SAPLANTI-2 ŞEHVET YOLU

7.BÖLÜM SENDEN NEFRET EDİYOR,SENİ SEVİYORUM

yeni instagram adresim; zeilaziziwatty takip edelim lütfen <3 

İŞLERİM ANCA BİTTİ.HEPİNİZDEN ÖZÜR DİLERİM.İYİ DUALARINIZ İÇİN SİZLERE TEŞEKKÜR EDERİM.ŞARKI İLE OKUMANIZI İSTERİM.ÇÜNKÜ BEN YAZARKEN DE,DÜZENLERKEN DE ÖYLE YAPTIM VE SANIRIM ÇİFTİMİZİN ŞARKISINI BULDUM.

DUYGU YÜKLÜ VE SANIRIM UZUN ZAMANDIR BEKLENEN BİR BÖLÜM OLDU.UZUN DA BİR BÖLÜM OLDU.AZICIK SEVİNELİM,MUTLU OLALIM İSTEDİM.

İYİ OKUMALAR DİLERİM.

BENİ SEVEN HERKESE SELAM OLSUN.

SİZLERİ SEVİYORUM.

İnsanoğlu hep düşünür;Nasıl bir kötülük yaparım da karşıdakinin canını yakarım diye?

Kimse kendini kandırmasın.Hepimizin sevmediğimiz insanlar için bu lafı dediğimiz bir an olmuştur.Benim de oldu elbette.Hatta ilk zamanlar çok oldu belki de...

Ben hep beni sevmeyen insanlar için dedim bunu aslında.Hiç bir masum can için söylemedim ama.Hep bana kötülük eden veya etmeye çalışanlar için söyledim.

Peki ne değişti?

Hiç bir şey...

Adalet bazen yerini buldu bazen ise bulmadı.

Arkadaşlık,dostluk yada kardeşlik kavramı hepsi gelip geçici.Ben bunu anladım Ricardo dan sonra.Asıl ihtiyaç olan tek şey aile imiş.

Elbette ben de isterdim babam düzgün biri olsun ve annem yaşamış olsun...Ama kaderin bana,daha doğrusu Tanrı nın bana biçtiği yol böyle idi ve ben buna karşı gelemezdim.

Gelemedim de zaten.Ricardo tarafından acı çekilmeye devam ettim.

Gene de bunca zaman geriye dönüp baktığım an anladım ki cidden şu hayatta ki tek ailem dediğim şey oydu.

Belki de sahip olmak için çalıştığım asıl şey buydu.

Aile...

Şu tek sözcük ve 4 harften oluşan kavramın asıl önemi çok büyük ve çok önemliydi benim için.

Zaten hep küçük olan şeylerin önemi daha büyük olmaz mıydı?

Elimde kahvem,küçük-tatlı evimden dışarıya,bahçeye doğru bakarken aklımda hep huzurlu günler vardı.Kısa bile olsa sevmiştim ben.Küçük kaprisler,tripleşmeler yada küçük sevgi gösterileri....

Bunlar benim hayatıma Ricardo ile girmişti.

Hayatıma girişi olay,gidişi ise adeta ölüm gibi bir şey olmuştu.

Ricardo nun benim için önemi,belki de elimde olan ve bana ait tek şey olması sebebi ile daha çok önem kazanmıştı.

Düşüncelerimi,acılarımı,sırlarımı yada mutluluklarımı paylaştığım tek insandı.

Bu sebeple belki de ona bu derece bağlıydım.Eğer benim de bir annem yada bir babam olsaydı belki her şey bambaşka olabilir ve Ricardo yu bu derece önemsemezdim.

Benim için bir zorunluluk elbette ki değildi.En basitinden illa biri olsun istesem elbet birini bulurdum.Ama onun hissettirdiklerini bana kimse hissettiremezdi,bunu da iyi bilirdim.

Sonbahar yaklaştıkça insanın aklına hep hüzün çökerdi.Oysa benim aklıma hep huzur gelirdi nedense.

Elinizde kahve,yanan küçük bir şömine ateşi,sizi seven ve üşüdüğünüzü hissedip üzerinize battaniye getiren bir adam ve dahası sizi saran koşulsuz sevgisi.