Bir kent gündüze uyanıyor
Belkide günahınla gecedesin
Ve kentin gündüzleri yanıyor
Kim bilir sen kiminlesin
Karanlık gece aydınlanıyor
Hatrınla kalemimdesin
Ellerim sensizliğini kanıyor
Ruhumun en acı iklimindesin
Ey şiir! Hüznümü duyur
Zamanın en ağır demindesin
Ufuğa sürülmüş bir zuhur
Sen feleğin gözündesin
Dünyada garipten bir kor
Ahımla çıkar mı sesin?
Ayrılığı bile hayra yor
Özgürlük olsun kafesin.
Mehmet TÜRSUN
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RÜYA #Wattys 2020
PoesíaYazılanlar unutulmayacak, tarihe and içerim Söyledikçe kaybolmayacak bildiklerim Uğruna yanan can gibi sızlatsada Issız değil duygular kalemle betimlenecek.
