Git Denilmiş Lavinia

Kanlı Davul

Kovalıyor beni ellerinde sudan taşlarla gök

deviriyorum tüm organlarımı bir kuşun ayaklarına

bıraksalar artık iplik boynumu, uçsa balon başım

kaçırabilsem içimde kalan nefesi bir düzlüğe

kimse haberdar olmasa soluduğum bayırlardan

bilmeseler suyuma hangi rengi batırdığımı

kırıp geçirildiğim her meydan daha da acıkırken acıtmaya

neden hala çalar içimde Tanrı kanlı davulunu?

bitmeli artık bu konsomasyon ve gitmeli şehrin uğursuzu

umrumda değil sonsuzluk tenime atılmışken yığınla kırışık

umrumda değil gün, yakılmışken gözlerimde kül ışık

Sarkıyor kolların bir resmin çerçevesinden

doğuruyorum tüm ağaçlarımı giz ormanına

çözseler bile dileklerini mor dallarımdan

kurtulamayacak içim bu kangrenden