Tanrı Nemruta güneşi verdi
Ve güneş Tanrıyı severdi
Eteğinde çocuklarla
Karardı ışığa erdi
Çocuklar ışığı
Bulup yeryüzüne serdi
Dinle!
Gündüz kokar yaylaları memleketimin
Derinlerinde ağlayan kız çocukları
On üçünde bembeyaz tülbentleriyle
On beşinde çocuk
Çocuklarıyla ellerinde
Şehirlerin uzağında
Rejimlere yabancı
Buralarda devlet
Asık mı asık suratlı
Buralarda kuşlar
Tek bir kanatlı
Buralarda askerler yaz günleri
Bozkırın sıcağında yok ümitleri
Kapalı bir cepteyken sevdikleri
O çok öldükleri
Dinle!
Ölümü ölen insanlar bilir
Yaşamak
Ne garip ölmek gibidir
Ve incitmeyin ölümü
O misafirdir
Başımın üstünde kir
Kahverengi toprak
Sen dağların kıyısında tek başına
Senin rüzgardan çıkmaz sesin
Ve sen rüzgara inat
Gözyaşına gömüleceksin
Aslan ağzında yavru misali
Sessizliğinde suskunluk hali
Acın
Susacak kadar derin
Sevdalarına değmez ellerin
Aşk oyunu sana gelmez
Elleri acını sevmez
Sen gökyüzünün altında tek
Seni doğuran ana
Doğurduğunda seni
Ölecek
Ancak toprağın koynunda
Sen güzelsin çiçek
Ancak ölümle oyunda
Sen güzelsin çiçek
Ancak Tanrının yanında
Kimse bilmeyecek
Güzelsin çiçek
Çiçek güzelsin
Güzel, Sen
Sen çiçeksin
Mehmet TÜRSUN
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RÜYA #Wattys 2020
PoetryYazılanlar unutulmayacak, tarihe and içerim Söyledikçe kaybolmayacak bildiklerim Uğruna yanan can gibi sızlatsada Issız değil duygular kalemle betimlenecek.
