The 10th Of October

CHAPTER 11

"Diana's POV"

My day passed by like a blur. Nandito lang ako sa bahay buong maghapon. I have been reading stuffs. Gusto ko lang kasing malaman kung sino talaga ang killer. Marami na siyang napatay. Hindi ako papayag na masundan pa ito.

     Lumabas ako sa kuwarto at pumunta sa kusina nang makita ko siya. Bukas ang pintuan ng kuwarto kaya malaya akong nakasilip sa loob. Nakita ko siyang nagbabasa.

     "Hindi ka ba kakain?" tanong ko. I glanced at my watch. Pasado ala-una na. Pero tiningnan niya lang ako with a vague expression.

     "Why do you care?" malamig niyang tanong. I heaved a sigh. Okay, fine.

     "Gee" Tumalikod na ako at pumunta sa kusina. Kung ayaw niya, di wag.

     "Rubelyn's POV"

    Things went fine as of today. Gracel's, dead. I know. I've heard about it.

     Pasukan na naman. I like school and all. Does it even matter? I have a plan to do and I shouldn't be distracted. Not now.

     "Rubelyn, punta tayo sa may STEM building," biglang yaya ni Charmine. One of my classmates.

     Ang STEM building is iyong sa K-12. It was a three-storey building, I guess. I don't know. Hindi pa naman ako nakakapunta roon.

     "Ayoko," sagot ko. Im not in the mood. Jeez.

     "Sige na. Wala naman si Ma'am ngayong 1PM, eh. Kaya libre tayo. Come on!" she urged.

     Oh jeez.

     I rolled my eyes at her. Dammit. This girl is getting into my nerves.

     I shook my head as an answer. She pursed her lips.

     "KJ naman nito. Tsk!" I looked at her direction. Then I took a deep breath to pacify myself.

     Dammit. She is becoming a nuisance. And it's annoying the hell out of me.

"Charmine's POV"

     Ngumiti ako ng lihim nang makita kong nakakunot noo na si Rubelyn. Ang seryoso niya kasi masyado.

     Iimpluwensyahan ko siya sa pagkamakulit ko. Hahahahaha!

     Kahit alam kong labag sa kalooban niya ay sumama pa rin siya sa akin. Feel ko kasing mamasyal ngayon. I mean, libre kami ngayon. So why make use of it, diba?

     Umakyat kami sa third floor. Good thing walang pasok ang mga senior students kaya pwede akong mag-ingay.

     The place looks pretty isolated. Bago pa kasi ang building na ito. I think vacant ng mga estudyante kaya walang tao ngayon dito.

     Lumapit ako sa may terrace. Mula roon ay tanaw ko ang school grounds.

     Nakita ko naman sila Glyzel, Jinky, Anjielene, at Stefanie. Parang mag-iigib ata sila ng tubig. Cleaners kasi sila sa C.R. Mukhang hindi pa dumadating sila Lyka at Althea, ah. Umuuwi kasi sila tuwing tanghali. Hindi naman kasi sila nagbabaon.

     "Hoy, Rubelyn. Halika dito. Nandoon sila Glyzel, oh. Tara tawagin natin!" nakangiti kong sabi.

     Nang hindi siya sumagot ay lumingon ako.

     "What the -----!" Napaupo ako ng may biglang sumaksak sa sikmura ko.

     "A-augh..." sapo ko ang sugat ko nang tumingin ako sa kanya. Tumulo ang luha ko nang ngumisi siya sa akin.

     Realization struck on me. Para akong binombahan sa natuklasan ko. Bakit?  Akala ko ba magkaibigan kami?

     Bigla niyang hinila ang buhok ko kaya napatayo ako. Tinulak niya ako sa pader ng paulit-ulit. Nahihilo na ako. Umaagos na rin ang dugo ko mula sa ulo ko.

     Napaupo ako ulit. I tried to keep my eyes open, pero hindi ko na kaya.

     Please! I shouted in my head. Oh, God! Oh, God! Please don't let me die!

"Someone's POV"

    Serves you right. Tsk. You're so loud and it really irritates me. Damn.

     "P-please..."

     I looked at her with that evil grin still plastered on my face. Nilagyan ko ng tape ang bibig niya at agad itinago ang hawak kong tranquilizer.

     Good thing walang tao dito. Malaya kong gawin kung gawin kung anong gusto ko.

     Kinuha ko ang left hand niya at tinusok ko ito ng kutsilyo. Basang-basa na ang mukha niya dahil sa mga luha niya. I held her face and looked straight to her eyes.

     "Sorry, dear. I can't just spare you. You're really irritating," I said slowly.

     She moaned in pain and burst into tears again. Kinuha ko ang kutsilyo ko kaya nanginig ng husto ang kamay niya. She looked at me in horror but I just shrugged my shoulder. Hmm.

     Pinutol ko isa-isa ang mga daliri niya. Trip ko lang. Tingin ko mamamatay na siya, eh. Hindi sa saksak ko, kundi sa takot.

     "Hmmp... Hmm... Hmmp..." she cried. Nagpupumiglas siya pero akala naman niya kaya niya ako?

     Sinimulan kong gilitan siya. Napuno na nga ng dugo ang mukha at gloves ko.

     Nanginig siya bago tuluyang mamatay. I shook my head. Aish. Maliligo na lang ako.

     My lips curved into a sly smile nang may maisip ako. I giggled and tinusok ang mata niya. Kinuha ko ang dalawa niyang mata at itinago sa bulsa ko. I smirked. Oh, well.

    Tinanggal ko rin agad ang mukha niya at nilagyan ko ng number 7. Wow!  My favorite number. Itinago ko ang mukha niya sa dala kong cellophane. I tapped her head bago ako tumayo.

     Napangisi ako nang may marinig akong kaluskos. Tsk.

     "I know it's you. You don't have to hide from me, dear," I said.

     "Stop this! Or I'll ----" I gritted my teeth.

     "You know what will happen to her once you try to mess with me. You don't know what I'm capable of."

     "I just can't stand there and do nothing!"

     "Pretend you're blind, dear. You didn't see me. Pretend you don't know something."

     "B-but..."

     "You're choice. Your sister's life depends on you now," I said and started walking away from the building.