Η Κατάρα του Λύκου

Η απώλεια

''Που πηγαίνουμε;'' Ο Jason της χαμογέλασε μυστήρια. ''Θα δεις πολύ σύντομα'' Τα μάτια του έκρυβαν ένα πάθος, μια επιθυμία. Της άρεσε να τον κοιτάει, ακόμη κι αν δεν τολμούσε να το παραδεχτεί. Της άρεσε να παρατηρεί τα μυώδη μπράτσα του, το καλοσχηματισμένο του σώμα. Ένιωθε κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ασφάλεια αλλά και κίνδυνο. Ήξερε από την πρώτη φορά που τον γνώρισε, ότι ήταν σκοτεινός και επικίνδυνος. Ότι έκρυβε κάτι κακό μέσα του. Αλλά αυτό την έλκυε σε εκείνον. Ήξερε βαθιά μέσα της πως δεν θα μετάνιωνε για την επιλογή της να τον ακολουθήσει. ''Φτάσαμε'' Μια στριφογυριστή σκάλα τους οδήγησε στην σοφίτα. Εκεί το θέαμα που αντίκρισε, την μάγεψε. Ένα τεράστιο παράθυρο κάλυπτε όλη την σκεπή του μικρού δωματίου, αποκαλύπτοντας τα χιλιάδες αστέρια. ''Είναι πολύ ωραία εδώ.'' Παρατήρησε η Vallerie. Και το βλέμμα ενθουσιασμού στα μάτια της, του ήταν αρκετό. Ο Jason την πλησίασε με αργές κινήσεις, μικραίνοντας την απόσταση μεταξύ τους. ''Ξέρεις...'' Την κοίταξε βαθιά μες στα μάτια. ''Χαίρομαι που θα μείνεις εδώ. Χαίρομαι που τα δωμάτια μας συνορεύουν. Χαίρομαι γιατί...'' ''Και εγώ χαίρομαι. Ξέρεις, με σένα απέκτησα έναν αδερφό. Έναν φίλο, ελπίζω...'' O Jason της έπιασε το χέρι και το έσφιξε πάνω του, σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. ''Φυσικά. Και να ξέρεις πως εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα. Και θα σε βοηθάω όποτε το χρειάζεσαι.'' Μπορεί τελικά η Beth να είχε δίκιο. Όλοι κάνουν λάθη. Και η Vallerie ήταν πρόθυμη να τα αγνοήσει. ''Έλα να κάτσουμε.'' της είπε και της έδειξε την δερμάτινη πολυθρόνα που έστεκε παρατημένη σε μια γωνιά του τοίχου. Το φεγγάρι φώτιζε την σοφίτα. Σκονισμένα αντικείμενα ήταν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. ''Η Ollivia έχει ένα κρυφό πάθος. Πάντα της άρεσε να μαζεύει αντίκες. Λέει πως την συνδέει με το παρελθόν. Εγώ πάλι λέω πως μόνο χώρο πιάνουν αυτά τα παλιά πράγματα.'' Η Vallerie κάθισε δίπλα του. ''Πες μου κι αλλά για την γιαγιά μου.'' Ο Jason ήταν μια πηγή πληροφοριών. Ήξερε την Ollivia αρκετά χρόνια ώστε να μπορέσει να μιλήσει για εκείνη. Και την ενδιέφερε το παρελθόν της γιαγιάς της. Δεν ήξερε τίποτα για εκείνη. ''Τι να πω; Η Ollivia ήταν ανέκαθεν ένα πολύ σημαντικό άτομο στην ζωή μου. Την μητέρα μου την θυμάμαι πολύ θολά. Μόνο μια φωτογραφία της έχω.'' Ο Jason έβγαλε μια παλιά τσαλακωμένη φωτογραφία από την τσέπη του παντελονιού του. Είχε υποστεί πολλές ζημιές, γιαυτό και δεν διακρινόταν εύκολα τα πρόσωπα. Μια γυναίκα κρατούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. ''Το μόνο που μου απέμεινε από αυτή. Μετά από το ατύχημα, κανείς από την υπόλοιπη οικογένεια μου δεν δεχόταν να με υιοθετήσει. Ήμουν βάρος... Γιαυτό και στάλθηκα στο ίδρυμα με τα ελάχιστα υπάρχοντα μου.''είπε ο Jason με μια δόση μελαγχολίας. Του θύμισε αμέσως την ίδια. Ο θάνατος της αδερφής της έφερε αναστάτωση και ήταν ο λόγος της εξορίας της στην καλύβα. Την είχαν πετάξει σαν σκουπίδι. Μόνη και αβοήθητη προσπαθούσε να προσαρμοστεί. Μόνο η μητέρα της την επισκεπτόταν πού και πού για να της παρέχει τα απαραίτητα. Η μόνη της παρηγοριά, εκείνη η παλιά φωτογραφία που την κρατούσε σαν θησαυρό και ήλπιζε πως μια μέρα η γιαγιά της θα εμφανιστεί και θα την πάρει. Ενώ εκείνη πρόσφερε αγάπη σε ξένα παιδιά. Δεν έπρεπε να νιώθει έτσι αλλά ζήλευε λίγο. ''Η Ollivia ήρθε σαν σανίδα σωτηρίας στην ζωή μου. Με πήρε και με μεγάλωσε σαν δικό της παιδί. Με βοήθησε να ξεπεράσω την θλίψη. Άλλοτε με τρυφερότητα και υπομονή και άλλοτε με αυστηρότητα.'' Η Vallerie καταλάβαινε. Έβλεπε στον Jason αυτό που πάντα ονειρευόταν η ίδια. Μια οικογένεια. Δεν έφταιγε η Ollivia που δεν την είχε βρει πιο νωρίς. Έφταιγαν οι γονείς της που την άφησαν. ''Ήρθατε στην ζωή μου και μου προσφέρατε κάτι πολύ σημαντικό. Το συναίσθημα ότι ανήκω κάπου. Ότι έχω άτομα που νοιάζονται για μένα.'' Η Vallerie έγειρε στον ώμο του. Και εκείνος την αγκάλιασε. Αμέσως ένιωσε ζεστασιά. Ο Gabe δεν είχε καθόλου δίκιο για εκείνον. Το μόνο που έβλεπε η Vallerie κάθε φορά που τον αντίκριζε ήταν ένα αγόρι που είχε χάσει τους γονείς του. Ένα αγόρι που έδινε λάθος εντυπώσεις στους ξένους. Που κατά βάθος είχε καλά στοιχεία πάνω του. Ο θάνατος επηρέαζε τον χαρακτήρα του καθενός. Και η ίδια δεν ήταν πια το ίδιο ανέμελο κοριτσάκι μετά τον θάνατο της αδερφής της. Δεν έπαιζε πια, δεν γελούσε. Είχε χάσει το μόνο άτομο που την αγαπούσε και δεν την φοβόταν. Έτσι έχτισε ένα ψηλό τοίχος που κανείς δεν είχε καταφέρει να παραβιάσει. Όχι μέχρι να ρθει ο Jason.

Ήξερε τον Jason μόνο λίγες μέρες. Αλλά μέσα σε λίγες ώρες τον ένιωσε πιο κοντά της και από οποιονδήποτε άλλο. Έμοιαζαν. Και δεν θα άφηνε τον Gabe να την γεμίζει με χαζές υποθέσεις. Ήταν φίλος της και τον αγαπούσε. Αλλά δεν ήξερε τον Jason. Όχι όπως αυτή. Και δεν καταλάβαινε την ομοιότητα τους.