Η Κατάρα του Λύκου

Ευάλωτα πιόνια

              Οι ακτίνες του ήλιου φώτιζαν κάθε γωνία του προσώπου της, τονίζοντας τα ζυγωματικά της. Έμοιαζε τόσο αθώα έτσι που κοιμόταν. Την φίλησε απαλά στο μέτωπο και εκείνη κούρνιασε στην αγκαλιά του. ''Πρέπει να σου μιλήσω. Αν θέλεις να συνεχίσουμε, πρέπει να σου εξομολογηθώ κάποια πράγματα για μένα...'' Η συζήτηση που θα ακολουθούσε ίσως να άλλαζε τα πάντα. Μπορεί, αν μάθαινε η Vallerie για τον πραγματικό του εαυτό που τόσο προσπαθούσε να κρύψει, να τον φοβόταν. Ή ακόμη να μην ήθελε να τον ξαναδεί στα μάτια της.  Πίστευε όμως βαθιά μέσα του πως θα τον στήριζε και θα τον κατανοούσε. ''Ναι ότι θες.''απάντησε απορημένη και τύλιξε τα χέρια της γύρω του. Ένωσε τα χείλη τους παθιασμένα, βγάζοντας έναν αναστεναγμό. ''Σε θέλω Valle... Αλλά φοβάμαι πως αυτή η σχέση θα είναι δύσκολη.''  ''Το καταλαβαίνω αυτό. Και είμαι έτοιμη να δώσω τα πάντα προκειμένου να είμαστε μαζί.'' Ανακούφιση, η λέξη που περιέγραφε απόλυτα τα συναισθήματα του. Τα λόγια της ήταν η επιβεβαίωση που ζητούσε. Μπορεί τελικά να επέλεξε εμένα. Προσπάθησε να διώξει τις εγωιστικές σκέψεις από το μυαλό του για να επικεντρωθεί σε αυτά που θα της έλεγε. ''Χαίρομαι. Και εγώ το ίδιο αισθάνομαι για σένα. Ίσως μάλιστα αυτό να με καταστρέψει. Είσαι η αδυναμία μου.'' ψιθύρισε με βραχνιασμένη φωνή στο αυτί της. Συνέχισε να κοιτάει αποσβολωμένος τα υπέροχα καστανά της μάτια, απολαμβάνοντας το κάθε λεπτό κοντά της. ''Ήρθες στην ζωή μου και μου έφερες ένα υπέροχο δώρο, Jason. Τον έρωτα. Μέχρι τότε δεν ήξερα πως είναι να θέλεις κάποιον τόσο πολύ. Σαν ναρκωτικό. Με έχεις ταρακουνήσει πλέον για τα καλά.'' απάντησε η Vallerie. ''Το νιώθεις αυτό;'' τον ρώτησε ακουμπώντας την παλάμη του στην καρδιά της. Οι χτύποι της είχαν αυξηθεί περισσότερο από το φυσιολογικό. ''Σε βλέπω και χάνομαι. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Κάνω πράγματα που ούτε θα φανταζόμουν ποτέ.'' Με κάθε της συλλαβή ο Jason κατακλυζόταν από μία ζεστασιά που κυλούσε θαρρείς στις φλέβες του. Τα χείλη του εξερεύνησαν με πόθο τα δικά της και τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της, χαϊδεύοντας την απαλά και αισθησιακά. Το σώμα της δεν την βαστούσε πια με αποτέλεσμα να λιώσει παραδομένη στα φιλιά του. Άφηνε ελαφρούς αναστεναγμούς νιώθοντας την καυτή του ανάσα να ζεσταίνει το κορμί της. ''Σ'αρέσει;'' την ρώτησε προσηλωμένος στα χείλη της. ''Αχ ναι...'' αποκρίθηκε με δυσκολία εκείνη. Τα κρύα της δάχτυλα ακολούθησαν μια διαδρομή που ξεκινούσε από τον λαιμό του και κατέληγε στους σκληρούς μυς των χεριών του. Ένα πράγμα γνώριζε και αυτό ήταν πως δεν ήθελε με τίποτα να τελειώσει το γλυκό εκείνο μαρτύριο του έρωτα. Πρωταγωνιστούσε πια και αυτή στην δική της αλλιώτικη ιστορία αγάπης. Στην ιστορία όπου ο κακός υπερίσχυε του καλού. ''Vallerie... Ξεφεύγουμε από το θέμα. Πρέπει να σου πω...''  ''Για πες.'' Μα γιατί; Δεν μπορούσαν απλά να απολαύσουν την στιγμή; Μάλλον όμως έπρεπε στα αλήθεια να τον ακούσει...  ''Έχω αναγκαστεί να κάνω πράγματα για τα οποία δεν είμαι περήφανος... Προσπάθησα να αντισταθώ αλλά είναι αδύνατο.'' ''Τι έκανες Jason; Και τι εννοείς πως έχεις αναγκαστεί;''  ''Λοιπόν άκου... Η Ollivia μπορεί να μην είναι αυτό που φαίνεται... Δεν θέλω να σου χαλάσω την καλή εικόνα που έχεις για εκείνη αλλά πρέπει να σε προειδοποιήσω. Θελ---'' Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτό που έλεγε και μια κόκκινη γραμμή σχηματίστηκε στον λαιμό του. Ήταν σαν ένα αόρατο σκοινί να τον πνίγει. Έβηχε μανιωδώς στην προσπάθεια του να εισπνεύσει το απαραίτητο οξυγόνο. ''Φ-Φύγε...'' προσπάθησε να αρθρώσει τις λέξεις με δυσκολία. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. ''Τρέξε'' ψιθύρισε σιγανά με όση δύναμη του είχε απομείνει.