"Kuşkusuz" dedi. "Peki sen bana neden oyun oynadın? "diye sordum. "Öğrenmişsin" dedi. Sustu. "Cevap bekliyorum" dedim. "Senin duygularını anlamak için" dedi. "Yani benim duygularımdan emin değil misin? "dedim. "Ben senin duygularından eminim. Ama annenin düşünceleri senin duygularını etkilemiş gibi gördüm" dedi. Ona susarak cevap verdim. Sonra birden herkes bize bakmaya başladı. Poyraz ayağa kalktı. Ardından sınıfa diğer sınıftaki öğrenciler ve öğretmenler geldi. Herkes bir ağızdan "doğum günün kutlu olsun kanatsız melek" dediler. Sonra sustuklarında Poyraz "sana bir hediyemiz var" dedi. Sonra cebinden anahtar çıkardı. Bu bir ev anahtarı idi. "Bu ev senin ve annenin" dedi. Ayla Hoca "yaşadıklarınınızı biliyoruz. Lütfen bu hediyemizi kabul et" dedi. Oan gözlerim doldu. "Hepinize teşekkür ederim. Annem ve benim bu eve çok ihtiyacımız var" dedim. Sonra Poyraz anahtarı uzattı. Anahtarı aldım. Ve Poyraz'a sarıldım. Sessizce kulağıma "sen hep mutlu ol. KANATSIZ MELEĞİM" dedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACI GERÇEK
ChickLitBazen inanmak istemezseniz . Kabul etmezsin. Bu nasıl olur diye kendine sorarsın. Ama sonra kabul etmek zorunda kalırsın .
