Η Κατάρα του Λύκου

Η αγέλη

<<Τα χέρια της γεμάτα αίματα, έτρεμαν. Έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς. Η αδερφή της κειτόταν στο χώμα και τα άψυχα μάτια της κοιτούσαν το κενό. Ένας λύκος γεμάτος αίματα στεκόταν πάνω από το πτώμα και την κοιτούσε έντονα.>>

Ξύπνησε ιδρωμένη και ταραγμένη. Ο εφιάλτης αυτός την βασάνιζε χρόνια τώρα. Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο. Το άνοιξε απότομα και εισέπνευσε τον καθαρό αέρα. Ο ήλιος έξω ανέτελλε και μαζί του μια καινούρια μέρα ξεκινούσε. Η Vallerie ποτέ δεν χόρταινε να βλέπει αυτό το θέαμα.

Επέστρεψε στο κρεβάτι και ξάπλωσε προσπαθώντας να ξανακοιμηθεί. Αυτό που χρειαζόταν τώρα ήταν ο Gabe. Ακόμη κι αν τον είχε δει τελευταία φορά πριν λίγες ώρες, της έλειπε. Ήθελε να του μιλήσει για την γιαγιά της και για όλα όσα συνέβαιναν, να του πιάσει το χέρι και να γείρει στον ώμο του. Δεν ήταν σίγουρη ακόμη για το πως ένιωθε γι'αυτόν αλλά σίγουρα τον έβλεπε σαν δικό της άνθρωπο.

Τις σκέψεις της διέκοψε μια μεθυστική μυρωδιά κανέλας που ερχόταν από το κάτω πάτωμα. Κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και αφού μετά από ώρα κατάφερε να βρει την κουζίνα, ένα κορίτσι την περίμενε εκεί. Είχε μαύρα φουντωτά μαλλιά και γαλανά μάτια. Ήταν απασχολημένη στο τηγάνι φτιάχνοντας τηγανίτες και δεν την πρόσεξε να πλησιάζει. ''Γεια σου'' είπε διστακτικά η Vallerie. ''Αααα γειααα!!! Εσύ πρέπει να είσαι η Vallerie!!'' αποκρίθηκε χαρούμενο το κορίτσι. ''Εγώ είμαι η Beth'' είπε και άπλωσε το χέρι. ''Χάρηκα Beth''. Η Vallerie είχε υποθέσει πως η γιαγιά της ζούσε μόνη της με τον Jason. ''Μα που πήγαν οι τρόποι μου;;; Ξέχασα να σου γνωρίσω την Hannah!!''. Η Beth έδειξε τον μικρόσωμο λύκο ακριβώς δίπλα της που είχε ξαπλώσει στο πατάκι της κουζίνας και έδειχνε να απολαμβάνει ένα κομμάτι κρέας.

Κάθισαν και οι δυο στην μεγάλη τραπεζαρία και ξεκίνησαν να τρώνε. ''Οι τηγανίτες είναι απλά απολαυστικές. Μπράβο!!'' ''Ευχαριστώ Valle'' Μετά από λίγη ώρα γνωριμίας, ένα αγόρι γύρω στα 15 εμφανίστηκε στην κουζίνα. ''Καλημέρα κορίτσια''αποκρίθηκε και τους έκλεισε το μάτι. ''Αυτός είναι ο δίδυμος αδερφός μου, ο Leo. Η γιαγιά σου μας υιοθέτησε όταν ήμασταν στην ηλικία των 5. Από τότε ζούμε υπέροχα''. είπε και έστειλε ένα φιλί στον Leo.

Βλέποντας τους έτσι αγαπημένους θυμήθηκε την αδερφή της, τα γέλια και τις χαρές που γέμιζαν το σπίτι. Κανείς δεν μπορούσε να τις χωρίσει. Κανείς εκτός από εκείνον τον σιχαμερό λύκο, που σαν αδίστακτο κτήνος δολοφόνησε το αδερφάκι της. Και μετά όλοι κατηγόρησαν τον Olliver, που δεν έφταιγε σε τίποτα. Από τότε όλοι απέφευγαν να την κοιτάξουν στα μάτια, φοβόταν. Αυτός ήταν ο λόγος που την έδιωξαν. Ο λύκος εκείνος της στέρησε τα πάντα. Την αδερφή της, τους γονείς της, τα πάντα. Μέχρι και την γιαγιά της στερήθηκε, που όλα αυτά τα χρόνια έδινε την αγάπη της σε ξένα παιδιά. Γιατί εξαφανίστηκε και κανείς δεν είχε νέα της;; Μήπως την διώξανε και εκείνη επειδή ήταν διαφορετική; Μήπως γιατί φοβόταν την δύναμή της;