Η Κατάρα του Λύκου

Η προσαρμογή

      Οι κούτες περίμεναν να τακτοποιηθούν. Είχε μείνει μόνη στο δωμάτιο της και τα σκληρά λόγια  που είχε ξεστομίσει στον Gabe ηχούσαν διαρκώς στο μυαλό της  σαν ένας ενοχλητικός θόρυβος. Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα... Δεν είχε αντιληφθεί την βαρύτητα όσων έλεγε και δεν είχε σκεφθεί πόσο θα τον πλήγωνε. Μακάρι να μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να μην του έλεγε τίποτα. Φαινόταν από αυτά που της είπε ότι νοιαζόταν για εκείνη. Ή ίσως ζήλευε. 

      Η πόρτα χτύπησε. ''Ναι;''ρώτησε. ''Ο Jason είμαι'' Σκούπισε γρήγορα τα δάκρυά της και μίλησε. ''Πέρασε...'' Η πόρτα άνοιξε και ο Jason μπήκε μέσα. ''Ήρθα να δω αν χρειάζεσαι βοήθεια με τα πράγματα''είπε και έδειξε τις στοιβαγμένες κούτες στην γωνία του δωματίου δίπλα στον ολόσωμο καθρέφτη. ''Όχι ευχαριστώ.'' Κανονικά μια βοήθεια τώρα θα την ήθελε, όμως δεν είχε το θάρρος να δεχτεί. ''Σίγουρα;''επέμεινε εκείνος. ''Γιατί μαζί θα τελειώσουμε γρήγορα!'' Η πρόταση του ακουγόταν τόσο δελεαστική που δυσκολευόταν να αρνηθεί. ''Εντάξει τότε...''

     Αφού όλα βρισκόταν στην θέση τους, τα βιβλία της στα ράφια πάνω από το κρεβάτι, τα ρούχα διπλωμένα στην δίφυλλη ντουλάπα και τέλος μερικά ενθύμια από την καλύβα πάνω στο κομοδίνο, ο Jason κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Η Vallerie εξαντλημένη ακολούθησε το παράδειγμα του και βολεύτηκε στο κρεβάτι. ''Πάντως δεν μπορείς να πεις, κάναμε καλή δουλειά'' παρατήρησε εκείνος. ''Ναι όντως.'' Οι υποψίες του Gabe φαινόταν παράλογες, ο Jason έμοιαζε αρκετά καλός άνθρωπος. Όχι μόνο δεν ήθελε το κακό της, προσφέρθηκε και να την βοηθήσει. Έπειτα, από την ιστορία που της είχε διηγηθεί, καταλάβαινε πως δεν πέρασε και λίγα στην ζωή του. 

    ''Έχεις κάτι;'' ρώτησε γεμάτος περιέργεια ο Jason. Την έβλεπε τόση ώρα σιωπηλή, χαμένη στις σκέψεις της και είχε αρχίσει να ανησυχεί. ''Όχι τίποτα...'' Κι όμως κάτι την απασχολούσε. Το διέκρινε στα μάτια της. Καλύτερα όμως να μην φαινόταν αδιάκριτος. "Εγώ έχω κάτι δουλειές κάτω. Θα τα πούμε μετά στο δείπνο;"ρώτησε. "Ναι, τα λέμε στο δείπνο."
      

         Και πάλι μόνη. Αυτό που επιθυμούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ήταν να δει τον Gabe. Πότε όμως; Θα είχε την ευκαιρία να του ζητήσει συγνώμη;; Θα την συγχωρούσε; Άραγε αυτός παραλογιζόταν ή αυτή δεν έβλεπε την αλήθεια; "Vallerie, φαγητό!!" ακούστηκε η χαρωπή φωνή της Beth από την κουζίνα. "Έρχομαι." Το σπίτι ήταν τόσο μεγάλο που αναγκάστηκε να φωνάξει για να ακουστεί. Κάτι που σίγουρα ήθελε να κάνει ήταν να το εξερευνήσει.