Η Κατάρα του Λύκου

Η αλήθεια πονάει

    Ο συννεφιασμένος ουρανός σκίαζε το ερημωμένο δάσος και οι σταγόνες της βροχής έπεφταν ορμητικά στα φύλλα των δέντρων. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά και το κρύο ήταν ανυπόφορο. Η Vallerie παρατηρούσε τις αστραπές από το παράθυρό της όπως συνήθιζε κάθε απόγευμα. Το χτύπημα στην μισάνοιχτη πόρτα την αφύπνισε απ'τις σκέψεις της.  Ο Jason στεκόταν στην είσοδο και την κοιτούσε αμήχανα. ''Τι θες εδώ?'' τον ρώτησε ελαφρά ξαφνιασμένη. Τις τελευταίες μέρες μετά από αυτό που συνέβη μεταξύ τους, την απέφευγε διαρκώς. Ο Jason ισχυρίζονταν πως η Vallerie κινδύνευε κοντά του και δεν θα το άντεχε αν πάθαινε κάτι εξαιτίας του. ''Ξέρω πως... έχεις απορίες. '' σταμάτησε λίγο αβέβαιος για το τι θα πει και συνέχισε. ''Και ξέρω ότι η διαμονή σου εδώ δεν έγινε κάτω απ΄τις καλύτερες συνθήκες.'' πρόσθεσε πλησιάζοντας την.  ''Όμως αν σκοπεύεις να μάθεις την αλήθεια για την γιαγιά σου, και αν θες να βρεις τον πραγματικό λόγο που είναι έτσι μαζί σου , θέλω να βοηθήσω.'' Ο τόνος της φωνής του ήταν χαμηλός και εμπιστευτικός. Ένιωθε τα καστανά του μάτια να την καρφώνουν, περιμένοντας απάντηση. ''Ε.. Νόμιζα πως θα κινδύνευα αν είχα οποιαδήποτε επαφή μαζί σου..'' ''Αν κινηθούμε στα κρυφά και με την δική μου προστασία, η Ollivia δεν θα σου κάνει τίποτα. Πίστεψε με, είσαι πολύ σημαντική για εκείνη για να κάνει οτιδήποτε που θα σε έθετε σε κίνδυνο.''  Ίσως να είχε δίκιο. Εξάλλου η ίδια είχε διαβάσει σε εκείνο το βιβλίο πως η δύναμη του αρχηγού της αγέλης θα ολοκληρώνονταν με το αίμα συγγενικού προσώπου. ''Εντάξει. Αλλά αυτήν την φορά καταλαβαίνεις πως.. πρέπει να μου πεις όλη την αλήθεια και να μην μου κρύψεις τίποτα.'' αποκρίθηκε η Vallerie. ''Το υπόσχομαι.''  ''Αυτό που αποφασίζεις να κάνεις θα είναι πολύ δύσκολο Jason. Η Ollivia μπορεί να μην έχει σκοπό να με πειράξει, αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος μέχρι που μπορεί να φτάσει και τι είναι ικανή να κάνει σε σένα.'' του είπε φανερά ανήσυχη. ''Αυτό είναι ένα ρίσκο που είμαι διατεθειμένος να πάρω.'' της απάντησε σφίγγοντας της το χέρι. ''Για σένα, Valle.'' Εκείνη χαμογέλασε αντικρίζοντας τον στα μάτια. ''Για εμάς.'' του απάντησε πιάνοντας το χέρι του.

    ''Θέλω να ξέρεις ότι αυτά που πρόκειται να μάθεις μπορεί να σε αναστατώσουν, αλλά πλέον είσαι και εσύ μέλος της αγέλης αυτής. Θα κουβαλήσεις και εσύ όπως εμείς το βάρος της ευθύνης. Η Ollivia δίσταζε τόσο καιρό να σου μιλήσει γιατί ίσως γνώριζε πως.. δεν θα άντεχες την αλήθεια και αυτή δεν θα άντεχε να σε χάσει.'' Η Vallerie καθόταν στο κρεβάτι της και άκουγε απόλυτα προσηλωμένη τα λόγια του Jason. Αποφάσισε πως αν ήθελε να κατηγορήσει την γιαγιά της, έπρεπε πρώτα να ακούσει όλη την ιστορία από την αρχή. Και το μόνο άτομο που μπορούσε να την βοηθήσει ήταν ο Jason. ''Είμαι έτοιμη.''  ''Ωραία λοιπόν. Η Ollivia, από πολύ νεαρή ηλικία ήταν παραμελημένη. Η οικογένεια της δεν της έδινε την κατάλληλη προσοχή και στοργή που επιζητούσε και με τον καιρό απομακρύνθηκε.  Όλοι την θεωρούσαν βδέλυγμα και δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την σχέση με τον λύκο της. Δυστυχώς με τον καιρό συνήθισε τις ταμπέλες που της έδιναν και δεν έκανε καμία προσπάθεια να τις διαψεύσει. Ειδικά μετά τον πρώτο της έρωτα, πληγώθηκε και κάτι μέσα της πάγωσε. Και κάπως έτσι στράφηκε σε άλλα μέσα για να απαλύνουν τον πόνο της και να την ευχαριστήσουν.  Άρχισε να εκπαιδεύει τον λύκο της και να τον ελέγχει σαν να προετοιμάζονταν για μια μάχη. Την μάχη της ζωής. Πήρε το μόνο πράγμα που αγαπούσε πραγματικά και το μετέτρεψε σε φονικό όπλο. Σύντομα έβαζε τον λύκο της να κάνει όλες τις βρωμοδουλειές της. Ξεκίνησαν οι δολοφονίες, Valle. Και αφού μπλεχτείς με αυτά, δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής.'' της είπε ακόμη αβέβαιος για το πως θα συνεχίσει. ''Συνέχισε.'' τον παρότρυνε εκείνη. ''Έκανε όλες τις λάθος γνωριμίες. Διασυνδέθηκε με τα χρόνια με εγκληματίες και έκανε σχέσεις με άτομα που θα την βοηθούσαν. Ο πρώτος φόνος την πόνεσε αρκετά και την απασχολούσε για καιρό. Οι τύψεις που άφησε ένα παιδάκι ορφανό την βασάνιζαν. Το παιδί αυτό είναι ο πατέρας του Gabe, Valle.. Και η κοπέλα που σκότωσε ήταν η γυναίκα του παππού του.''  ''Όχι'' ψιθύρισε σοκαρισμένη. Στα μάτια της φαντάστηκε τον Gabe και την δύσκολη ζωή του. Η Ollivia είχε καταδικάσει δύο γενιές να ζουν σαν κυνηγοί, φοβούμενοι το είδος της. ''Συνέχισε..''  ''Λίγο καιρό μετά, ο ερχομός της μητέρας σου στην ζωή έρχεται να γεμίσει ένα μεγάλο κενό στην ζωή της γιαγιάς σου. Όσοι γνωρίσουν καλά την Ollivia περιμένουν πως μετά από αυτό θα σταματήσει. Όμως δεν γινόταν να παρατήσει έτσι απλά την δόξα και την δύναμη, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως η κόρη της θα την απεχθανόταν στην συνέχεια. Και έτσι έγινε. Γιαυτό δεν έμαθες ποτέ για εκείνη. Η μητέρα σου προσπαθούσε να σε προστατέψει. Και κάπως έτσι την έχασε και αυτή. Η Ollivia ήταν και πάλι μόνη. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το σχέδιο της. Πήγαινε σε ιδρύματα και υπηρεσίες ψάχνοντας να βρει άτομα σαν την ίδια. Έλεγε πως μόνο εμείς θα την καταλαβαίναμε. Πρώτα υιοθέτησε εμένα και μετά τα αδέρφια, την Beth και τον Leo. Ποτέ όμως δεν σταμάτησε να αγαπάει την μητέρα σου. Συνέχισε να την επισκέπτεται αραιά και που.''  Τα δάκρυα πλέον έπεφταν βροχή απτά μάτια της και δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει. ''Η γιαγιά σου ποτέ δεν σταμάτησε να την βλέπει, ακόμα και να την παρακολουθεί στα κρυφά. Όταν γεννήθηκε η αδερφή σου, της κέντρισε το ενδιαφέρον. Αλλά δεν ήταν παρά απλή, συνηθισμένη. Δεν είχε λύκο. Εσύ όμως είχες. Και απτήν στιγμή που δέθηκες με τον Olliver, τον λύκο σου εκείνο το απόγευμα στο δάσος, δεν σταμάτησε να σε προσέχει. Δεν σταμάτησα να σε προσέχω.'' αποκρίθηκε εκείνος σκυμμένος το κεφάλι. ''Ααχ Jason..'' του είπε καταρρέοντας στην αγκαλιά του. Έχωσε το κεφάλι της στο στήθος του σαν μικρό παιδί, σαν ένα φοβισμένο κοριτσάκι που είχε ακούσει μια τρομακτική ιστορία. ''Νομίζω πως είπα αρκετά για σήμερα. Θέλω να ξεκουραστείς και αύριο το πρωί..''  . ''Όχι Jase σε παρακαλώ. Θέλω να μου πεις, τουλάχιστον τον λόγο που με ξεχώρισε.''αποκρίθηκε η Vallerie γεμάτη παράπονο. ''Ποτέ μην υποτιμάς τον εαυτό σου Valle. Είσαι μοναδική. Και σύντομα όλα θα βγάλουν νόημα, στο υπόσχομαι.'' Εκείνη κούρνιασε περισσότερο στην αγκαλιά του σαν να προσπαθούσε να αποφύγει για λίγο την αλήθεια. Ήθελε να μείνει για πάντα σε εκείνα τα χέρια, γνωρίζοντας πως ήταν ασφαλείς. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, ένιωθε σπίτι.

 .......................

    Γειααα σας!!! Ναι ξέρω πως λείπω αρκετό καιρό και σοορυ για αυτό απλά δεν έβρισκα καθόλου χρόνο και έμπνευση.. Όμως τώρα το καλοκαίρι αποφάσισα πως πρέπει να το συνεχίσω γιαυτό ανέβασα!! Το βιβλίο φτάνει σιγά σιγά στο τέλος του όποτε αν θέλετε αφήστε ένα αστεράκι και ένα σχόλιο. Θα χαιρόμουν πολυυ! Εως το επόμενο κεφάλαιο, φιλιααα!!