Άραγε πώς γεννιέται
από ένα τίποτα η επιθυμία;
Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,
ο έρωτας πώς αλλάζει
σε μακρινή ανάμνηση;
Άραγε πώς μπορεί
η ανάμνηση να σβήνει
μες στο τίποτα;
(«Κυκλικό», ΝΧ, 47)
Μετά την περιπέτεια που περάσαμε τελευταία έχω μάθει να εκτιμάω την κάθε στιγμή και να δείχνω την αγάπη μου στην Ελπίδα καθημερινά, σαν να μην υπάρχει αύριο. Μοιράζομαι μαζί της τα πάντα, κάθε συναίσθημα, ότι μ' απασχολεί και φροντίζω να είμαι δίπλα της σ' ότι με χρειαστεί πριν καν μου το ζητήσει. Επιτέλους, η σχέση μας είναι στα καλύτερα της κι ανυπομονώ τόσο να περάσει στο επόμενο στάδιο που δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο.
Κάθομαι στον καναπέ κι έχω τόσο άγχος που μου είναι δύσκολο να το κρύψω και φοβάμαι ότι θα προδώσω ο ίδιος την έκπληξη μου. Θα περίμενε κανείς μετά από τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε κι έχοντας ήδη συζητήσει για το επόμενο βήμα στην σχέση μας, το να κάνω επιτέλους την πρόταση γάμου θα ήταν κάτι απλό και τυπικό, αλλά μόνο αυτό δεν είναι. Όσο πλησιάζει εκείνη η στιγμή τόσο περισσότερο ανησυχώ ότι θα συνειδητοποιήσει ότι δεν θέλει να δεσμεύσει τη ζωή της για πάντα μαζί μου και θα μ' αφήσει στα κρύα του λουτρού.
«Έτοιμη!»
Η φωνή της με συνεφέρει και γυρίζω το κεφάλι μου στο μέρος της. Το θέαμα που αντικρίζω με αφήνει με το στόμα ανοιχτό.
«Σου αρέσω;» με ρωτάει και κάνει μια στροφή που με αποτελειώνει.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
«Είσαι μια οπτασία!» απαντάω και νιώθω να μου τρέχουν τα σάλια λες κι είμαι κανένα σαλιάρικο σκυλί που δεν έχει καθόλου έλεγχο των αντιδράσεων του.
«Ευχαριστώ! Κι εσύ βλέπεσαι μωρέ!» μου λέει με νάζι.
«Έχοντας εσένα δίπλα μου, κανείς δεν θα προσέξει την παρουσία μου. Όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα πάνω σου. Μήπως να μείνουμε καλύτερα μέσα;»
«Ξέχασε το! Μου υποσχέθηκες ότι θα με πας στο Sky Bar του Westminster's Millbank tower και θα το κάνεις. Ήθελα εδώ και καιρό να το επισκεφτώ, για αυτό πάμε πριν χάσουμε την κράτηση μας.»
