Sabah kalktığımda annem sayıklıyordu. "Yapma, bana dokunma" diyordu. Sanırım dünkü olaydan çok etkilenmişti. Sonrada bağırarak uyandı. Sakinleştirmeye çalıştım. Sakinleşince "ben okula gidiyorum anne" dedim. Ve yürümeye başladım. Arkamdan "Ada" diye biri seslendi. Arkamı döndüm. Poyraz "beni niye beklemiyorsun" dedi. Sem Ayşe'nin yanına git. O seni bekler" dedim. "Bende seninle bu konu hakkında konuşmak istiyordum" dedi. Ben aynı hızla yürümeye devam ettim. "Sen bana inanmıyor musun?" dedi Poyraz. Ben de bir sinirle "hayır inanmıyorum. Çünkü sana güvenmiyorum. Artık sana karşı duygularım da azaldı" dedim. O da bağırarak "benim bana inanmayan , bana güvenmeyen ve bana karşı duyguları azalan biri ile işim yok artık. Ayrılıyorum senden. Bitti. Buraya kadarmış" dedi ve hızlıca yürümeye devam etti. Bende arkasından bağırarak "benim de seninle işim yok artık. Asıl ben senden ayrılıyorum" dedim ve yürüdüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ACI GERÇEK
ChickLitBazen inanmak istemezseniz . Kabul etmezsin. Bu nasıl olur diye kendine sorarsın. Ama sonra kabul etmek zorunda kalırsın .
