Διπλός Πειρασμός

Κεφάλαιο 18

Δημήτρης

Με δυσκολία αποχωριζόμαστε στο αεροδρόμιο, αρνούμενοι κι οι δυο μας να πάρουμε διαφορετικούς δρόμους. Τα μάτια μας τα λένε όλα εκείνη την στιγμή, που δεν χρειάζεται να πούμε εμείς κάτι παραπάνω. Της δίνω ένα τελευταίο φιλί για να κρατήσω την γεύση των χειλιών της στο στόμα μου και στο μυαλό μου, όσο τα χέρια της Ελπίδας με σφίγγουν με όση δύναμη έχουν. Νιώθω το φόβο της για το αύριο κι αν θα μπορέσουμε να τα καταφέρουμε και θέλω τόσο πολύ να της αποδείξω ότι αυτή την φορά δεν θα την απογοητεύσω.

«Όλα καλά θα πάνε μάτια μου! Σ' αγαπώ!» της ψιθυρίζω στο αυτί για να νιώσει την ανάσα μου στο δέρμα της.

«Κι εγώ σ' αγαπώ!» μου λέει με φωνή σπασμένη, ίσα που ακούγεται.

Απομακρυνόμαστε με βαριά καρδιά γιατί έχει ήδη αργήσει και από τα μεγάφωνα φωνάζουν το όνομα της για να ολοκληρωθεί η επιβίβαση.

«Τα λέμε στην Αθήνα! Να με περιμένεις!» της φωνάζω όσο τρέχει για να προλάβει το αεροπλάνο και την βλέπω να γυρίζει το κεφάλι της και να μου σκάει ένα χαμόγελο.

Γυρίζω σπίτι και ετοιμάζω τα έγγραφα που θα χρειαστώ για την δουλειά μου και ρίχνω μια ματιά στις σημαντικότερες υποθέσεις μιας και όσο η Ελπίδα ήταν εδώ το μυαλό μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου. Πέφτω για ύπνο με την θύμηση της και νιώθοντας την ανάγκη να της πω μια καληνύχτα, της στέλνω ένα μήνυμα αν και ξέρω ότι δεν θα το δει παρά μόνο όταν φτάσει.

Για τις επόμενες μέρες, όσο προσαρμόζομαι ξανά στην συνηθισμένη μου ρουτίνα, συνεχίζουμε να ανταλλάσουμε μηνύματα με την Ελπίδα καθ' όλη την διάρκεια της μέρας λες κι είμαστε έφηβοι. Τα απογεύματα που τα έχουμε ελεύθερα μιλάμε μέσω skype με τις ώρες για να νιώσουμε πιο κοντά ο ένας με τον άλλο. Μου λείπει αλλά πάλι καλά που υπάρχει και η τεχνολογία που εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να την δω έστω και μέσω της κάμερας.

Μόλις έχουμε κλείσει την συνομιλία μας, όταν ακούω το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Το σηκώνω αμέσως, χωρίς καν να δω την οθόνη, σίγουρος ότι στην άλλη άκρη θα είναι η Ελπίδα.

«Έλα μωρό μου, τι ξέχασες;» την ρωτάω.

«Συγγνώμη, ο James Anestiou;» ακούω μια φωνή να με ρωτάει στα αγγλικά και αμέσως παίρνω το επαγγελματικό μου ύφος για να απαντήσω.

«Μάλιστα. Με ποιον έχω την τιμή να ομιλώ;»

«Βλέπω με ξέχασες γρήγορα και γύρισες στις επισημότητες! Η Jessica είμαι.»