my kidnapper's daughter

chapter 42

Nagising ako sa reality na heto pala ako at humaharurot ang sasakyan sa kalsada para puntahan si Flaire.
Biglang isang malakas na kaba ang tumama sakin.

"You useless "nervous" in there. Do you hear me? I'd just want to tell you that..you don't have a damn rights to express your feeling okey? So you better stop or i'll cut my heart out."

Nasasabi ko nalang sa utak ko.
Para akong tanga.
No.
Lagi naman akong tanga mula pa nung umpisa.
Leader ako ng isang grupo ng matatapang pero ako mismo duwag.
Lahat nalang dinadaan ko sa galit.
Pero matapang lang ako pag kasama ko sila.

Ngayon ako lang mag isa.
Nilakasan ko ang loob ko.
Walang mag papalakas ng loob ko ngayon.
Halos iwan na ako ng lahat.
Narealize na siguro nila na wala naman dahilan para icheer ako.
Haha sino ba namang tao ang gagawa nun sa isang leader na ubod ng yabang pero duwag sa dilim. Takot mag isa.

Si flaire.
Oo tama.
Si flaire lang ang kayang gumawa sakin nun.
Sya lang kayang mag cheer up sakin.
Mag pawala ng pag aalala ko at nag papalakas ng loob ko.
Sya din ang ang umpisa ng makulay kahit sobrang gulo kong mundo.
Sya yung sinusungitan ko pero ngayon mahal na mahal ko.
Sya yung kayang manakot sakin tuwing may problema.
Sya ang nag papa alala sakin na mag enjoy ako.
Wag laging puro ganti ang isipin ko.

Natatawa nalang ako.
Ganun na pala sya kahalaga.
Halos lahat ng nangyari sakin halos nandun sya.
Kaya kaylangan ko sya makuha.
Ano nalang ang gagawin ko habang wala sya.
Ayokong mag pakatanga.
Ayokong nakaupo lang nag aantay kung makaka uwi ba sya samin ng buhay.

Unti unti na kikita ko na ang mga lumang building.
Alam kong papalapit na ko sa  muñoz building kung san lahat ng kasamaan dun mo makikita.
Pero may isang anghel dun na hindi makaalis.

Ang babaeng kayang mag alis ng kasamaan sa buo kong pag katao.
Unti unti ako nag park sa madilim na sulok.
Pinatay ang makina at tahimik na lumabas ng kotse.
Wala akong kadala dalang self-defense.
Lakas lang ng loob at paniniwala na maliligtas ko si Flaire.

Dahan dahan pumasok ako nag hood para walang pumansin sakin.
Tumitingin sila pero hinayaan lang nila ako maglakad.
Iniisip nila na kasamahaan lang nila ako.
Well fuck you all asa naman kayo.
Nagmasid masid ako sa paligid .
Pasimpleng pumapasok sa mga kwarto.
Madilim at magugulat ka nalang na may tao pala.

Sinubukan kong umakyat sa hagdan.
Dun ako nakakita ng liwanag.
May nakita akong dalawang lalaki na nakasilip sa bandang dulo na kwarto.
Wala itong pintuan.
Unti unti ako lumakad papunta dun hanggang sa may narinig ako sigaw.

"Wala hiya ka! Nasaan ang tatay ko?"

Alam ko na si Flaire yun.
Natulak ko yung dalawang lalaki na nasa pinto agad akong pumasok sa loob.
Sa isa pang maliit na kwarto nakita kong hawak nya sa leeg si Flaire.
Mabilis kong nasuntok ang matandang may hawak sa kanya.
Nabitawan nya si flaire pero ako naman ang nahawakan ng mga iba pang lalaki.

Flaire:baliw ka jake bakit ka pa bumalik?

Sigaw nya sakin.
Isa lang ang nasabi ko matapos akong masikmuraan ng isa sa mga lalaki.

Jake:kasi mahal kita.

Natahimik sya sandali.
Puro suntok at sipa ang nakuha ko habang hawak ako ng dalawang lalaki.
Masakit makita na umiiyak sya.
Ayoko syang nakikitang ganyan.
Pero hindi ako makagalaw para puntahan at yakapin sya.

Jake:Go do it! Bugbugin nyo ko as long as you want! Wag nyo lang saktan si flaire!

Sigaw ko sa kanila at isang suntok nanaman ang tumama sakin.