar naam nu, maar wie is ze? 'Sorry dat ik haar niks over jullie verteld heb. Ik was bang dat ze... Nou ja, zó zou reageren' 'Het is al goed' klinkt de eerste stem weer. 'Ik had ook niet zomaar tegen een mens mijn identiteit moeten vertellen' de derde stem grinnikt. Dan is het weer stil. Maar ik voel dat ze nog in de buurt zijn. 'Wat is er?' vraagt de eerste stem dan. 'Ik hoor haar' zegt de andere stem. Huh? Hoe kan hij mij horen? Ik kan niks zeggen, dan kan hij me toch niet horen?

'Dunja, hoor je ons?' Ja ik hoor jullie. Maar wie zijn jullie, ik herken jullie stem wel, maar ik weet niet wie jullie zijn. 'Ze hoort ons' zegt hij. 'Dunja, probeer wakker te worden, alsjeblieft. Je moet overmorgen wakker zijn, anders overleef je het niet.' Overleef ik wát niet? En... Lig ik te slapen? Ik hoor nu een stem heel dichtbij. Het is een meisje en ze kreunt.

Wacht eens... Ben ik dat?

########