Η Ζωή Τώρα Αρχίζει

Κεφαλαιο 10

Τριτη 6 Φεβρουαριου, 1965

Οταν ακουσε η κ.Δημητρα αυτη την ερωτηση απο τον Ανδρεα, συγκλονιστηκε... Αν και ηταν αναμενωμενη αυτη η ερωτηση αλλα για εκεινη ηταν μια αφορμη να αρχισει να βλεπει τα παντα γυρω της, θωλα! Οσο θυμοταν εκεινες τις μερες απλα ηθελε να κανει κακο στον εαυτο της. Στο παρελθον ειχε αποπειραθει να αυτοκτονησει αλλα την προλαβε ο Χριστοφορος, ο πατερας μας.

κ.Δ: σας... σας.. εδωσα μονο για επαγγελματικους λογους... και ας μην ηταν συμφωνος ο πατερας σας.

Εγω: δηλαδη; τι εννοειτε; οτι ο Χριστοφορος Δημητριου... μας ηθελε;

κ.Δ: κι εγω σας ηθελα !!! Αλλα δε μπορουσα να κανω αλλιως. Ημουν 23 ετων ... Η καριερα μου κατευθεινοταν προς το απογειο της... και οι τοτε μανατζερς μου απο το πρακτορειο μου ελεγαν οτι δε μπορω να παω Αμερικη με δυο μωρα!

Α: τοτε γιατι δε μας μεγαλωσε ο πατερας μας; ηταν κι αυτος απασχολημενος με τη καριερα του και εγραψε μετα κι αυτος τα παιδια του;;

κ.Δ: δεν σας εγραψε κανεις!!! Μαλιστα μετα απο τρια χρονια, οταν γυρισα στην Ελλαδα, πηγα στο ορφανοτροφειο να σας ζητησω πισω, μου ειπε μια καθαριστρια οτι εχετε υιοθετηθει απο μια οικογενεια εφοπλιστων που η γυναικα ηταν στειρα. Ετσι επαψαν ολες οι ελπιδες μου να υπαρχουν.

Εγω: αυτο σας το ειπε μια κοντη, χοντρη, με εναν κοτσο στα μαλλια και μια κρεατοελια στο ανω χειλος;

κ.Δ: ναι!

Εγω: η κ.Χρυσα... αυτοι δε μας χωνευε για καποιο λογο... και ηταν και στα θυματα της σφαγης του ορφανοτροφειου ...

Α: ασχετη δε την ελεγαν Χρυσα.. Χριστινα!!!

Εγω: Χρυσα...

Α: Χριστινα....

Εγω: Χρυσααααα....

Α: Χριστινααα..

Σηκωνομαστε ορθιοι και ενωνουμε τα κεφαλια μας σαν τα κριαρια... ετσι μαλωναμε οταν ειμασταν μικρα παιδια... και η Μαρια, γελαγε... τωρα... δεν υπαρχει η Μαρια ...

Ν: καλε μη τσακωνεστε! Βρηκατε θεμα να τσακωθειτε...

Η κ.Δημητρα, γελουσε... Χαμογελουσε... χαιροταν που μας εβλεπε να ειμαστε τοσο δεμενοι ...

Εγω: τελος παντων... δε θα τσακωθουμε τωρα!!!

Α: λοιπονν... και εσεις κυρια Δημητρα... τωρα τι επαγγελεστε;

κ.Δ: εχω μια εταιρια με ρουχα ... ακριβα ρουχα.. για πλουσιες κυριες.. και τωρα σκεφτομαι να προσθεσω και αντρικη κολεξιον...

Εγω: πανε καλα οι δουλειες;

κ.Δ: ναι Δοξα τω Θεω...

Α: τωρα τον θυμηθηκες τον Θεο ....

κ.Δ: τι ειπες αγορι μου;

Α: μονολογουσα... ααα να σας πω ... θα θελαμε να γνωρισουμε τις αδελφες μας!

κ.Δ: αυτο ηθελα να σας πω κι εγω... Νιωθω ετοιμη να τους μιλησω ... θα σας δωσω την οδο και εγω θα τους μιλησω σημερα κιολας... ελατε οποτε θελετε!

Εγω-Ανδρεας: ενταξει...

Ξαφνικα ειδα τον Ανδρεα να μαλακωνει... τον ειδα να ηρεμει! το προσωπο του που πριν ηταν σαν μια φουρτουνιασμενη θαλασσα, τωρα περασε αυτη η μπορα... και γαληνεψε!!!

Μας φωναξε ο καθηγητης να μπουμε στο μουσειο γιατι τελειωσε το διαλειμμα μας... μπηκαμε μεσα ενω ειπαμε ενα αντιο στη... μητερα μας..

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Οταν τελειωσε η ξεναγηση... μπηκαμε στο λεωφορειο μας! Καθισα και σκεφτηκα ολα αυτα που ακουσα... Ο Νικολας λες και ακουγε τις σκεψεις μου μού ειπε:

- Πηγαινετε και σημερα κιολας!

- Εεε τι λες;

- Λεω... να πατε εσυ και ο Ανδρεας σημερα κιολας να δειτε τις αδελφες σας!

- εε και το διαβασμα;

- ααα δεν εισαι καλα εσυ! Διαβασε πρωτα και μετα πηγαινε!

Γυρναω το κεφαλι μου να το πω στον Ανδρεα..

- θες να παμε σημερα;

- στην Ιριδα;

- εε εσυ που λες ρε αγορι μου;

- δε ξερω... αρκετα φορτισμενος ειμαι ...

- καντο για αυτα τα κοριτσακια! Κριμα ειναι!

- καλα μωρε!!! Θα παμε.. οοο!!