Η Κατάρα του Λύκου

Η επιθυμία

       ''Πονάς πολύ;'' Η Ollivia στεκόταν πάνω από την Vallerie και εξέταζε την πληγή. Ακουγόταν ανήσυχη.  ''Όχι, σχεδόν καθόλου''. Η Vallerie καθόταν στο ξύλινο σκαμνάκι του μπάνιου, ενώ ο Jason είχε σταθεί στην πόρτα με σταυρωμένα τα χέρια και την κοιτούσε. ''Δεν ήθελα να σου κάνω κακό... Ούτε μπορώ να καταλάβω πόσο γρήγορα εξελίχθηκαν τα γεγονότα... Προσπάθησα να αμυνθώ και...''  Έμοιαζε μετανιωμένος. Μπορούσε να δεχτεί οτί της επιτέθηκε ως άμυνα. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ξεχάσει το πως ξεκίνησε. ''Jason μπορείς να φύγεις λίγο;''  ''Εντάξει.'' Τα μάτια του την επεξεργάστηκαν για άλλη μια φορά την, πριν κλείσει την πόρτα πίσω του. Είχε ένα βλέμμα που την σαγήνευε. 

 ''Μου θυμίζεις εμένα. Ήμουν πάντα τόσο ατίθαση στην ηλικία σου. Δεν μπορούσα να ελέγξω την δύναμη μου και δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει.'' Της χάιδεψε τα μαλλιά και χαμογέλασε. ''Χαίρομαι όμως που σε σένα θα είναι διαφορετικά. Γιατί εσύ έχεις εμένα. Και δεν θα σε παρατήσω ποτέ.'' Τα λόγια της την ηρέμησαν. Της έδωσαν να καταλάβει τι έχανε τόσα χρόνια. ''Ευχαριστώ.'' Αφού της καθάρισε την πληγή και της φόρεσε γάζα, έφυγε για να ξεκουραστεί. Ήθελε να μείνει λίγο μόνη. Εκεί όμως την περίμενε ο Jason. ''Τι κάνεις εσύ εδώ;'' τον ρώτησε θυμωμένη. Τι δουλειά είχε τώρα αυτός στο δωμάτιό της;  ''Ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη. Δεν μου αρέσει να είμαστε έτσι...''  ''Να μην μου είχες επιτεθεί τότε.''  ''Σε παρακαλώ. Είναι που θέλω να περνάμε χρόνο μαζί.'' Η Vallerie τον κοίταξε αγανακτισμένη. ''Δεν είναι αυτός ο τρόπος όμως.'' Ας σκεφτόταν περισσότερο τις πράξεις του. Ξάπλωσε απότομα στο κρεβάτι και κουκουλώθηκε μέχρι τα αυτιά. Ενώ περίμενε να φύγει, αντιθέτως ο Jason κάθισε δίπλα της.  ''Είναι που δεν σκέφτομαι λογικά όταν είμαι μαζί σου.'' Η Vallerie ένιωσε το χέρι του να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Την έκανε να ανατριχιάζει στο άγγιγμα του. Συνεχίζοντας να την χαϊδεύει, έφτασε στον λαιμό. ''Συγνώμη... Δεν μου αρέσει καθόλου να σε θέτω σε κίνδυνο.''  Άλλαξε πλευρό για να τον βλέπει. Εκείνος της χαμογέλασε σκυθρωπά. Ο μεσημεριανός ήλιος φώτιζε τα μάτια του,  με αποτέλεσμα να δείχνει πιο ωραίος απ ότι ήταν. Ο τρόπος που την κοιτούσε, την έκανε να αισθάνεται ευάλωτη. Την εκνεύριζε τρομερά αυτό.  ''Τι σκέφτεσαι?'' Την κοίταξε βαθιά μες τα μάτια, προσπαθώντας να εισχωρήσει στις σκέψεις της . ''Τίποτα'' Καταλάβαινε πως τον απέφευγε. Ήταν σαν να είχε υψώσει έναν τοίχο μπροστά της, φοβούμενη μην πληγωθεί. Αλλά αυτό ήταν που του τραβούσε την περιέργεια. Είχε βάλει στόχο να την πλησιάσει. Να σπάσει τον τοίχο που τους χώριζε. Και θα τα κατάφερνε.  ''Σήμερα θα έχει πανσέληνο. Σκεφτόμουν, αν ήθελες και εσύ βέβαια, να περάσουμε την βραδιά μαζί. Υπάρχει κάτι που θέλω να σου δείξω.'' Δίστασε λίγο να απαντήσει. Ακόμη σκεφτόταν την επίθεση, νωρίτερα εκείνο το πρωί. Της ήταν απίθανο να τον εμπιστευτεί μετά από αυτό. ''Δεν ξέρω, Jason...'' Μπορεί και να το μετάνιωνε αν αρνιόταν. Από την άλλη όμως θα ήταν εύκολο να δεχτεί; Κάτι μέσα της της έλεγε να μείνει μακριά του. ''Valle, σε παρακαλώ. Άσε με να επανορθώσω για την συμπεριφορά μου.'' Ο Jason ήταν όρθιος πια και περίμενε μια απάντηση. ''Εντάξει.'' Αν δεν έπαιρνε την απόφαση αυτή, δεν θα τον γνώριζε καλύτερα. Και δεν θα μάθαινε αν η Beth είχε δίκιο. Μπορεί να μην ήταν τόσο κακός τελικά. ''Ωραία λοιπόν. Κανονίστηκε!'' 

         Το απόγευμα κύλισε γρήγορα και το βράδυ δεν άργησε να φτάσει. Ανυπομονούσε για εκείνη την συνάντηση. Ανυπομονούσε να την ξαναδεί. Να χαθεί στο καστανό των ματιών της. Κάθε λεπτό που περνούσε μαζί της, ένιωθε όλο και περισσότερη ανάγκη να την έχει. Ακόμη και αν αυτό ήταν λάθος, δεν τον ένοιαζε. Πότε δεν είχε αισθανθεί τέτοια έλξη με γυναίκα. Μάλλον γιατί η Vallerie ήταν διαφορετική. Ήταν μοναδική. Τον ξεσήκωνε, τον τάραζε. Όλα έμοιαζαν ασήμαντα μπροστά της. 

      ''Έτοιμη?''  ''Ναι, νομίζω πως ναι.''